Uchwała SN z dnia 10 marca 2005 r., sygn. II PZP 2/05
Przewodniczący SSN Krystyna Bednarczyk, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (sprawozdawca), Andrzej Wasilewski.
Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora Prokuratury Krajowej Piotra Wiśniewskiego, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 marca 2005 r. sprawy z powództwa Przedsiębiorstwa Usługowo-Produkcyjnego K. Spółki z o.o. w B. przeciwko Grzegorzowi G. o zapłatę, na skutek zagadnienia prawnego przekazanego przez Sąd Okręgowy - Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Bydgoszczy postanowieniem z dnia 18 listopada 2004 r. [...]
„Czy art. 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz.U. z 1993 r. Nr 103, poz. 472) ma zastosowanie także do pracownika, który podjął naukę w szkole wyższej bez skierowania pracodawcy, w miejsce postanowień łączącej go z pracodawcą umowy (klauzuli autonomicznej), przewidującej mniej korzystne - od przewidzianych w powyższym przepisie - postanowienia odnoszące się do obowiązku zwrotu przez tego pracownika opłat za naukę poniesionych przez pracodawcę ?”
podjął uchwałę:
Przepis § 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej oraz Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 12 października 1993 r. w sprawie zasad i warunków podnoszenia kwalifikacji zawodowych i wykształcenia ogólnego dorosłych (Dz.U. Nr 103, poz. 472 ze zm.) nie ma zastosowania do pracownika, który podjął naukę w szkole wyższej bez skierowania pracodawcy.
Uzasadnienie
Przedstawione Sądowi Najwyższemu do rozstrzygnięcia zagadnienie prawne budzące poważne wątpliwości powstało w następującym stanie sprawy. Pozwany był zatrudniony u powoda od 1 marca 1999 r. jako handlowiec. Oprócz umowy o pracę strony zawarły 1 marca 1999 r. umowę, zgodnie z którą powód zobowiązał się ułatwić pozwanemu kształcenie w Wyższej Szkole Bankowej w T. przez okres wynikający z programu nauczania, czyli przez okres 3 lat i opłacać czesne wynoszące 310 zł miesięcznie. Zgodnie z § 3 umowy pozwany zobowiązał się do przepracowania u powoda dwóch lat po ukończeniu nauki w szkole wyższej, a w przypadku niedopełnienia tego obowiązku z powodu: 1) wcześniejszego rozwiązania przez pracownika umowy o pracę za wypowiedzeniem, 2) rozwiązania przez pracodawcę umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika, 3) rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron - do zwrotu całości poniesionych przez pracodawcę kosztów związanych z nauką pracownika (czesnego). Następnie, 27 września 2000 r. strony zawarły aneks do umowy z 1 marca 1999 r., na mocy którego pracodawca zobowiązał się ułatwić pracownikowi kształcenie przez kolejny okres 2,5 roku na uzupełniających studiach magisterskich w Wyższej Szkole Handlu i Finansów Międzynarodowych w W. i opłacać czesne w wysokości 2.600 zł semestralnie. Pozostałe warunki umowy - w tym § 3 - pozostały bez zmian. W okresie studiów pozwanego w Wyższej Szkole Bankowej powód opłacił za pozwanego - od marca 1999 r. do czerwca 2000 r. - czesne w łącznej kwocie 5.250 zł. W okresie studiów pozwanego w Wyższej Szkole Handlu i Finansów Międzynarodowych powód opłacił za pozwanego - od września 2000 r. do sierpnia 2001 r. - czesne w łącznej kwocie 12.863 zł. W dniu 28 listopada 2002 r. pozwany złożył ofertę rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron. Powód wyraził na to zgodę. Umowa została rozwiązana 15 stycznia 2003 r. za porozumieniem stron.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
