Wyrok SN z dnia 24 czerwca 2008 r., sygn. I PK 295/07

Decyzja Państwowego Inspektora Sanitarnego stwierdzająca chorobę zawodową pracownika nie jest wiążąca w postępowaniu sądowym dotyczącym cywilnoprawnej odpowiedzialności odszkodowawczej pracodawcy za skutki tej choroby.

Przewodniczący SSN Romualda Spyt,

Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (sprawozdawca), Roman Kuczyński.

Sąd Najwyższy¸ po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 czerwca 2008 r. sprawy z powództwa Jerzego K. przeciwko Przedsiębiorstwu Spedycyjno-Transportowemu Przemysłu Węglowego „T.” Spółce z o.o. w Z. o zadośćuczynienie, na skutek skargi kasacyjnej powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Katowicach z dnia 7 grudnia 2006 r. [...]

1. oddalił skargę kasacyjną;

2. nie obciążył powoda obowiązkiem zwrotu stronie pozwanej kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu kasacyjnym.

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Bytomiu wyrokiem z 31 maja 2006 r. [...] oddalił powództwo Jerzego K. przeciwko Przedsiębiorstwu Spedycyjno-Transportowemu Przemysłu Węglowego „T.” Spółce z o.o. w Z. o zadośćuczynienie z tytułu choroby zawodowej. Powód wnosił o zasądzenie kwoty 15.000 zł tytułem zadośćuczynienia, uzasadniając swoje roszczenie faktem narażenia go na działanie czynnika szkodli­wego w postaci hałasu w czasie zatrudnienia u pozwanego, w związku z czym cierpi obecnie na niedosłuch. Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa twierdząc, że powód nie pracował w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawo­dowej narządu słuchu i powołując się na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Sanitar­nego z 1 lipca 2000 r. o odmowie uznania dolegliwości powoda za chorobę zawodową.

Sąd Rejonowy ustalił, że powód zatrudniony był w okresie od 1968 do 1989 r. w Przedsiębiorstwie Spedycyjno-Transportowym Przemysłu Węglowego „T." w B., a następnie w okresie od 1989 r. do 1996 r. w pozwanym Przedsiębiorstwie Spedycyjno-Transportowym Przemysłu Węglowego „T." w Z. W każdym z tych przedsiębiorstw wykonywał obowiązki kierowcy samochodów ciężarowych i osobowych. Po zakończeniu zatrudnienia powód zaczął się ubiegać o stwierdzenie u niego choroby zawodowej słuchu. Decyzją z 16 czerwca 1998 r. Państwowy Terenowy Inspektor Sanitarny odmówił stwierdzenia u powoda choroby zawodowej. Kolejną decyzją z 1 lipca 2000 r. Wojewódzki Inspektor Sanitarny utrzymał w mocy powyższą decyzję. Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 15 maja 2002 r. uchylił decyzję Woje­wódzkiego Inspektora Sanitarnego, czego konsekwencją stało się wydanie przez ten organ nowej decyzji z 6 stycznia 2003 r. i stwierdzenie u powoda choroby zawodowej słuchu. Powód utrzymuje się aktualnie z renty wypłacanej przez ZUS, otrzymał też jednorazowe odszkodowanie w kwocie 12.000 zł. Sąd ustalił, że w latach siedemdziesiątych pracownicy Przedsiębiorstwa Spedycyjno-Transportowego Przemysłu Węglowego „T." w B., zatrudnieni w charakterze kierowców, prowadzili samochody starego typu, takie jak żuk, star czy też lublin, stąd hałas, na jaki byli wówczas narażeni, był rzeczywiście duży. Sytuacja ta zmieniła się od początku lat dziewięćdziesiątych, kiedy zaczęli prowadzić samochody nowszego typu. Na zwiększony hałas powód był narażony do 1992 r. 

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się