Wyrok SN z dnia 17 października 2006 r., sygn. II UK 77/06

Zasadą jest egzekwowanie należności od dłużników alimentacyjnych (art. 13 i 14 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimentacyjnym, jednolity tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 45, poz. 200 ze zm.), natomiast umorzenie należności na podstawie art. 17 tej ustawy może nastąpić tylko w szczególnie uzasadnio­nych wypadkach.

Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk (sprawozdawca), Beata Gudowska.

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 17 paź­dziernika 2006 r. sprawy z wniosku Henryka K. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w S. o umorzenie należności z funduszu alimentacyjnego, na skutek skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szczecinie z dnia 23 listopada 2005 r. [...]

oddalił skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 15 października 2002 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych-Od­dział w S. odmówił wnioskodawcy Henrykowi K. umorzenia należności z tytułu wy­płaty świadczeń z funduszu alimentacyjnego. Odwołanie od tej decyzji zostało odda­lone wyrokiem Sądu Rejonowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Szcze­cinie z dnia 10 maja 2005 r. [...]. Sąd ustalił, że od 1992 r. zostały przyznane i były wypłacane świadczenia z funduszu alimentacyjnego na rzecz córek wnioskodawcy Moniki i Agnieszki wobec bezskuteczności egzekucji zasądzonych wyrokiem na ich rzecz alimentów. Wnioskodawca spłacał zadłużenie na rzecz funduszu w niewielkich kwotach. Od 30 września 1999 r. przebywał z przerwami w zakładach karnych i po odbyciu części ostatniej kary został zwolniony w dniu 15 marca 2004 r. Obecnie za­dłużenie wobec funduszu alimentacyjnego wynosi 54.552,79 zł. Wnioskodawca jest z zawodu monterem aparatury radiowo-telewizyjnej morskiej. Nie pracował nigdy w swoim zawodzie. W przerwach między odbywaniem kary pracował dorywczo. Obec­nie ma 49 lat, jest zdrowy i sprawny fizycznie. Wniosek o umorzenie zadłużenia oparty jest na podstawie art. 17 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o funduszu alimenta­cyjnym (jednolity tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 45, poz. 200 ze zm.), który stanowi, że Za­kład Ubezpieczeń Społecznych może w szczególnie uzasadnionych wypadkach umorzyć należności funduszu alimentacyjnego od osób zobowiązanych do alimentów oraz od osób, które bezpodstawnie pobrały świadczenia z tego tytułu. W ocenie Sądu przez szczególnie uzasadnione wypadki należy rozumieć pewne wyjątkowe, nietypowe okoliczności. Okoliczności takie w sprawie nie zachodzą. Umorzenia na­leżności nie uzasadnia trudna sytuacja finansowa - brak stałej pracy i niewielkie dochody. Zła kondycja finansowa jest bowiem cechą większości zobowiązanych, za których świadczenia wypłaca fundusz alimentacyjny. Umorzenie należności z tej przyczyny czyniłoby martwą regulację o obowiązku zwrotu organowi rentowemu świadczeń wypłacanych z funduszu. Sytuacja życiowa zobowiązanego mogłaby powodować umorzenie należności tylko w wypadku, gdyby była wyjątkowa, w spo­sób istotny różniąca się od sytuacji innych zobowiązanych. Okolicznością uzasad­niającą umorzenie nie jest fakt przebywania wnioskodawcy w zakładzie karnym. Kara pozbawienia wolności była bowiem konsekwencją popełniania przez niego prze­stępstw.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się