Postanowienie SN z dnia 17 marca 2000 r., sygn. I KZP 1/00
Przepis art. 204 § 4 kk z 1997 r. tylko w pewnym zakresie realizuje normę zawartą w Konwencji z dnia 21 marca 1950 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji. Nie penalizuje bowiem obecnie „dostarczenia” innej osoby, nawet za jej zgodą, w „celu uprawiania nierządu”. Analiza art. 204 § 4 kk wskazuje, że gdy „eksport” osoby w celu uprawiania prostytucji odbywa się za zgodą tej osoby, nie może być mowy o wypełnianiu znamion tego właśnie typu czynu zabronionego.
Sąd Najwyższy w sprawie Franciszka J. i Tomasza K., po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 441 § 1 kpk – przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu, postanowieniem z dnia 10 marca 1999 r. – zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy:
). Jaki jest stosunek art. 1 pkt 1 Konwencji z dnia 21 marca 1950 r. w sprawie zwalczania handlu ludźmi i eksploatacji prostytucji (Dz. U. 1952 r. Nr 41 poz. 278, ustawa ratyfikacyjna z dnia 29 lutego 1952 r., Dz. U. 1952 r. Nr 13 poz. 78) do art. 204 § 4 kk?; czy na gruncie prawa polskiego można uznać za bezkarne działanie polegające na „dostarczaniu innej osoby w celach prostytucji, nawet za jej zgodą”, jeśli czyn ten nie jest objęty zakresem kryminalizacji art. 204 § 4 kk, a penalizuje go art. 1 pkt 1 cytowanej Konwencji?
2. Przyjmując, że powyższa Konwencja, na podstawie art. 91 ust. 2 Konstytucji RP, ma pierwszeństwo przed ustawą kodeks karny, to jak rozumieć wyrażenia: „zwabia lub uprowadza w celach prostytucji inną osobę, nawet za jej zgodą”, czy taka sytuacja jest w ogóle możliwa?
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
