Wyrok SN z dnia 17 stycznia 2013 r., sygn. III CSK 74/12
"Stanem rzeczy" w rozumieniu art. 316 § 1 k.p.c. są zarówno okoliczności faktyczne sprawy, jak i przepisy prawa, na podstawie których ma być wydane rozstrzygnięcie.
Teza od Redakcji
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Anna Kozłowska (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Bogumiła Ustjanicz (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa K. sp. z o.o. (poprzednio K. S.A.) przeciwko A. I. o zapłatę, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 17 stycznia 2013 r., skargi kasacyjnej pozwanej A. I. od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 7 czerwca 2011 r.,
oddala skargę kasacyjną i zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 3600 zł (trzy tysiące sześćset) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Apelacyjny oddalił apelację pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia 3 grudnia 2010 r., utrzymującego częściowo w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym przez ten Sąd w dniu 22 maja 2006 r., którym zobowiązano pozwanych R. S., A. I. i K. M. do zapłaty solidarnie na rzecz powódki K. Spółki Akcyjnej kwoty 249661,81 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 28 marca 2006 r., a w pozostałej części nakaz został uchylony i powództwo oddalone. Pozwana K. M. nie złożyła zarzutów od nakazu zapłaty.
Rozstrzygnięcie to oparte zostało na następujących ustaleniach Sądu pierwszej instancji, które Sąd Apelacyjny podzielił i uznał za własne:
"K." Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest przedsiębiorcą o zasięgu ogólnokrajowym, posiadającym sieć punktów handlowych pod nazwą "saloniki prasowe". Jej struktura organizacyjna obejmuje biura zarządu z siedzibą w K. oraz siedem oddziałów terenowych, zarządzanych przez pełnomocników. Każdy "salonik prasowy" jest punktem handlowym, do którego tytuł prawny (najem lub dzierżawa) posiada powódka. Punkty te są prowadzone przez przedsiębiorców - partnerów, których wiąże z powódką umowa partnerska, regulująca zasady sprzedaży towarów otrzymywanych od powódki oraz rozliczeń. Każdy "salonik" działa według tych samych reguł organizacyjnych, określonych w "księdze partnera"; administruje nim powódka za pośrednictwem promotora, koordynującego i nadzorującego działania przedsiębiorcy. Pozwana A. I. rozpoczęła współpracę z powódką w grudniu 2002 r., najpierw w punkcie usytuowanym w centrum W., a po roku przejęła także "salonik" zorganizowany na stacji metra K.; od grudnia 2003 r. do maja 2005 r. prowadziła te dwa punkty sprzedaży. W odniesieniu do pierwszego punktu współpraca zakończyła się w dniu 10 maja 2005 r. Podstawą prowadzenia drugiego "saloniku", po rozwiązaniu poprzedniej umowy za porozumieniem stron, była umowa zawarta w dniu 2 marca 2005 r. Jej postanowienia przewidywały, że pozwana będzie prowadzić działalność gospodarczą na własny koszt i rachunek. Na podstawie protokołu zdawczo - odbiorczego przejęła pomieszczenie "saloniku" wraz z wyposażeniem, a towar znajdujący się w nim, w oparciu o protokół inwentaryzacyjny. Ewentualne niedobory powstałe po przejęciu towarów zobowiązała się pokrywać z własnych środków, na pierwsze wezwanie powódki. Koszty związane z czynszem, dostawą mediów do oznaczonego limitu, wydatki na adaptację pomieszczeń dla zapewnienia wystroju jednolitego we wszystkich punktach pokrywała powódka. Była również zobowiązana do ubezpieczenia powierzonego partnerowi mienia, ale obowiązku tego nie dopełniła. Pozwana miała obowiązek zamawiania i sprzedaży towarów oferowanych przez powódkę, według standardu i cen przyjętych w Spółce, określonych w "księdze partnera" oraz utrzymywania określonego poziomu zaopatrzenia w towar, przy wykorzystaniu systemu komputerowej obsługi "saloniku", który był na bieżąco kontrolowany i aktualizowany drogą elektroniczną. Codzienny utarg pozwana miała obowiązek wpłacać, również drogą elektroniczną, na konto powódki. Była materialnie odpowiedzialna za powierzone mienie i prawidłowość prowadzonych rozliczeń finansowych gotówki uzyskanej ze sprzedaży. W wypełnieniu wymagania powódki, pozwana A. I. wskazała, że współpracować z nią będą R. I., K. I. i S. I. oraz przyjęła odpowiedzialność za prawidłowe wykonywanie obowiązków przez te osoby. Zabezpieczeniem roszczeń powódki, wynikających z niewłaściwego wykonywania zadań przyjętych przez A. I. była kaucja w wysokości 27300 zł oraz wystawiony przez nią weksel in blanco, poręczony przez R. S. i K. M. Powódka była uprawniona do uzupełnienia weksla zgodnie z warunkami zawartymi w deklaracji wekslowej, którą A. I. podpisała w dniu 4 lipca 2005 r. Mogła uzupełnić weksel w każdym czasie na sumę odpowiadającą zadłużeniu wystawcy, powstałemu w związku z realizacją umowy partnerskiej wraz z należnymi odsetkami, karami umownymi i kosztami, jak również wskazania w nim daty płatności według swego uznania. Zarządzający przeprowadzał w "salonikach" okresowe inwentaryzacje, spisy towarów z natury i dokonywał ich porównań ze stanami magazynowymi. Inwentaryzacje dokonywane w "saloniku" w metrze w 2004 r. wykazywały niedobory towarowe w wysokości 7200 zł w lipcu i 1889 zł w grudniu. Podobnie było w 2005 r., w marcu niedobór obejmował kwotę 15899 zł, a w czerwcu rozliczenie sprzedaży prasy wykazało brak kwoty 51222,46 zł, co było przyczyną objęcia "saloniku" szczególnym nadzorem. W dniu 13 września 2005 r. pozwana zawarła z powódką porozumienie dotyczące ratalnej spłaty zadłużenia, z zastrzeżeniem jednorazowej spłaty całości niedoboru, w razie uchybienia terminu płatności którejkolwiek z rat. Pozwana obowiązku tego nie wykonała. Pod koniec grudnia 2005 r. przeprowadzono kolejną inwentaryzację, stwierdzono dalsze niedobory, których wysokość w dniu 3 stycznia 2006 r. ustalona została na 26292,46 zł w odniesieniu do artykułów prasowych i 6786,65 zł w zakresie pozostałego asortymentu. Powódka skierowała do pozwanej pismo z dnia 20 stycznia 2006 r., rozwiązujące umowę partnerską, z uwagi na wynik ostatniej inwentaryzacji. Pozwana dzień wcześniej wysłała faksem oświadczenie, że uznaje zadłużenie i zobowiązuje się do spłacania go, a na poczet spłat przelała sumę 10000 zł. Pismem z dnia 19 stycznia 2006 r. powódka wezwała pozwaną do udziału w inwentaryzacji, której termin wyznaczony został na dzień 23 stycznia 2006 r. Pozwana nie wzięła udziału w inwentaryzacji, uczestniczyła w niej, współpracująca z nią, R. I.. Arkusze spisu z natury sporządzone zostały przy wykorzystaniu systemu komputerowego, a ich wydruki podpisane przez członków komisji inwentaryzacyjnej. Rozliczenie wykazało niedobór w wysokości 144193,13 zł i pismem z dnia 8 lutego 2006 r. pozwana została wezwana do zapłaty kwoty 272309,59 zł, przy uwzględnieniu wpłaconej przez nią kaucji. Pozwana nie zgłosiła zastrzeżeń do rozliczenia. Powódka złożyła doniesienie o podejrzeniu popełnienia przestępstwa przez pozwaną, K. I. i S. I. Pismami z dnia 13 marca 2006 r. powódka poinformowała pozwaną i poręczycieli - R. S. oraz K. M. o wypełnieniu weksla na kwotę 275658,85 zł., a także wezwała do zapłaty tej kwoty do dnia 27 marca 2006 r. Pełnomocnik pozwanej zakwestionował prawidłowość wypełnienia weksla, z uwagi na nieprzedstawienie rozliczenia. Wszystkie inwentaryzacje były prawidłowo przeprowadzone, niedobór obciążający pozwaną obejmuje sumę 249661, 81 zł. System komputerowy, jakim posługuje się powódka do obsługi sieci "saloników", podlega stałej modyfikacji w wyniku modernizacji i przebudowy. Nie zostały zachowane wcześniejsze - funkcjonujące w okresie działalności pozwanej - wersje programu, nie można wykluczyć, że istniejące dane bazowe mogły ulegać zmianie w ramach wprowadzanych modyfikacji, nieprawidłowego funkcjonowania, czy tworzenia dodatkowych kopii.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
