Wyrok SN z dnia 29 września 2000 r. sygn. V CKN 527/00
Przepis art. 322 k.p.c. nie ma zastosowania do zasądzenia zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę na podstawie art. 445 § 1 k.c.
Przewodniczący: Sędzia SN Marek Sychowicz (sprawozdawca)
Sędziowie SN: Helena Ciepła, Henryk Pietrzkowski
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 29 września 2000 r. na rozprawie sprawy z powództwa Leszka N. przeciwko Skarbowi Państwa, Państwowemu Szpitalowi Klinicznemu Nr 3 Akademii Medycznej w W. obecnie Wojewodzie D. o zadośćuczynienie, zapłatę i rentę, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 26 listopada 1998 r,
oddalił kasację.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 26 listopada 1989 r. Sąd Apelacyjny we Wrocławiu oddalił apelacje obu stron od wyroku Sądu Wojewódzkiego we Wrocławiu z dnia 16 kwietnia 1998 r, którym m.in. zasądzona została od pozwanego Skarbu Państwa, Państwowego Szpitala Klinicznego Nr 3 Akademii Medycznej w W. na rzecz powoda Leszka N. kwota 60 000 zł z odsetkami ustawowymi tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę i oddalone zostało powództwo o zasądzenie dalszej kwoty z tego tytułu. Rozstrzygnięcie to było wynikiem uznania, że pozwany ponosi odpowiedzialność (art. 417 § 1 k.c.) za następstwa przeprowadzonego w dniu 11 października 1988 r. u powoda, mającego wówczas 51 lat, zabiegu operacyjnego polegającego na usunięciu pęcherzyka żółciowego, w trakcie którego doszło do niezamierzonego przecięcia przewodu wątrobowego wspólnego. Według dokonanych ustaleń, powód później był wielokrotnie hospitalizowany i poddawany różnorodnym zabiegom, co łączyło się z poważnymi dolegliwościami i cierpieniami. Stwierdzono u niego tzw. pooperacyjne kalectwo dróg żółciowych. Podstawowym schorzeniem, na które zapadł, jest żółciowa marskość wątroby ze wszystkimi jej konsekwencjami. Powód ma anemię, niską krzepliwość krwi, osteoporozę i żylaki przełyku. Często ma wodobrzusze, stracił uzębienie. Wszystkie te dolegliwości upośledzają funkcje życiowe organizmu i powodują że powód, przed zabiegiem zatrudniony jako adiunkt na Uniwersytecie Wrocławskim, w zasadzie z ukończoną pracę habilitacyjną i perspektywą objęcia stanowiska profesora nadzwyczajnego, stał się inwalidą niezdolnym do jakiegokolwiek zatrudnienia i stale wymaga pomocy osoby trzeciej. W tych okolicznościach, biorąc także pod uwagę wiek powoda i to, że nie był osobą w pełni zdrową gdyż od 1981 r. jest w stanie po resekcji żołądka, za odpowiednią sumę należnego mu zadośćuczynienia pieniężnego (art. 455 § 1 k.c.) Sąd Wojewódzki uznał kwotę zasądzoną z tego tytułu. Aprobując to rozstrzygnięcie, Sąd Apelacyjny uznał, że przy określeniu wysokości zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz powoda wzięte zostały pod uwagę wszystkie okoliczności mające wpływ na rozmiar krzywdy doznanej przez niego i stwierdził, że zasądzone zadośćuczynienie nie jest ani rażąco wygórowane, ani rażąco niskie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
