Uchwała SN z dnia 11 stycznia 2006 r. sygn. I KZP 49/05
Oskarżony, który składając wyjaśnienia w związku z toczącym się przeciwko niemu postępowaniem karnym, fałszywie pomawia inną osobę o współudział w tym przestępstwie w celu ukrycia tożsamości rzeczywistych współuczestników tego przestępstwa, a nie w celu własnej obrony, wykracza poza granice przysługującego mu prawa do obrony i może ponosić odpowiedzialność karną z art. 234 k.k.
Przewodniczący: sędzia SN H. Gradzik.
Sędziowie SN: T. Grzegorczyk (sprawozdawca), W. Kozielewicz.
Prokurator Prokuratury Krajowej: A. Herzog.
Sąd Najwyższy w sprawie Rafała K., po rozpoznaniu, przedstawionego na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny w L, postanowieniem z dnia 13 września 2005 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
„Czy oskarżony składając, w związku z toczącym się przeciwko niemu postępowaniem karnym, fałszywe wyjaśnienia związane z przedmiotem sprawy, w których pomawia inną osobę o dokonanie zarzuconego mu czynu, realizuje zagwarantowane mu konstytucyjnie i ustawowo prawo do obrony, czy też tego rodzaju zachowanie się oskarżonego stanowi przekroczenie prawa do obrony?"
uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.
UZASADNIENIE
Przedstawione Sądowi Najwyższemu zagadnienie prawne wyłoniło się na tle następującego stanu faktycznego.
Rafałowi K. przedstawiono w dniu 16 grudnia 2003 r. zarzut popełnienia w dniu 2 grudnia 2003 r. dwóch przestępstw, zakwalifikowanych z art. 148 § 1 k.k., których ofiarami stali się Anna A. i Józef A. Składając wyjaśnienie w charakterze podejrzanego, nie przyznał się on do popełnienia tych czynów, ale nie negował swojego udziału w zdarzeniach z dnia 2 grudnia 2003 r., zaprzeczając jednak swemu udziałowi w czynnościach sprawczych, które spowodowały śmierć ofiar. Rafał K. podał, że samych zabójstw dokonały bezpośrednio inne osoby, pochodzenia ukraińskiego i pomówił o udział w nich niejakiego K., opisując jego rolę jako współsprawcy w obu tych zabójstwach. Jeszcze w tym samym dniu doszło do zmiany zarzutów i zarzucenia Rafałowi K. udziału w owych zabójstwach „wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami", które to czyny zakwalifikowano z art. 148 § 2 pkt 2 k.k. w zw. z art. 280 § 2 k.k.. Przesłuchany wyjaśniając ponownie, podejrzany podtrzymał swoje wyjaśnienia, uszczegółowiając opis zachowań pomówionego. Po ustaleniu, że chodzi o osobę Mykoli Y., obywatela Ukrainy, został on w dniu 18 grudnia 2003 r. zatrzymany, a następnie dnia 19 grudnia 2003 r. tymczasowo aresztowany pod zarzutem popełnienia obu tych przestępstw. Mykola Y. nie przyznał się do zarzucanych mu czynów i wyjaśnił, że opuścił Polskę jeszcze w listopadzie 2003 r., a ponowne przybył tu dopiero po dniu 2 grudnia 2003 r., a więc po dacie obu zabójstw oraz, że w tym czasie przybywał w miejscu swego zamieszkania we wsi Gołobol na Ukrainie, gdzie poddawał naprawie swój samochód marki Toyota. Podczas konfrontacji z Mykolą Y., a także w toku dalszych wyjaśnień składanych w grudniu 2003 r. oraz w styczniu, marcu i kwietniu 2004 r. Rafał K. podtrzymywał jednak swoje pomówienie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
