Interpretacja indywidualna z dnia 10.01.2014, sygn. IPPB4/415-739/13-2/MS, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, sygn. IPPB4/415-739/13-2/MS
Możliwość zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2013 r. (data wpływu 8 listopada 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów jest:
- prawidłowe w stosunku do wynagrodzenia uzyskanego w latach 2007 2012,
- nieprawidłowe w stosunku do wynagrodzenia uzyskanego po dniu 1 stycznia 2013 r.
UZASADNIENIE
W dniu 8 listopada 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji w indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
Od 1988 r. Wnioskodawczyni jest etatowym pracownikiem T., gdzie od 2002 r. pracuje na stanowisku kierownika produkcji audycji TV będąc aktualnie zatrudnioną w odpowiedniej agencji producenckiej stanowiącej integralną część T. Jako kierownik produkcji TV Wnioskodawczyni jest jednym z kluczowych współtwórców utworów audiowizualnych - posiadającym każdorazowo aktywny wpływ na kształt finalny realizowanych audycji począwszy od etapu koncepcji, a na postaci finalnej dzieła skończywszy. Wnioskodawczyni każdorazowo wykonuje pracę składającą się z czynności twórczych, organizacyjnych, technicznych, ekonomicznych, prawnych, które wprost prowadziły do stworzenia utworów audiowizualnych będących odrębnymi audycjami telewizyjnymi bądź składowymi częściami (odcinkami) serii czy cyklu audycji. Zgodnie z obowiązującą ustawą o prawie autorskim i prawach pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. audycja TV wyczerpuje wszelkie znamiona utworu chronionego prawem autorskim i stanowi utwór audiowizualny, o którym mowa w art. 1 ust. 2 pkt 9 ww. ustawy. Cechuje się niepowtarzalnym charakterem i indywidualnym wkładem twórczym. W ramach sprawowanej funkcji Wnioskodawczyni osobiście odpowiada za przeprowadzenie złożonego procesu produkcyjnego na różnych jego etapach koncepcyjnych i realizacyjnych. Zgodnie z powszechnie przyjętymi standardami zawodowymi uzupełnionych zakresem obowiązków odnoszącym się do specyfiki produkcji wewnętrznej T., Wnioskodawczyni odpowiada za optymalny dobór elementów produkcji, które każdorazowo umożliwiać miały osiągnięcie oczekiwanego efektu antenowego. W zakresie kompetencji Wnioskodawczyni leży m.in. dostosowanie merytoryczne scenariusza do warunków produkcyjnych, dobór i pozyskane prowadzących i innych uczestników audycji, dobór gości, uzgodnienie z wydawcą tematów przewodnich i pobocznych poszczególnych wydań, uzgodnienie rozstawienia kamer i poszczególnych planów zdjęciowych, wybór miejsc realizacji zdjęć, dobór materiałów filmowych możliwych cło wykorzystania, określenie kolejności wykorzystania materiałów TV, podjęcie decyzji o skróceniu bądź wydłużeniu określonych partii audycji, ekspozycji materiałów inscenizacyjnych użycie określonych rekwizytów, zdefiniowanie potrzeb w zakresie grafiki komputerowej i oprawy muzycznej oraz inne działania stanowiące konkludentny i możliwy do stwierdzenia wyraz artystyczny w utworze. Jako kierownik produkcji bezpośredni udział Wnioskodawczyni w procesie twórczym i kreatywnym audycji jest niezwykle rozległy i bezpośrednio oddziaływuje na efekt artystyczny realizowanego dzieła. Od strony formalnej istotnym w tym przypadku jest fakt, że na podstawie Ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych art. 12 ust. 1, podobnie jak pozostałe zawody twórcze zatrudnione w T. Wnioskodawczyni każdorazowo przenosi na pracodawcę prawa do utworów wytworzonych w ramach stosunku służbowego. Ważnym aspektem jest też fakt, że tak samo jak w przypadku innych zawodów twórczych umowa o pracę Wnioskodawczyni w T. nie określa nominalnego bądź procentowego udziału tzw. zwykłych obowiązków oraz części należnej z tytułu przeniesienia praw autorskich do utworów wytworzonych przez siebie z tytułu umowy o pracę. W tym zakresie T. korzysta z zapisów art. 12 ust. 1 obowiązującej ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych stanowiącym o nabyciu z chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowych w granicach wynikających z celu umowy o pracę i zgodnego zamiaru stron. Z powyższych względów zarówno w odniesieniu do zatrudnienia Wnioskodawczyni, jak i wszystkich innych zawodów twórczych stosowana w T. ewidencja czasu pracy nie uwzględnia rozdziału na część związaną tworzeniem utworów i z tzw. zwykłymi obowiązkami pracowniczymi. Do roku 2001 płatnik (T.) w zaliczkach na poczet podatku dochodowego stosował dla podatników zatrudnionych na stanowisku producent wewnętrzny, kierownik produkcji i organizator produkcji zryczałtowaną 50% stawkę kosztu uzyskania przychodu wynikającą z art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W 2001 r. dokonał zmian w zakresie sposobu wewnętrznego zaszeregowania, wyodrębniając pracowników zatrudnionych na ww. stanowiskach i tworząc nową grupę zawodową pn. realizacji audycji telewizyjnych i filmu. W zakresie tej grupy zawodowej uznał co do zasady, że zakres czynności realizowanych na tych stanowiskach nie będzie wiązał się z czynnościami twórczymi. Założenia te jednak nie pociągnęły za sobą konsekwencji w zakresie zmiany czynności i procesów wykonywanych na tych stanowiskach, która prowadziłaby do eliminacji jednoznacznie twórczego charakteru wykonywanych zadań. W kolejnych zmianach regulacji dotyczących funkcjonowania wewnętrznego Systemu Producencki (kluczowym zbiorze regulacji dotyczącym produkcji wewnętrznej) Zarząd T. utrzymał twórczy charakter stanowisk producenckich odpowiednio specyfikując wykaz przyporządkowanych im zadań twórczych. Co więcej, w samej definicji producenta tam zawartej jednoznacznie określił, że jest to osoba, której powierza się wytworzenie audycji telewizyjnej (tj. wg ustawy utworu audiowizualnego) - nieprzypadkowo sięgając po wyraz wytworzenie jako leżącego w bezpośrednim związku z wyrazami utwór i twórca. W zakresie regulaminu wynagradzania przyjął, że premia zadaniowa wypłacana na tych stanowiskach uwzględniać będzie analogiczną konstrukcję jaką stosuje się do pozostałych zawodów twórczych w systemie honoracyjnym, gdzie główna część wynagrodzenia jest wprost powiązana z ilością, poziomem i złożonością czynności twórczych wykonanych przy produkcjach poszczególnych audycji TV i jest uzupełniana o stałe wynagrodzenie zasadnicze przyporządkowaną do tzw. zwykłych (pozatwórczych) obowiązków pracowniczych. Przede wszystkim jednak zaniechał zakładanych zmian w zakresie faktycznie wykonywanych czynności utrzymując twórczy ich charakter. W tym kontekście zasadnym jest przytoczyć uzasadnienie do wyroku Sądu Najwyższego (sygnatura IIIRN/133/01) sankcjonujące status faktycznie wykonywanych czynności względem tzw. aktów prawnych (umów, regulaminów, itp.). Wprowadzone zmiany zaszeregowania zablokowały w systemach ewidencji płacowej możliwość kwalifikowania przez jednostki produkcyjne czynności wykonywane przez producentów, kierowników i organizatorów produkcji jako czynności twórczych. W konsekwencji tego naliczane wynagrodzenia w części wynikającej z tytułu współtworzenia audycji TV przez ww. grupę zawodową nie były objęte przez płatnika zryczałtowaną 50% stawkę kosztu uzyskania przychodu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
