Wyrok SN z dnia 8 kwietnia 1998 r. sygn. I PKN 31/98
Urzędnikowi państwowemu nie przysługuje wynagrodzenie za czas niewykonywania pracy ponad okres trzech miesięcy zawieszenia w czynnościach służbowych, w szczególności gdy odmawia on wykonania polecenia służbowego stawienia się do pracy po upływie tego okresu w razie przedłużenia się czasu trwania postępowania dyscyplinarnego (art. 12 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 6 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych, Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.).
Przewodniczący SSN: Andrzej Kijowski
Sędziowie SN: Adam Józefowicz (sprawozdawca), Zbigniew Myszka
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 8 kwietnia 1998 r. sprawy z powództwa Jerzego J. przeciwko Urzędowi Kontroli Skarbowej w C. o zapłatę, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 6 sierpnia 1997 r. [...]
oddalił kasację.
Uzasadnienie
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Ciechanowie wyrokiem z dnia 20 maja 1997 r. [...] oddalił powództwo Jerzego J. skierowane przeciwko Urzędowi Kontroli Skarbowej w C. o zasądzenie kwoty 1340 zł wraz z ustawowymi odsetkami tytułem wynagrodzenia za pracę za miesiąc luty 1997 r. W toku procesu powód rozszerzył powództwo domagając się wynagrodzenia za czas niewykonywania pracy do dnia wydania wyroku. Sąd Rejonowy ustalił, że powód Jerzy J. był zatrudniony w pozwanym zakładzie pracy do dnia 6 lutego 1997 r. na stanowisku wicedyrektora. Po wszczęciu postępowania dyscyplinarnego przeciwko powodowi dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej zawiesił go w pełnieniu obowiązków od 6 listopada 1996 r. do czasu zakończenia postępowania dyscyplinarnego z jednoczesnym zwolnieniem z obowiązku świadczenia pracy. Minister Finansów po rozpoznaniu odwołania powoda, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. W dniu 6 lutego 1997 r. Generalny Inspektor Kontroli Skarbowej odwołał powoda ze stanowiska wicedyrektora, potwierdzając jednocześnie, iż pozostaje on nadal w Urzędzie na stanowisku inspektora kontroli skarbowej. W dniu 10 lutego 1997 r. dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w C. poinformował powoda na piśmie, iż powinien w dniu 7 lutego 1997 r. stawić się do pracy celem jej świadczenia. W odpowiedzi na to pismo powód poinformował dyrektora pismem z 11 lutego 1997 r, iż do pracy stawi się dopiero po zakończeniu postępowania dyscyplinarnego. Do dnia wydania wyroku postępowanie dyscyplinarne nie zakończyło się i powód nie wykonywał pracy. Stan faktyczny sprawy jest niesporny między stronami. Sąd Rejonowy uznał, że dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w C. miał prawo zawiesić powoda w pełnieniu obowiązków służbowych zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U. Nr 100, poz. 44 ze zm.) i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz.U. Nr 31, poz. 214 ze zm.). Według art. 12 ust. 2 wymienionej ustawy o pracownikach urzędów państwowych maksymalny okres zawieszenia pracownika w pełnieniu obowiązków służbowych wynosi 3 miesiące z zachowaniem prawa do wynagrodzenia. Zdaniem Sądu Rejonowego błędny jest pogląd powoda, że skoro decyzję o zawieszeniu go w pełnieniu obowiązków wydano do czasu zakończenia postępowania dyscyplinarnego, to okres zawieszenia może być dłuższy niż 3 miesiące. W związku z tym Sąd Rejonowy uznał, że roszczenie powoda o zasądzenie wynagrodzenia za pracę za okres ponad 3 miesiące nie znajduje podstawy w art. 12 ust. 2 ustawy o pracownikach urzędów państwowych i art. 80 KP.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
