Wyrok SN z dnia 20 października 2015 r., sygn. III PK 8/15
Skoro nieusprawiedliwienie w terminie nieobecności w pracy i opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia stanowią odmienne rodzajowo naruszenia obowiązków pracowniczych, to przyjmuje się, że pracownikowi, który usprawiedliwił nieobecność w pracy z opóźnieniem nie można zasadnie zarzucić opuszczenia pracy bez usprawiedliwienia. Jeśli więc pracodawca wskazuje jako przyczynę uzasadniającą rozwiązanie z pracownikiem umowy o pracę "opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia", podczas gdy pracownik usprawiedliwił nieobecność w pracy, choć uczynił to z opóźnieniem, to podana w tych okolicznościach przyczyna ustania stosunku pracy jest nierzeczywista, co w konsekwencji uprawnia pracownika do realizacji roszczeń z tytułu niezgodnego z prawem rozwiązania umowy o pracę.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Korzeniowski
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec
w sprawie z powództwa E. P. przeciwko E. Spółce Akcyjnej w Ś. o przywrócenie do pracy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 20 października 2015 r., skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w R. z dnia 25 czerwca 2014 r.,
oddala skargę kasacyjną, odstępując od obciążania powódki zwrotem kosztów postępowania na rzecz strony pozwanej.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 21 czerwca 2013 r., Sąd Rejonowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w R.oddalił powództwo E.P.przeciwko E.Spółce Akcyjnej w Ś.o przywrócenie do pracy i orzekł o kosztach procesu.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że powódka była zatrudniona w pozwanej spółce od dnia 17 sierpnia 2008 r. w pełnym wymiarze czasu pracy, początkowo na stanowisku specjalisty ds. prawnych, a od dnia 1 grudnia 2008 r. na stanowisku kierownika wydziału organizacyjno-prawnego. Bezpośrednim przełożonym powódki był prezes zarządu. W dniu 16 kwietnia 2011 r. powódka zachorowała i od tej daty była długotrwale niezdolna do pracy. W dniu 15 września 2011 r. powódka złożyła w organie rentowym wniosek o ustalenie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego po wyczerpaniu okresu zasiłkowego w dniu 14 października 2011 r. Decyzją z dnia 19 października 2011 r. organ rentowy przyznał powódce wnioskowane świadczenie na okres od 15 października 2011 r. do 11 kwietnia 2012 r. W dniu 19 marca 2012 r. powódka ponowiła wniosek o przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego na kolejny okres przypadający po 11 kwietnia 2012 r. W celu rozpoznania tego wniosku organ rentowy wyznaczył powódce terminy badań lekarskich w dniach 12 i 17 kwietnia 2012 r. Pomimo tego, że w dniu 11 kwietnia 2012 r. upłynął okres pobierania przez powódkę świadczenia rehabilitacyjnego przyznanego decyzją z dnia 19 października 2011 r., powódka po tej dacie nie stawiała się w miejscu pracy ani nie zawiadomiła pracodawcy o przyczynie swojej nieobecności. O tej okoliczności kierownik kadr pozwanej spółki dwukrotnie (w dniach 17 i 25 kwietnia 2012 r.) zawiadomił prezesa zarządu, wskazując, że nieobecność powódki w pracy po dniu 11 kwietnia 2012 r. należy traktować jako nieusprawiedliwioną. Pismem z dnia 27 kwietnia 2012 r. pozwana oświadczyła, że rozwiązuje z powódką umowę o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 k.p. z powodu ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych, które polegało na braku zawiadomienia pracodawcy (najpóźniej w drugim dniu nieobecności w pracy) o przyczynie tej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania. W uzasadnieniu tego pisma pozwana podkreśliła, że powódka, w związku z zakończeniem udokumentowanego okresu niezdolności do pracy z powodu choroby, powinna stawić się w dniu 12 kwietnia 2012 r. w miejscu pracy albo poinformować pracodawcę najpóźniej w dniu 13 kwietnia 2012 r. o przyczynie nieobecności i przewidywanym czasie jej trwania, jednak tego obowiązku nie wykonała. Powyższe pismo powódka otrzymała w dniu 8 maja 2012 r. Tego samego dnia (8 maja 2012 r.) lekarz orzecznik ZUS w orzeczeniu lekarskim stwierdził, że stan zdrowia powódki uzasadnia przyznanie jej świadczenia rehabilitacyjnego na okres kolejnych 6 miesięcy. W oparciu o toorzeczenie organ rentowy decyzją z dnia 21 maja 2012 r. przyznał powódce prawo do świadczenia rehabilitacyjnego za okres od 12 kwietnia 2012 r. do 8 maja 2012 r., odmawiając jej tego prawa w okresie od 9 maja 2012 r. do 8 października 2012 r. W następstwie wniesienia przez powódkę odwołania od tej decyzji organ rentowy w trybie autokontroli w dniu 26 czerwca 2012 r. zmienił częściowo swoje wcześniejsze rozstrzygnięcie o odmowie ustalenia powódce prawa do świadczenia rehabilitacyjnego w ten sposób, że przyznał powódce świadczenie rehabilitacyjne od 1 czerwca 2012 r. do 8 października 2012 r. W dniu 12 czerwca 2012 r. powódka zawiadomiła Prokuraturę Generalną o podejrzeniu popełnienia na jej szkodę przestępstwa polegającego na naruszaniu praw pracowniczych w okresie zatrudnienia w pozwanej spółce. Postanowieniem z dnia 3 sierpnia 2012 r. zostało wszczęte śledztwo w sprawie o naruszenie obowiązku poszanowania godności pracowniczej powódki w okresie od sierpnia 2008 r. do kwietnia 2012 r., to jest o czyn z art. 218 § 1 k.k., które następnie prokurator umorzył w dniu 22 listopada 2012 r. wobec niestwierdzenia dostatecznych danych uzasadniających podejrzenie popełnienia czynu zabronionego. Sąd Rejonowy w G. nie uwzględnił zażalenia powódki na postanowienie prokuratora o umorzeniu śledztwa.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
