Uchwała składu 7 Sędziów SN z dnia 7 września 2000 r., sygn. I KZP 22/00
Sformułowanie „nie powróci najpóźniej w ciągu 3 dni po upływie wyznaczonego terminu”, użyte w art. 242 § 2 kk oznacza, że sprawca popełnia określony nim czyn przez cały okres bezprawnego przebywania na wolności.
Sąd Najwyższy w sprawie Andrzeja P., po rozpoznania przekazanego na podstawie art. 441 § 1 i 2 kpk przez Sąd Najwyższy w składzie trzech sędziów, postanowieniem z dnia 18 maja 2000 r., do rozstrzygnięcia powiększonemu składowi Sądu Najwyższego, zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
„Czy sformułowanie użyte w art. 242 § 2 kk „nie powróci najpóźniej w ciągu trzech dni” oznacza, iż skazany, który po upływie tego terminu nie powraca (nadal) do zakładu karnego, popełnia określone w tym przepisie przestępstwo przez cały okres bezprawnego przebywania poza zakładem karnym (przestępstwo trwałe), czy też przestępstwo to zostaje popełnione (dokonane i zakończone) w pierwszym dniu nieusprawiedliwionego pobytu poza tym zakładem?”
- uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.
Uzasadnienie
Sąd Najwyższy, przekazując na podstawie art. 441 § 1 i 2 w zw. z art. 518 kpk, powiększonemu składowi tego sądu, rozstrzygnięcie zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy, odniósł się przede wszystkim do stanowiska Sądu Najwyższego, zawartego w uchwale z dnia 17 marca 2000 r. I KZP 58/99 (OSNKW 2000/3-4 poz. 23), wyrażając pogląd, iż argumentacja zawarta w jej uzasadnieniu jest nieprzekonująca, gdyż nie uwzględnia wszystkich argumentów wynikających z zastosowania wykładni gramatycznej a także systemowej i celowościowej. Tymczasem, zdaniem formułującego zagadnienie prawne składu Sądu Najwyższego, użycie przez ustawodawcę w art. 242 § 2 kk dokonanej formy czasownika powracać-powróci, wskazuje, iż przepis ten nie określa przestępstwa trwałego, gdyż we wszystkich wypadkach, gdy kodeks karny lub inna ustawa karna określa przestępstwo tego rodzaju, zawsze posługuje się niedokonaną formą czasownika. Odwołując się do wykładni systemowej, wskazano na treść przepisu art. 242 § 1 kk, gdzie ustawodawca posłużył się właśnie niedokonaną formą czasownika dla określenia zachowania stanowiącego czyn zabroniony, a w wypadku tego przestępstwa, zarówno w orzecznictwie jak i piśmiennictwie panuje zgodność poglądów, że nie jest to przestępstwo trwałe. Zwrócona też została uwaga na treść przepisów art. 338 § 1, art. 399 § 1 i art. 145 § 2 kk, w których odrębnie spenalizowano utrzymywanie wywołanego uprzednio stanu bezprawności (bezprawne opuszczenie określonego miejsca i bezprawne pozostawanie poza nim). W konkluzji Sąd Najwyższy w składzie trzyosobowym wyraża pogląd, iż przestępstwo określone w art. 242 § 2 kk nie jest przestępstwem trwałym, lecz przestępstwem jednorazowym o skutkach trwałych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
