Postanowienie SN z dnia 18 grudnia 2008 r., sygn. II KK 157/08
Wprawdzie oczywistym uchybieniem (…) było nieuprzedzenie stron o możliwości przyjęcia, że wszystkie czyny zarzucane w akcie oskarżenia (…) mogą zostać uznane za jeden a nie, jak dotychczas sygnalizowano, dwa ciągi przestępstw, niemniej uchybienie to należy zaliczyć do kategorii formalnych i w istocie nie mających istotnego znaczenia dla sytuacji oskarżonego.
Brak sprecyzowania w uprzedzeniu stron o możliwości przyjęcia omawianej modyfikacji nie rodził dla oskarżonego - nawet potencjalnie - konsekwencji podnoszonych przez autora kasacji, które wywodzi z założenia, iż art. 91 § 1 k.k. przewiduje możliwość wymierzenia za ciąg przestępstw kary w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia, przewidzianego w przepisie stanowiącym podstawę jej wymiaru (tu: art. 286 § 1 k.k.), zwiększonego o połowę.
Nie w każdym wypadku wskazanie na brak uprzedzenia nakazanego w trybie art. 399 k.p.k. stanowi zasadną podstawę kasacji. Ocena wagi i znaczenia uchybienia temu nakazowi zależy od okoliczności konkretnej sprawy, kontekstu procesowego, w którym doszło do naruszenia określonego w nim nakazu, a szczególnie z punktu widzenia gwarancji procesowych oskarżonego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
