Wyrok SN z dnia 4 kwietnia 2000 r. sygn. I PKN 571/99
Szkoła wyższa jako pracodawca może ponosić na podstawie art. 471 KC w związku z art. 300 KP odpowiedzialność odszkodowawczą wobec pracownika naukowo-dydaktycznego będącego mianowanym nauczycielem akademickim za brak należytej staranności w wykonaniu obowiązku umożliwienia mu prowadzenia badań naukowych, rozwijania twórczości naukowej i uzyskania stopnia lub tytułu naukowego.
Przewodniczący SSN Józef Iwulski
Sędziowie SN: Katarzyna Gonera (sprawozdawca), Walerian Sanetra
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2000 r. sprawy z powództwa Zbigniewa P. przeciwko Politechnice R. w R. o odszkodowanie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Rzeszowie z dnia 15 kwietnia 1999 r. [...]
1. oddalił kasację;
2. zasądził od powoda na rzecz strony pozwanej kwotę 187,50 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Rzeszowie wyrokiem z 29 stycznia 1999 r. [...] oddalił powództwo Zbigniewa P. przeciwko Politechnice R. w R. o odszkodowanie w kwocie 5.000 złotych za uniemożliwienie mu dokończenia i obrony pracy doktorskiej, co sprawiło, że został zwolniony z pracy i utracił podstawowe źródło dochodu oraz możliwość osiągania wyższych zarobków.
Sąd Rejonowy ustalił, że powód został zatrudniony u strony pozwanej 1 czerwca 1988 r. na stanowisku asystenta, a następnie starszego asystenta w Zakładzie Inżynierii Materiałowej. W 1993 r. otwarto jego przewód doktorski. Promotorem pracy doktorskiej powoda został prof. Tadeusz P. W kwietniu 1993 r. powód zwrócił się do Rektora Politechniki R. o przyznanie stypendium naukowego na realizację pracy doktorskiej, które otrzymał i pobierał przez okres osiemnastu miesięcy od 1 czerwca 1993 r. do 30 listopada 1994 r. Z kolei w maju 1994 r. powód zwrócił się o udzielenie mu płatnego urlopu na dokończenie pracy doktorskiej i urlop taki otrzymał w wymiarze sześciu miesięcy od 1 września 1994 r. do 28 lutego 1995 r. W tym czasie zaawansowanie pracy doktorskiej powoda wynosiło 80 %. Na przełomie lipca i sierpnia 1994 r. powód poinformował prof. T.P., że uruchamia - w ramach własnej działalności gospodarczej - produkcję modyfikatorów magnezowych do sferoidyzacji żeliw (prętów magnezowych). Prof. T.P. uprzedził powoda, że Politechnika może to potraktować jako działalność konkurencyjną, ponieważ sama zainwestowała znaczne środki w uruchomienie produkcji takich prętów. W związku z tym promotor zabronił wydawania powodowi klucza do pokoju, gdzie znajdował się komputer gromadzący wszelkie dane na temat wytwarzania modyfikatorów (prętów) magnezowych oraz dane kontrahentów Politechniki - odbiorców owych modyfikatorów. Z komputera powód mógł korzystać jedynie wówczas, gdy w pokoju znajdował się inny pracownik. Dr hab. inż. T.P. był zainteresowany dokończeniem pracy doktorskiej przez powoda i uzyskaniem przez niego stopnia naukowego, ponieważ większa ilość prac doktorskich napisanych pod jego kierunkiem usprawiedliwiała jego starania o nadanie mu tytułu naukowego profesora (był wtedy tzw. profesorem uczelnianym). Powód nie dokończył pracy doktorskiej i do jej obrony nie doszło. Z dniem 30 września 1996 r. strona pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę na podstawie art. 94 ust. 2 w związku z art. 89 ust. 3 ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.) w związku z upływem ośmioletniego okresu zatrudnienia na stanowisku asystenta, w czasie którego powód nie uzyskał stopnia doktora. Od marca 1995 r. promotor nie otrzymywał od powoda informacji, na jakim etapie jest jego praca doktorska oraz w jakim zakresie potrzebna jest mu pomoc ze strony uczelni. Powód nie składał też wniosku o dalsze finansowanie przez uczelnię - po 1995 r. - jego badań naukowych. W kwietniu 1998 r. prof. T.P. złożył wniosek o zwolnienie go z funkcji promotora pracy doktorskiej powoda - zgodnie z życzeniem powoda - aby umożliwić mu dokończenie pracy pod kierunkiem innego promotora. Funkcji promotora podjął się prof. Jan S. Wydziałowa Komisja Naukowa uznała, że najlepiej będzie zamknąć dotychczasowy przewód doktorski powoda i otworzyć nowy pod kierunkiem nowego promotora. W konsekwencji Rada Wydziału w maju 1998 r. zamknęła przewód doktorski powoda. Oddalając roszczenie powoda o odszkodowanie, Sąd Rejonowy stwierdził brak podstaw do przyjęcia, że to strona pozwana uniemożliwiała powodowi dokończenie i obronę pracy doktorskiej. Przy dołożeniu należytych starań przez samego powoda możliwe było dokończenie tej pracy, tym bardziej że miał on zapewnioną ze strony pracodawcy oraz promotora niezbędną pomoc. Pozwana Politechnika udzieliła mu stypendium naukowego, płatnego urlopu na dokończenie pracy doktorskiej, poniosła koszty jego badań w wysokości 20.000 złotych, a zastrzeżenia promotora dotyczyły pozanaukowej działalności gospodarczej powoda, nie zaś jego pracy na uczelni. Powód nie wykazał, aby doznał ze strony pozwanej zawinionych przez nią przeszkód w dokończeniu napisania pracy doktorskiej.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
