Postanowienie SN z dnia 16 maja 2019 r., sygn. II PK 117/18
Z art. 30 § 4 k.p. wynika, że wypowiadając umowę o prace pracodawca ma obowiązek wskazać przyczynę wypowiedzenia. Dlatego wypowiedzenie umowy o pracę bez wskazania przyczyny lub bez jej skonkretyzowania uważane jest za dokonane z naruszeniem prawa (art. 30 § 4 k.p.). Natomiast wypowiedzenie, które nastąpiło z dostatecznie zrozumiałym dla adresata i poddającym się weryfikacji sądowej podaniem przyczyny, lecz przyczyna ta została następnie uznana za bezzasadną, kwalifikowane jest jako wypowiedzenie nieuzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. Dlatego też nie można mówić o naruszeniu art. 30 § 4 k.p., gdy podana przez pracodawcę przyczyna okaże się wadliwa (pozorna, nieistniające, niedopuszczalna). Taka ocena prowadzi bowiem do stwierdzenia, że wypowiedzenie umowy o pracę było nieuzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 k.p.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dawid Miąsik
w sprawie z powództwa A. K. przeciwko A. spółce z ograniczoną odpowiedzialnością spółce komandytowej z siedzibą w W. o odszkodowanie, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 16 maja 2019 r., skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 14 listopada 2017 r., sygn. akt XXI Pa (...),
1. odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania,
2. zasądza od powódki na rzecz pozwanej kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 14 listopada 2017 r., XXI Pa (...) Sąd Okręgowy w W. oddalił apelację A. K. (powódka) wniesioną od wyroku Sądu Rejonowego z 31 maja 2017 r., VIII P (...), oddalającego powództwo powódki o zasądzenie kwoty 14.790 zł wraz z ustawowymi odsetkami za nieuzasadnione rozwiązanie z nią umowy o pracę przez A. Sp. z o.o. Sp.k. (pozwany).
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Sądu Okręgowego wniosła powódka, zaskarżając go w całości.
Wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania został oparty na przesłance występowania w sprawie istotnych zagadnień prawnych: 1) czy przyczynę uzasadniającą wypowiedzenie umowy o pracę może stanowić negatywna ocena efektywności pracy pracownika w okresie, w którym z usprawiedliwionych przyczyn długotrwale pracy nie świadczył?; 2) czy efektywność może zostać oceniona wyłącznie przez fakt nieosiągnięcia przez pracodawcę zakładowych rezultatów z jednoczesnym pominięciem sposobu wywiązywania się pracownika z jego obowiązków?
W odpowiedzi na skargę kasacyjną powódki pozwany wniósł o odmowę przyjęcia jej do rozpoznania i zasądzenie kosztów postępowania przed Sądem Najwyższym, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie kwalifikowała się do przyjęcia celem jej merytorycznego rozpoznania.
Na wstępie Sąd Najwyższy zauważa, że w treści zagadnień prawnych powódka nie powołuje się na konkretne przepisy prawa, których dotyczą owe zagadnienia, co oznacza, iż nie spełniają one wymogów zdefiniowanych dla tej przesłanki przedsądu w orzecznictwie Sądu Najwyższego (zamiast wielu zobacz postanowienie Sądu Najwyższego z 28 maja 2015 r., III SK 5/15, LEX nr 1747850).
Niezależnie od powyżej wskazanej wady konstrukcyjnej sformułowane przez powódkę zagadnienia nie mogły powstać na tle art. 30 § 4 k.p., który jest jedynym przepisem powołanym w podstawie skargi kasacyjnej. Z art. 30 § 4 k.p. wynika bowiem, że wypowiadając umowę o prace pracodawca ma obowiązek wskazać przyczynę wypowiedzenia. Dlatego wypowiedzenie umowy o pracę bez wskazania przyczyny lub bez jej skonkretyzowania uważane jest za dokonane z naruszeniem prawa (art. 30 § 4 k.p.). Natomiast wypowiedzenie, które nastąpiło z dostatecznie zrozumiałym dla adresata i poddającym się weryfikacji sądowej podaniem przyczyny, lecz przyczyna ta została następnie uznana za bezzasadną, kwalifikowane jest jako wypowiedzenie nieuzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. (zamiast wielu zob. wyrok Sądu Najwyższego z 16 października 2008 r., III PK 32/08, LEX nr 1353230). Dlatego też nie można mówić o naruszeniu art. 30 § 4 k.p., gdy podana przez pracodawcę przyczyna okaże się wadliwa (pozorna, nieistniające, niedopuszczalna). Taka ocena prowadzi bowiem do stwierdzenia, że wypowiedzenie umowy o pracę było nieuzasadnione w rozumieniu art. 45 § 1 k.p.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, jak i w podstawach skargi kasacyjnej powódka nie kwestionuje faktu wskazania przez pracodawcę przyczyny rozwiązania z nią stosunku pracy, lecz zmierza do wykazania, że była ona wadliwa, co jednak nie znajduje oparcia w podstawach skargi kasacyjnej. Jak zaś wynika z orzecznictwa Sądu Najwyższego nie może stanowić okoliczności uzasadniającej wniosek o rozpoznanie skargi kasacyjnej konieczność rozstrzygnięcia problemu prawnego dotyczącego określonego przepisu, którego naruszenie nie jest podstawą tej skargi. Zgodnie bowiem z art. 39813 § 1 k.p.c. Sąd Najwyższy rozpoznaje skargę kasacyjną w granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw. Niemożliwe jest więc przyjęcie skargi do rozpoznania ze względu na okoliczności, które wykraczają poza podstawy tego środka zaskarżenia, a więc nie mogą być uwzględnione przy jego rozpoznaniu (postanowienie Sądu Najwyższego z 21 marca 2014 r., II PK 287/13, LEX nr 2008658). W tych okolicznościach nie ma zatem podstaw do merytorycznego rozpoznania skargi kasacyjnej powódki.
Mając na względzie powyższe, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
Źródło: Strona internetowa Sądu Najwyższego, www.sn.pl
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
