Postanowienie SN z dnia 4 marca 2008 r. sygn. III KK 302/07
1) Wskazane w kasacji jako naruszone przepisy art. 434 § 1 k.p.k. i art. 454 § 2 k.p.k., wyrażające zakazy reformationis in peius oraz ne peius, zakazują wprawdzie orzekania „na niekorzyść”, ale przecież nie nakazują orzekania „na korzyść”.
2) Należy się w pełni zgodzić z tezą o konieczności „związania” środka karnego z konkretnym przestępstwem, co wynika zarówno z treści art. 413 § 2 k.p.k., a także art. 41 § 1 k.k. i art. 90 § 2 k.k., ale uchybienie w tym zakresie, niekoniecznie musi implikować orzeczenie o całkowitym uchyleniu środka.
3) Nawet przy rozpoznaniu apelacji wniesionej wyłącznie na korzyść oskarżonego, gdy sąd odwoławczy oceni, że orzeczenie o środku karnym jest wadliwe, ale uchylenie w ogóle orzeczenia o tym środku byłoby rażąco niesprawiedliwe, ma możliwość zastosowania art. 440 k.p.k., uchylenia w tym zakresie wyroku sądu pierwszej instancji i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, w celu prawidłowego orzeczenia o środku karnym, jako dolegliwości związanej z konkretnym czynem. W ponownym rozpoznaniu, rzecz jasna, granicą możliwej surowości orzeczonego środka karnego - zgodnie z art. 443 k.p.k. - musiałaby być jego wysokość określona w pierwszym wyroku.
4) Okres przekraczający 2 lata, dzielący pierwsze przypisane skazanemu zachowania (kwiecień- czerwiec 1998r) od drugich (wrzesień 2000r.), nie może być uznany za „krótki odstęp czasu” w rozumieniu art. 12 k.k. Obie konstrukcyjne przesłanki czynu ciągłego - „z góry powzięty zamiar” i „krótkie odstępy czasu” - są równoważne i nie ma podstaw do nadawania prymatu jednej z nich, jak to uczynił Sąd Okręgowy. W najdalej idącej interpretacji przesłanki „krótkie odstępy czasu”, dokonanej w postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 9 marca 2006r., sygn. V KK 271/05, OSNKW 2006/5/50, dopuszczono możliwość „kilkumiesięcznych przedziałów czasowych pomiędzy kolejnymi zachowaniami”. W uzasadnieniu tego orzeczenia stwierdzono jednak, że przedział czasu „wyraźnie przekraczający rok”, „bez wątpienia” zerwał więź czasową pomiędzy ogniwami czynu i nie może być kwalifikowany w ramach art. 12 k.k. Orzekający w tej sprawie skład Sądu Najwyższego podziela to stanowisko, a zatem tym bardziej nie można uznać za prawidłowe przyjęcie konstrukcji z art. 12 k.k. do zachowań przedzielonych ponad dwuletnim okresem.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
