Wyrok SN z dnia 4 marca 1999 r. sygn. I PKN 616/98
Przewidziane w art. 65 KC w związku z art. 300 KP reguły wykładni oświadczeń woli stron mają odpowiednie zastosowanie do umów o pracę. W razie wątpliwości decydujący jest zgodny zamiar stron i cel umowy o pracę także wtedy, gdy dosłowne jej brzmienie byłoby korzystniejsze dla pracownika.
Przewodniczący: SSN Roman Kuczyński
Sędziowie SN: Walerian Sanetra (sprawozdawca), Jadwiga Skibińska-Adamowicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 4 marca 1999 r. sprawy z powództwa Artura D. przeciwko Telewizji „W.” Spółka z o.o. w K. o odszkodowanie, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 marca 1998 r. [...]
oddalił kasację.
Uzasadnienie
W imieniu Artura D. wniesiona została kasacja od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 11 marca 1998 r. [...], którym Sąd ten oddalił jego apelację od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 17 czerwca 1997 r. [...].
Powód Artur D. w ostatecznie sprecyzowanym pozwie wniósł o uznanie wypowiedzenia umowy o pracę z dnia 19 grudnia 1996 r. za nieuzasadnione oraz zasądzenie od strony pozwanej Telewizji „W.” Spółki z o.o. z siedzibą w K. kwoty 42.900 zł tytułem wynagrodzenia za rozwiązanie umowy o pracę przed upływem jednego roku od jej zawarcia z przyczyn leżących po stronie pozwanej. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił, że wypowiedzenie powodowi umowy o pracę z dniem 4 stycznia 1997 r. jest nieuzasadnione i zasądził od strony pozwanej na jego rzecz kwotę 1.750 zł, a w pozostałym zakresie powództwo oddalił. W dniu 12 czerwca 1996 r. strony zawarły umowę o pracę, na podstawie której powód zatrudniony został od 1 lipca 1996 r. na stanowisku dyrektora programowego na czas nie określony. W umowie tej zastrzeżono, że w przypadku rozwiązania umowy o pracę przed upływem jednego roku z przyczyn leżących po stronie pozwanej, powodowi wypłacone zostanie wynagrodzenie w wysokości podwójnego wynagrodzenia od dnia rozwiązania umowy do dnia 9 lipca 1997 r. Postanowienie to miało gwarantować powodowi stabilizację zatrudnienia oraz zapewniać szczególnego rodzaju odszkodowanie w sytuacji wypowiedzenia mu umowy o pracę z powodu likwidacji pozwanej, czy też na skutek przejęcia udziałów przez poszukiwanego w czasie jej zawierania inwestora strategicznego, w razie gdyby żądał on następnie zmiany kadry kierowniczej. W chwili zawierania z powodem umowy o pracę strona pozwana nie miała koncesji na prowadzenie działalności i znajdowała się w trudnej sytuacji finansowej, a okoliczności mające stanowić podstawę wypłaty określonego w umowie odszkodowania, nazwanego wynagrodzeniem, były przez strony, tj. powoda i ówczesnego dyrektora generalnego strony pozwanej, jednoznacznie określone. Pracę u strony pozwanej powód faktycznie podjął 22 lipca 1996 r. Jako dyrektor programowy odpowiedzialny był między innymi za ramówkę programową i jej emisję zgodnie z obowiązującymi przepisami i umowami zawartymi z dystrybutorami programów. W dniach 15 i 16 sierpnia 1996 r. powód dopuścił do emisji programów autopromocyjnych w odstępach krótszych niż 20 minut, nie uznając ich za reklamę w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i telewizji (Dz.U. z 1993 r. Nr 7, poz. 34 ze zm.) oraz rozporządzenia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji z dnia 20 maja 1993 r. w sprawie zasad działalności reklamowej w programach radiofonii i telewizji (Dz.U. Nr 44, poz. 204 ze zm.). Po przyjęciu przez zarząd strony pozwanej, że autopromocja jest reklamą, 5 września 1996 r. doszło do jej nadania w odstępie 19 minut, co mogło stanowić przeoczenie powoda przy zatwierdzeniu ramówki. Ponadto w okresie od 9 do 15 września 1996 r. (wbrew umowom zawartym z dystrybutorami) powód dopuścił do emisji powtórek serialu w odstępach dłuższych niż 24 godziny, natomiast po 15 września 1996 r. ogólną ramówkę zmienił w taki sposób, że powtórki odcinków seriali były emitowane w dniu następnym, lecz w czasie nie przekraczającym 24 godzin. W grudniu 1996 r. prezes zarządu (pełniący tę funkcję od 1 listopada 1996 r.) nie zaaprobował przedstawionej przez powoda ramówki programowej na okres Świąt Bożego Narodzenia i powołał do jej opracowania zespół, w którym powoda nie uwzględnił. Opracowaną przez ten zespół ramówkę przekazał powodowi do sprawdzenia pod względem formalnym (co do zgodności z wymaganiami czasowymi). Powód po sprawdzeniu ramówki świątecznej odmówił jej podpisania, gdyż nie był jej autorem i odbiegała ona od propozycji wcześniej przez niego przedstawionych. Od listopada 1996 r. (na polecenie zarządu w nowym składzie) powód miał wprowadzić rejestr programów obciążonych obowiązkiem opłat za prawa autorskie dla ZAIKS-u (obok prowadzonych wcześniej dla STOART-u i KRRiT). Do wykonania tego polecenia przystąpił w grudniu 1996 r., po odmowie ze strony zarządu przydzielenia do kierowanego przez niego działu dodatkowego pracownika. W listopadzie 1996 r. prezes zarządu zlecił członkowi zarządu dokonanie oceny pracy powoda. Ponieważ ocena ta była negatywna, strona pozwana zaproponowała powodowi stanowisko prezentera, na które jednak (mimo wyrażenia zgody) nie zakwalifikował się. W tej sytuacji, pismem z dnia 19 grudnia 1996 r., strona pozwana wypowiedziała powodowi umowę o pracę z zachowaniem 2-tygodniowego okresu wypowiedzenia, uzasadniając je naruszeniem przez powoda przepisów ustawy o radiofonii i telewizji oraz rozporządzenia wykonawczego, polegającym na przerywaniu programów materiałami autopromocyjnymi w odstępach krótszych niż 20 minut (od rozpoczęcia programu), emitowaniu powtórek seriali w odstępach dłuższych niż 24 godziny (z naruszeniem umów z dystrybutorem), niewykonaniu polecenia zarządu (dotyczącego opracowania ramówki świątecznej i odmowy jej podpisu), a także brakiem umiejętności należytego zorganizowania pracy podległych pracowników. Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych ustalił też, że uchwałą [...] z dnia 2 grudnia 1996 r. strona pozwana dokonała zmiany struktury organizacyjnej, likwidując stanowisko dyrektora programowego, którego obowiązki przekazano sekretarzowi programowemu. W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd ten uznał, że przyczyny podane przez stronę pozwaną w piśmie z dnia 19 grudnia 1996 r. nie uzasadniały wypowiedzenia powodowi umowy o pracę. Zdaniem Sądu ocena pracy powoda podana jako przyczyna wypowiedzenia mu umowy o pracę była bowiem nieobiektywna i nie odzwierciedlała faktycznego przebiegu jego pracy. Dlatego też na podstawie art. 45 KP w związku z art. 47KP zasądzono na jego rzecz odszkodowanie. Przyjmując bezzasadność wypowiedzenia powodowi umowy o pracę, Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych nie uznał jednakże za uzasadnione jego roszczenia o zasądzenie odszkodowania dochodzonego pozwem. Odszkodowania tego mógł bowiem skutecznie dochodzić tylko w razie wykazania, stosownie do treści art. 6 KC, że wypowiedzenie umowy nastąpiło z przyczyn leżących po stronie TV „W.” (sprecyzowanych przy zawieraniu umowy), do których należało zaprzestanie działalności strony pozwanej na skutek upadłości lub likwidacji, bądź też przejęcie strony pozwanej przez innego właściciela (inwestora strategicznego) i zażądanie przez niego zmiany kadry kierowniczej. Tymczasem według ustaleń Sądu żadna z tych sytuacji nie zaistniała. Wprawdzie TVN przejęła część udziałów strony pozwanej, jednak nie stała się inwestorem strategicznym, nie ma też dowodów, by żądała zmiany kadry kierowniczej. Sytuacja finansowa zaś strony pozwanej w dacie wypowiedzenia powodowi umowy o pracę była lepsza niż w chwili zawierania z nim umowy.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
