Wyrok SN z dnia 28 czerwca 2001 r. sygn. I PKN 498/00
1. Wykonywanie w sklepie pracy sprzedawcy „na wezwanie” pracodawcy w celu zastępstwa pracowników nieobecnych w pracy z powodu urlopu lub choroby, bez ustalenia warunków zatrudnienia, przemawia przeciwko istnieniu stosunku pracy.
2. Obowiązek wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku (art. 328 § 2 KPC) nie polega na przytoczeniu przepisów prawa, lecz na wskazaniu, dlaczego sąd zastosował określony przepis i w jaki sposób wpłynął on na rozstrzygnięcie sprawy.
Przewodniczący SSN Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca)
Sędziowie: SN Roman Kuczyński, SA Kazimierz Josiak
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 28 czerwca 2001 r. sprawy z powództwa Janiny S. przeciwko Dagmarze D.-P. (właścicielce sklepu odzieżowego „A.” w P.) o ustalenie, na skutek kasacji strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu z dnia 14 stycznia 2000 r. [...]
uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Poznaniu do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Powódka Janina S. po ostatecznym sprecyzowaniu stanowiska żądała ustalenia, że w okresie od 1 października 1997 r. do 15 kwietnia 1998 r. pozostawała z Dagmarą P.-D. (właścicielką sklepu odzieżowego „A.” w P.) w stosunku pracy na podstawie umowy o pracę, na stanowisku sprzedawcy, w pełnym wymiarze czasu pracy.
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Pile wyrokiem z dnia 19 października 1999 r. ustalił, że od 1 października 1997 r. do 15 kwietnia 1998 r. „strony łączyła umowa o pracę na czas nie określony, a powódka była zatrudniona na cały etat na stanowisku sprzedawcy za najniższym wynagrodzeniem”. Ustalił ponadto, że od 28 sierpnia 1994 r. do 31 maja 1995 r. oraz od 1 czerwca 1996 r. do 30 września 1997 r. powódka była pracownikiem pozwanej zatrudnionym w charakterze sprzedawcy. Następnie strony postanowiły, że powódka będzie zatrudniona w pełnym wymiarze godzin na stanowisku sprzedawcy i za najniższym wynagrodzeniem, lecz do pracy ma się stawiać na wezwanie pozwanej. W związku z tym powódka do dnia 15 kwietnia 1998 r. przychodziła do pracy po uprzednim wezwaniu jej przez pozwaną i świadczyła pracę sprzedawcy w godzinach otwarcia sklepu, tj. od 10 do 18. Świadczenie przez powódkę pracy odbywało się zwłaszcza w okresach urlopów i zwolnień lekarskich innych pracowników, a dowodem świadczenia pracy były dokonywane przez nią wpisy do zeszytu utargów (którego jednak pozwana nie przedstawiła). Od dnia 16 kwietnia 1998 r. pozwana poleciła powódce, by przychodziła do pracy codziennie, zaś w dniu 31 grudnia 1998 r. zaproponowała jej zatrudnienie w ½ etatu, na co powódka nie wyraziła zgody. Na skutek tego stosunek pracy rozwiązał się, powódka natomiast otrzymała odprawę pieniężną ze względu na rozwiązanie umowy o pracę z przyczyn dotyczących zakładu pracy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
