Postanowienie SN z dnia 25 lutego 2002 r. sygn. I KZP 1/2002
Redukcja ocen prawnokarnych, przeprowadzona z punktu widzenia tego, czy jakiś czyn jest, czy też nie jest czynem następczym współukaranym (tak zresztą, jak i redukcja ocen z punktu widzenia ewentualnego stwierdzenia współukaranego czynu uprzedniego) jest zawsze problemem teleologicznym, którego właściwe rozwiązanie może być dokonane nie w formie abstrakcyjnej, ale z uwzględnieniem realiów konkretnej sprawy.
Przewodniczący: sędzia SN S. Zabłocki (sprawozdawca).
Sędziowie SN: H. Gradzik, P. Kalinowski.
Zastępca Prokuratora Generalnego: Ryszard Stefański.
Sad Najwyższy w sprawie Wiesława W., po rozpoznaniu, przekazanego na podstawie art. 441 § 1 k.p.k. przez Sąd Okręgowy w T. postanowieniem z dnia 28 grudnia 2001 r., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
„Czy sprawca dopuszczający się przestępstwa oszustwa polegającego na uzyskaniu kredytu na zakup określonej rzeczy, który to kredyt zabezpieczony jest przewłaszczeniem na zabezpieczenie (art. 101 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe - Dz. U. Nr 140, poz. 939 ze zm.) dotyczącym nabytej rzeczy, ponosi odrębną odpowiedzialność karną także za przestępstwo przywłaszczenia (art. 284 § 2 k.k.) odnośnie tej rzeczy w przypadku zbycia jej przed spłatą kredytu ?”
postanowił odmówić podjęcia uchwały.
UZASADNIENIE
1. Uzasadnienie odmowy podjęcia uchwały musi być poprzedzone zrelacjonowaniem, w skrócie, nie tylko układu procesowego, w jakim zagadnienie prawne zostało sformułowane przez sąd odwoławczy, ale także i ustalonego w toku dotychczasowego postępowania stanu faktycznego. Ten ostatni został ustalony przez sąd rejonowy, a sąd okręgowy zdaje się nie mieć wątpliwości co do prawidłowości poniższych ustaleń. W dniu 11 lutego 2001 r. oskarżony Wiesław W. dokonał w sklepie firmy ZETO zamówienia tzw. laptopa marki Compaq N100, pozostawiając zaliczkę w kwocie 1.000 zł. W trzy dni potem, t.j. 14 lutego 2001 r., oskarżony ponownie przybył do sklepu, w celu sfinalizowania transakcji. Zakupu wspomnianego wyżej komputera dokonał on w systemie sprzedaży ratalnej, przedkładając obok autentycznych dokumentów stwierdzających tożsamość także sfałszowane dokumenty dotyczące rzekomego zatrudnienia i osiąganych zarobków. Na podstawie tych dokumentów w dniu 14 lutego 2001 r. oskarżony zawarł umowę kredytu na zakup laptopa w kwocie 4.466, 64 zł. Kredytodawcą był LUKAS Bank S.A. Jednocześnie dla zabezpieczenia należności banku, wynikających z umowy, oskarżony przeniósł na bank własność zakupionego komputera „do czasu całkowitej spłaty kredytu wraz z odsetkami i pozostałymi kosztami”. Tak więc kredytobiorca miał jedynie zatrzymać w swym posiadaniu zakupiony komputer, ale w wyniku dokonanego przewłaszczenia na zabezpieczenie (art. 101 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe) to LUKAS Bank S.A. był właścicielem zakupionego przez oskarżonego komputera. Pomimo tego oskarżony, który - jak przyznał - z góry powziął zamiar nierealizowania zobowiązań wynikających z umowy kredytowej, zaraz po wyjściu ze sklepu postąpił z laptopem, jak ze swą własnością, zbywając go nieustalonym osobom trzecim.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
