Wyrok SN z dnia 7 marca 2001 r. sygn. I PKN 281/00
Likwidacja z dniem 1 września 1999 r. stanowisk lekarzy kontroli orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy w związku z reformą organizacji kontroli orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy (art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, Dz.U. Nr 60, poz. 636 ze zm.) uzasadnia wypowiedzenie umowy o pracę pracownikowi, który nie spełnia warunków zatrudnienia na stanowisku lekarza orzecznika Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Przewodniczący SSN Teresa Flemming-Kulesza
Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (sprawozdawca), Józef lwulski
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 7 marca 2001 r. sprawy z powództwa Marii J. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddział w R. o przywrócenie do pracy i sprostowanie świadectwa pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Radomiu z dnia 7 stycznia 2000 r. [...]
oddalił kasację.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Radomiu wyrokiem z 23 września 1999 r. oddalił powództwo Marii J. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w R. o przywrócenie do pracy i sprostowanie świadectwa pracy.
Sąd Rejonowy ustalił, że powódka była zatrudniona u strony pozwanej od lutego 1998 r. na podstawie umowy o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy (na pół etatu) na stanowisku lekarza kontroli orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy w wydziale zasiłków. Oprócz tego była zatrudniona w Ośrodku Zdrowia w J. Powódka jest lekarzem i w chwili orzekania przez Sąd Rejonowy posiadała I stopień specjalizacji w zakresie pediatrii. W dniu 27 lipca 1999 r. otrzymała na piśmie oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę. Jako przyczynę wypowiedzenia pozwany wskazał zbliżający się termin wejścia w życie ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa oraz planowaną reformę organizacji kontroli orzekania o czasowej niezdolności do pracy - wymagającą od kadry orzeczniczej II stopnia specjalizacji, którego w owym czasie powódka nie posiadała. Powódka została dopuszczona do państwowego egzaminu specjalistycznego na II stopień specjalizacji dopiero wiosną2000 r. Sąd Rejonowy doszedł do wniosku, że podana przez pracodawcę przyczyna wypowiedzenia była rzeczywistą (prawdziwą) i konkretną a samo wypowiedzenie uzasadnione i formalnie zgodne z przepisami o wypowiadaniu umów o pracę. W związku z reformą organizacji kontroli orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy, wprowadzoną ustawą z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. Nr 60, poz. 636), która weszła w życie z dniem 1 września 1999 r., funkcjonujące dotychczas stanowiska lekarzy kontroli orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy uległy likwidacji, a takie stanowisko zajmowała w pozwanym Zakładzie powódka. Rozporządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 17 maja 1996 r. w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy (Dz.U. Nr 63, poz. 302), wydane na podstawie delegacji ustawowej wynikającej z art. 50 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze zm.) w § 17 ust. 1 pkt 2 powierzało kontrolę nad orzecznictwem lekarskim między innymi lekarzom kontroli orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy. Nowa ustawa z dnia 25 stycznia 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa powierza te zadania lekarzom orzecznikom Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Zgodnie bowiem z treścią art. 59 ust. 1 i 2 tej ustawy prawidłowość orzekania o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby oraz wystawiania zaświadczeń lekarskich podlega kontroli, którą wykonują lekarze orzecznicy ZUS. Stosownie do wymagań przewidzianych w § 1 ust. 3 pkt 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 8 sierpnia 1997 r. w sprawie orzekania o czasowej niezdolności do pracy do celów rentowych (Dz.U. Nr 99, poz. 612), lekarzem orzecznikiem może być lekarz, który jest specjalistą (posiada II stopień specjalizacji) oraz odbył przeszkolenie w zakresie ustalonym przez naczelnego lekarza Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wymóg kontroli prawidłowości orzekania o czasowej niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników (w miejsce lekarzy kontroli orzecznictwa o czasowej niezdolności do pracy) wszedł w życie w dniu 27 lipca 1999 r. i tego właśnie dnia powódka otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę. Nie zaproponowano jej pracy na stanowisku lekarza orzecznika, ponieważ nie spełniała wymagań kwalifikacyjnych w zakresie II stopnia specjalizacji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
