Wyrok SN z dnia 17 lutego 1999 r. sygn. I PKN 569/98

Nieprzejęcie pracownika w trybie art. 23¹ § 1 KP na skutek rozwiązania stosunku pracy przed przejęciem zakładu pracy nie wyklucza następstwa prawnego podmiotu przejmującego w zakresie roszczeń wynikających z bezprawnego rozwiązania umowy o pracę przez dotychczasowego pracodawcę.

Przewodniczący: SSN Walerian Sanetra

Sędziowie SN: Józef Iwulski (sprawozdawca), Roman Kuczyński

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 1999 r. sprawy z powództwa Marii W. przeciwko Miejskiemu Ośrodkowi Kultury w K. o przywrócenie do pracy, na skutek kasacji powódki od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie z dnia 30 czerwca 1998 r. [...]

uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu-Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koszalinie do ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Maria W. wniosła o przywrócenie do pracy w pozwanej Agencji Artystycznej - „E.P.” w K. W toku procesu Sąd wezwał do udziału w sprawie po stronie pozwanej Miejski Ośrodek Kultury w K. Wyrokiem z dnia 6 marca 1998 r. [...] Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Koszalinie oddalił powództwo. Sąd ustalił, że powódka w latach 1974-1987 pracowała jako księgowa w pozwanej Agencji, która nosiła wówczas inną nazwę. Natomiast od dnia 24 października 1988 r. do dnia 28 maja 1997 r., kiedy rozwiązano z powódką umowę o pracę na podstawie przepisu art. 52 § 1 pkt 1 KP, była ona zatrudniona u strony pozwanej na stanowisku głównej księgowej. Zgodnie z ustaleniami Sądu pierwszej instancji rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia nastąpiło w wyniku zarzucenia powódce: 1) naruszenia art. 100 § 1 i 2 KP na skutek samowolnego opuszczenia pracy i jednodniowej nieobecności, mimo wyraźnego polecenia pozostania na stanowisku; 2) naruszenia § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności pracownika w pracy oraz udzielania pracownikowi zwolnień z pracy (Dz.U. Nr 60, poz. 231), poprzez przedstawienie zwolnienia lekarskiego po pięciu dniach nieobecności w pracy; 3) naruszenia art. 100 § 2 pkt 4 KP w wyniku wprowadzenia w błąd dyrektora i narażenia pracodawcy na niepotrzebne koszty; 4) naruszenia art. 100 § 2 pkt 4 KP na skutek nieprawidłowości w wykonywaniu czynności płacowo-księgowych; 5) naruszenia art. 100 § 2 pkt 4 KP w wyniku przetrzymywania decyzji Urzędu Skarbowego w K. w sprawie określenia podatku. Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, iż powództwo nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż rozwiązanie z powódką umowy o pracę na podstawie przepisu art. 52 § 1 pkt 1 KP było prawnie uzasadnione. Zdaniem Sądu Rejonowego spośród wszystkich stawianych powódce zarzutów, dwa są rzeczywiste i zasadne. Pierwszy to fakt opuszczenia przez powódkę miejsca pracy mimo wyraźnego ostrzeżenia ze strony dyrektora, który jednocześnie gotów był zaakceptować ewentualny wniosek o udzielenie urlopu. Drugi, to wprowadzenie pracodawcy w błąd co do konieczności wykonania znacznej ilości kserokopii dokumentów, co pracodawcę naraziło na „pewne koszty oraz znaczny wysiłek”. Pozostałe zarzuty, zdaniem Sądu Rejonowego, nie uzasadniały rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się