Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje w sytuacji, gdy podatnik nie może wykazać rzeczywistego wykonania usług, a wystawione faktury nie dokumentują faktycznych zdarzeń gospodarczych.

Dopuszczenie wznowienia postępowania na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej wymaga nowych dowodów lub okoliczności faktycznych nieznanych wcześniej organowi podatkowemu, które mogą istotnie zmienić decyzję ostateczną oraz takie, które wywołują konieczność jej uchylenia lub zmiany.

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie C-189/18 nie stanowi podstawy wznowienia postępowania podatkowego na podstawie art. 240 § 1 pkt 11 O.p., gdyż nie ma charakteru precedensowego wymuszającego odmienne rozstrzygnięcie.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 stycznia 2025 r. uchyla zaskarżony wyrok WSA i nakazuje ponowne rozpatrzenie sprawy z uwzględnieniem nowych dowodów na podstawie art. 240 § 1 pkt 5 Ordynacji podatkowej oraz oceny wpływu wyroku TSUE w sprawie C-189/18.

Czynności personelu pokładowego związane z podawaniem posiłków i napojów na pokładzie samolotu, stanowią dostawę towarów, a nie świadczenie usług restauracyjnych lub cateringowych, w rozumieniu przepisów o VAT.

Dla odmowy prawa do odliczenia podatku VAT z faktur wystawionych w ramach oszustwa karuzelowego, gdzie podatnik przy dołożeniu należytej staranności powinien był znać uczestnictwo w oszustwie, właściwą podstawą prawną odmowy jest art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, a nie art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. c).

Wyrok uchyla wyrok WSA z uwagi na niedostateczne uzasadnienie oceny zgodności z prawem decyzji dotyczącej niezapłaconej akcyzy, nakazuje ponowne rozpatrzenie sprawy z kompleksową weryfikacją materiału dowodowego, uwzględniając zarzuty proceduralne.

Odliczenie podatku VAT z faktur wystawionych przez podmiot fikcyjnie prowadzący działalność gospodarczą, poświadczających transakcje niedokonane między figurującymi podmiotami, nie przysługuje nabywcy, który nie dochował należytej staranności kupieckiej.

Gmina, realizująca projekt montażu odnawialnych źródeł energii, nie działa jako podatnik VAT, ponieważ jej działania nie stanowią działalności gospodarczej, z uwagi na brak celu zarobkowego i finansowanie znaczącej części kosztów środkami publicznymi.

Decyzja o określeniu nadwyżki podatku VAT naliczonego nad należnym za październik 2015 r., bazująca na nieprawidłowych ustaleniach wcześniejszych decyzji, podlega uchyleniu z uwagi na istotne braki dowodowe. Konsekwencją uchybienia organów podatkowych jest konieczność ponownego rozpatrzenia sprawy.

Instytucja zmiany decyzji ma charakter uznaniowy w sensie dopuszczalności wyboru konsekwencji prawnych sytuacji opisanej w hipotezie normy prawnej. Stąd też w przypadku stwierdzenia, że w sprawie występuje którakolwiek z przesłanek określonych w art. 253a § 1 Ordynacji podatkowej, organ w sposób uznaniowy podejmuje decyzję o wyborze alternatywy - czy zmienić decyzję ostateczną, czy też nie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził wadliwość decyzji organu II instancji w zakresie określania nadwyżki podatku VAT, uchylając decyzję i wyrok WSA z powodu uchybień proceduralnych i materialnoprawnych, co skutkuje koniecznością ponownego rozpoznania sprawy.

Uchybienia proceduralne i materialnoprawne w decyzjach organów skarbowych uzasadniają uchylenie decyzji podtrzymujących błędne ustalenia podatkowe oraz wymagają ponownego rozpoznania sprawy przez organy podatkowe zgodnie z wytycznymi sądowymi.

Zasada in dubio pro tributario wyrażona w art. 2a Ordynacji podatkowej znajduje zastosowanie w przypadku niedających się usunąć wątpliwości co do treści przepisu materialnego prawa podatkowego, także w kontekście wykładni przepisów szczególnych, takich jak art. 15zzzzzn2 ustawy COVID-19.

W razie powstania nieusuwalnych wątpliwości co do zakresu zastosowania przepisu materialnego prawa podatkowego, zwłaszcza w kontekście jego relacji do przepisów szczególnych, takich jak regulacje ustawy o COVID-19, wykładnia powinna uwzględniać zasadę in dubio pro tributario i prowadzić do rozstrzygnięcia korzystnego dla podatnika.