Posiadanie licencji na krajowy transport drogowy osób samochodem osobowym nie wyłącza odpowiedzialności przedsiębiorstwa za naruszenie warunków przewozu okazjonalnego określonych w ustawie o transporcie drogowym, a umieszczanie charakterystycznych napisów identyfikujących sposoby wykonania przewozu zbliżone do usług taksówkowych na pojazdach niespełniających wymaganych przepisami kryteriów konstrukcyjnych

W postępowaniu dotyczącym nałożenia administracyjnej kary pieniężnej na podstawie przepisów ustawy o grach hazardowych, przepisy Działu IVa Kodeksu postępowania administracyjnego mają zastosowanie, niemniej ich stosowanie nie wyłącza konieczności oceny przez organ, czy w konkretnej sprawie zachodzą przesłanki określone w tych regulacjach, tj. czy waga naruszenia prawa jest znikoma i czy strona zaprzestała

W przypadku częściowego uwzględnienia żądań, stroną wygrywającą pozostaje ta, która przegrała tylko w nieznacznej części, co uzasadnia obciążenie przeciwnika kosztami postępowania zgodnie z art. 100 k.p.c.

Właściciel pojazdu, niezależnie od faktu użytkowania pojazdu przez inną spółkę na podstawie umowy leasingu finansowego, jest podmiotem zobowiązanym do uiszczenia opłaty dodatkowej za przejazd autostradą bez wniesienia opłaty, a organ administracji nie jest zobowiązany do ustalania faktycznego użytkownika pojazdu w dniu naruszenia na potrzeby procesu dotyczącego wezwania do wniesienia opłaty dodatkowej

W sprawach nakładania kar pieniężnych za naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych mają zastosowanie przepisy Działu IVa KPA, w szczególności jeśli chodzi o możliwość odstąpienia od ich nałożenia z uwagi na wagę naruszenia prawa oraz analizę okoliczności sprawy według art. 189f KPA.

Awaria systemu komputerowego spowodowana przerwą w dostawie prądu sama w sobie nie stanowi nadzwyczajnych okoliczności uzasadniających zawieszenie biegu terminu na złożenie dokumentu pierwszeństwa, jeżeli niedopatrzenie to nastąpiło na skutek niezachowania należytej staranności przez pełnomocnika strony.

Sądy administracyjne są uprawnione do bezpośredniego stosowania orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego o niekonstytucyjności przepisów prawa podustawowego niezależnie od zastosowania klauzuli odraczającej derogację, co może pociągać za sobą konieczność zwrotu opłat pobranych na podstawie takich przepisów.

Artykuł 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie jest przepisem technicznym w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE i może stanowić podstawę wymierzenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o grach hazardowych bez potrzeby notyfikacji tego przepisu jako przepisu technicznego.

1. Na gruncie art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych penalizowane jest zachowanie naruszające zasady dotyczące miejsca urządzania gier hazardowych na automatach, a przepis ten jest adresowany do każdego, kto w sposób w nim opisany, a więc sprzeczny z ustawą, urządza gry na automatach. 2. Urządzanie gier hazardowych to ogół czynności i działań stanowiących zaplecze logistyczne dla umożliwienia

Urządzanie gier na automatach poza kasynem gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie jest determinowane posiadaniem przez podmiot koncesji, prawa własności automatów czy czerpaniem zysków z gier, a charakterystyczne dla tego deliktu jest tworzenie warunków do ich urządzania, wskutek czego odpowiedzialność może zostać przypisana każdemu podmiotowi, który stworzył takie warunki

Spółka urządzająca gry na automatach do gier poza kasynem gry, nie posiadająca koncesji na ich prowadzenie, ale wynajmująca powierzchnię, będąca właścicielem automatów i czerpiąca z nich korzyści, odpowiedzialna jest na gruncie art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, niezależnie od kwestii technicznego charakteru przepisu i jego notyfikacji w świetle prawa Unii Europejskiej.

Art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych nie stanowi przepisu technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE i może stanowić podstawę wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry, co nie stanowi przeszkody w jego stosowaniu na gruncie przepisów krajowych, nawet bez notyfikacji Komisji Europejskiej.

Zasada wyrażona w art. 153 p.p.s.a. obliguje organy administracji publicznej oraz sądy ponownie orzekające w danej sprawie do zastosowania się do oceny prawnej i wskazań wyrażonych wcześniej w orzeczeniach sądu, chyba że przepisy prawa uległy zmianie, jednak nie ma zastosowania, gdy zachodzi rozbieżność pomiędzy oceną prawną a błędem w jej subsumcji.

Art. 114 ust. 1 pkt 1 lit. b) ustawy - Prawo o ruchu drogowym oraz związane z nim regulacje intertemporalne zachowują moc obowiązującą w zakresie, w jakim nie zostały wdrożone nowe rozwiązania techniczne umożliwiające przekazywanie danych według nowych zasad, co pozwala na kontynuację zastosowania przepisu w sprawach wszczętych przed wdrożeniem tych rozwiązań.

W przypadku stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjności przepisu regulującego wysokość opłaty administracyjnej, każdy organ administracji publicznej jest zobowiązany do bezpośredniego stosowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego i zwrócenia nadpłaconych świadczeń, niezależnie od momentu orzeczenia trybunału oraz formalnego istnienia przepisu w systemie prawnym w okresie przed jego

W sytuacji, gdy przepis dotyczący opłat za wydanie karty pojazdu został uznany za niezgodny z Konstytucją oraz przepisami prawa unijnego, organ administracji publicznej powinien dokonać zwrotu nienależnie pobranej opłaty, nawet jeśli wyrok Trybunału Konstytucyjnego określający nieważność przepisu został ogłoszony z klauzulą odraczającą jego skutki.