Wyrok SN z dnia 16 lutego 2011 r., sygn. II CSK 399/10
Nie jest prawidłowe zastosowanie zasady rocznej kumulacji zaległych świadczeń rentowych przy ustaleniu daty początkowej opóźnienia płatności renty. Renta uzupełniająca jest świadczeniem okresowym, płatnym według wyliczenia Sądu drugiej instancji miesięcznie, a zatem początek opóźnienia powinien być liczony od dat uchybienia terminowi płatności poszczególnych rat renty.
Sąd Najwyższy w składzie: SSN Jan Górowski (przewodniczący) SSN Wojciech Katner SSA Maria Szulc (sprawozdawca) Protokolant Maryla Czajkowska
w sprawie z powództwa Jana R. przeciwko P. Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 16 lutego 2011 r., skargi kasacyjnej powoda oraz skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego w S. z dnia 28 stycznia 2010 r.,
1. oddala skargę kasacyjną pozwanego;
2. uchyla zaskarżony wyrok w punkcie pierwszym podpunkt pierwszy w części dotyczącej odsetek ustawowych od kwoty 458.360,- złotych, w punkcie pierwszym podpunkt trzeci, czwarty i piąty oraz w punkcie trzecim i sprawę w tym zakresie przekazuje Sądowi Apelacyjnemu w S. do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 19 grudnia Sąd Okręgowy w S. zasądził na rzecz powoda kwotę 671.485,19 złotych z ustawowymi odsetkami od kwoty 188.000 złotych od dnia 24 sierpnia 2001 r. i od kwoty 483.485,19 złotych od dnia 14 lutego 2007 r. z tytułu zaległej renty wyrównawczej, kwotę renty po 7.000 złotych miesięcznie poczynając od czerwca 2007 r. oraz rozstrzygnął o kosztach procesu.
Sąd Okręgowy rozpoznawał sprawę ponownie wskutek uchylenia wyroku tego Sądu z dnia 5 czerwca 2007 r. w punkcie I w części uwzględniającej powództwo o rentę uzupełniającą, co do kwoty 671.485,19 złotych oraz w punktach II, IV i V i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Apelacyjny w S. wyrokiem z dnia 7 listopada 2007 r. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie budził wątpliwości dochód powoda ustalony za okres sprzed wypadku, lecz wskazał prawidłową metodykę liczenia renty. Uznał za właściwe przyjęcie hipotezy, że gdyby nie wypadek, powód dalej pracowałby w spółce cywilnej i osiągał dochody z tej działalności do daty jej rozwiązania w dniu 1 kwietnia 2001 r., a po tej dacie prowadziłby działalność gospodarczą samodzielnie. Dla pierwszego okresu przyjął za miarodajną kwotę 8275,80 złotych pomniejszoną o świadczenie otrzymywane z ZUS, należne dochody z działalności w formie spółki cywilnej i kwoty wypłacone przez pozwanego, zaś co do drugiego okresu, wskazał na konieczność poczynienia ustaleń co do wysokości dochodu powoda, przy założeniu samodzielnego okresu prowadzenia działalności oraz uwzględnieniu częściowej zdolności do pracy i uzyskiwania świadczeń rentowych z ZUS.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
