Wyrok SN z dnia 19 września 2018 r., sygn. I PK 123/17
Pracownikowi, który rozwiązał umowę o pracę na zasadzie porozumienia stron z wyłącznej inicjatywy pracodawcy, a następnie zawarł z dotychczasowym pracodawcą umowę o współpracy jako samozatrudniony, przysługuje prawo do odprawy pieniężnej, o której mowa w art. 10 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunku pracy z przyczyn niedotyczących pracowników - z dniem zawarcia porozumienia stron.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Katarzyna Gonera (przewodniczący)
SSN Jolanta Franczak
SSN Krzysztof Staryk (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa J. K. przeciwko E. Spółce Akcyjnej w W. o ustalenie istnienia stosunku pracy, wynagrodzenie za pracę, premię, odszkodowanie, odprawę pieniężną, odszkodowanie za utracone korzyści, ekwiwalent pieniężny za urlop wypoczynkowy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w dniu 19 września 2018 r., skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 22 grudnia 2016 r., sygn. akt IX Pa (...),
oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w B. w wyroku z dnia 29 czerwca 2016 r., sygn. akt IV P (...), zasądził od E. S.A. w W. na rzecz J. K. kwotę 12.600 zł tytułem odprawy pieniężnej oraz oddalił powództwo w pozostałym zakresie dotyczącym: ustalenia istnienia stosunku pracy, wynagrodzenia za pracę, premii, odszkodowania za wadliwe rozwiązanie stosunku pracy, odszkodowania za utracone korzyści i ekwiwalentu pieniężnego za urlop wypoczynkowy.
Wyrok ten zaskarżył pozwany w części odnoszącej się do odprawy pieniężnej w wysokości 12.600 zł. Sąd Okręgowy - Sąd Pracy w K. wyrokiem z dnia 22 grudnia 2016 r., sygn. akt IX Pa (...), oddalił apelację.
Sąd ustalił, że powódka była zatrudniona na podstawie umowy o pracę u pozwanego w okresie od 1 września 1996 r. do 28 lutego 2013 r. Pracowała kolejno na stanowiskach: sekretarki handlowej, pełniącej obowiązki kierownika stoiska, kierownika stoiska, pełniącej obowiązki dyrektora klubu, dyrektora klubu, dyrektora salonu, menadżera salonu. Wynagrodzenie za pracę powódki ostatnio wynosiło kwotę 4.200 zł miesięcznie. Z dniem 28 lutego 2013 r. strony rozwiązały umowę o pracę na mocy porozumienia stron. Do rozwiązania umowy o pracę doszło z inicjatywy pozwanego po przedstawieniu powódce propozycji prowadzenia salonu E. w C. w ramach działalności gospodarczej, którą powódka miała założyć. Strona pozwana w ramach sieci salonów posiada część tzw. salonów partnerskich, które są prowadzone przez partnerów handlowych na podstawie umów cywilnoprawnych. Powódka została poinformowana, że w przypadku, gdy nie wyrazi zgody na współpracę, jej stosunek pracy nie będzie kontynuowany. Powódka wyraziła zgodę na rozwiązania umowy o pracę i rozpoczęła prowadzenie działalności gospodarczej na własny rachunek i ryzyko. Pracownicy dotychczas zatrudnieni przez pozwanego stali się pracownikami powódki. Powódka miała swobodę w zakresie zatrudnienia nowych pracowników, a także ustalania ich warunków wynagrodzenia. Z tytułu prowadzenia salonu w C. powódka otrzymywała wynagrodzenie, które po odliczeniu obciążeń (wynagrodzeń pracowników) stanowiło zysk powódki. Towary znajdujące się w salonie należały do pozwanego; powódka była zobowiązana do sprawowania pieczy nad mieniem i na zasadach określonych w umowie o współpracy ponosiła odpowiedzialność za niedobory w towarach. Powódka ustalała grafiki dla podległych pracowników, które były jednak przekazywane do akceptacji pracownikowi pozwanego J. P. W grafiku powódka również była zobowiązana do ujmowania swojej osoby z zagospodarowaniem nominału czasu pracy właściwego dla pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę. Pozwany, jako partner handlowy powódki, chciał wiedzieć, w jakim konkretnie czasie powódka będzie przebywała w salonie. Specyfika zawartej pomiędzy stronami umowy handlowej wymagała jak największego osobistego zaangażowania powódki i jej obecności na terenie salonu, a także sprawowania nadzoru nad podległymi pracownikami. J. P. odbywał także wizyty w salonie. Sprawdzał, czy zachowane są standardy obowiązujące w salonach pozwanego, zasady promocji, ułożenie towarów. Zwracał powódce uwagę w tym zakresie. Powódka w okresach nieobecności wskazywała samodzielnie zastępcę. Ryzyko sprzedażowe w salonie obciążało powódkę. Wynagrodzenie wynikające z umowy o współpracy częściowo zależne było od wyników sprzedażowych całego salonu. Umowa o współpracę z dnia 1 marca 2013 r. została wypowiedziana przez pozwanego po 8 miesiącach współpracy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
