Wyrok SN z dnia 13 października 2004 r., sygn. II UK 452/03
Pracodawcy, zatrudniającemu pracownika w warunkach szkodliwych lub uciążliwych dla zdrowia, nie można - wyłącznie na tej podstawie - przypisać bezprawności zachowania.
Przewodniczący SSN Krystyna Bednarczyk, Sędziowie SN: Beata Gudowska, Barbara Wagner (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 października 2004 r. sprawy z powództwa Kazimierza F. przeciwko Zakładom Uszczelnień i Wyrobów Azbestowych P. w likwidacji w Ł. o zadośćuczynienie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 6 października 2003 r. [...]
oddalił kasację.
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 6 października 2003 r. [...] oddalił apelację Kazimierza F. od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 17 czerwca 2003 r. [...] oddalającego jego powództwo przeciwko Zakładom Uszczelnień i Wyrobów Azbestowych „P.” w Ł. w likwidacji o zadośćuczynienie za trwałą niezdolność do pracy.
Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i ich prawna ocena. Kazimierz F. był zatrudniony w Zakładach Uszczelnień i Wyrobów Azbestowych „P.” w okresie od 11 lutego 1954 r. do 1 czerwca 1965 r. na stanowiskach związanych bezpośrednio z przetwórstwem azbestu. Stosunek pracy ustał w wyniku rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron. Decyzją z 22 października 2002 r. Państwowy Inspektor Sanitarny w Ł. stwierdził u Kazimierza F. chorobę zawodową - pylicę azbestową płuc. Orzeczeniem z 6 grudnia 2002 r. lekarz orzecznik ZUS ustalił u powoda stały uszczerbek na zdrowiu spowodowany chorobą zawodową w wysokości 50%. Wobec powyższego organ rentowy decyzją z 11 grudnia 2002 r. przyznał powodowi jednorazowe odszkodowanie w kwocie 21. 900 zł.
W ocenie Sądu, roszczenie Kazimierza F. z tytułu zadośćuczynienia za szkodę spowodowaną chorobą zawodową uległo przedawnieniu na podstawie art. 442 k.c. Wedle § 1 tego przepisu, roszczenie o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym ulega przedawnieniu z upływem lat trzech od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Zgodnie zaś z § 2, jeżeli szkoda wynikła ze zbrodni lub występku, roszczenie o naprawienie szkody ulega przedawnieniu z upływem 10 lat od dnia popełnienia przestępstwa, bez względu na to kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia. Jednakże maksymalnym terminem dawności, zarówno w odniesieniu do § 1 jaki i § 2, jest okres dziesięciu lat liczony od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wyrządzające szkodę. Zdaniem Sądu, definiując pojęcie przestępstwa i określając czas jego popełnienia, należy odwołać się do przepisów prawa karnego. Przepis art. 6 Kodeksu karnego stanowi, że czyn zabroniony popełniony jest w czasie, w którym sprawca działał lub zaniechał działania. Przepis art. 442 k.c. rozróżnia datę popełnienia przestępstwa od jego skutku w postaci szkody. Dziesięcioletni termin należy liczyć od daty czynu (popełnienia przestępstwa), niezależnie od tego, kiedy nastąpił jego skutek. Wobec tego, początek dziesięcioletniego terminu przedawnienia dla dochodzenia roszczeń na podstawie przepisów prawa cywilnego w związku z chorobą zawodową rozpoczyna swój bieg z datą ustania zatrudnienia, czyli datą ustania narażenia na czynniki chorobotwórcze, mogące wywołać choroby zaliczane do chorób zawodowych. Roszczenia powoda uległy zatem przedawnieniu po 10 latach licząc od dnia ustania stosunku pracy, tj. 1 czerwca 1975 r. Nie zachodzą - w ocenie Sądu - okoliczności, które na podstawie art. 5 k.c. przemawiałyby za nieuwzględnieniem zarzutu przedawnienia. Powód otrzymał bowiem odszkodowanie, a w razie istotnego pogorszenia stanu zdrowia będzie mógł ubiegać się o jego powiększenie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
