Wyrok SN z dnia 16 września 1997 r. sygn. I PKN 253/97
Stosowaniem wynalazku jest wytwarzanie wyrobu posiadającego cechy konstrukcyjne ujęte w zastrzeżeniach patentowych, niezależnie od tego, że poprzez jego udoskonalenie może dochodzić do poprawy jego wartości użytkowych lub poszerzenia zakresu użytkowania, jak również niezależnie od zmian w sposobie jego produkcji (jeżeli ochrona patentowa nie obejmuje sposobu urzeczywistniania rozwiązania).
Przewodniczący SSN: Jadwiga Skibińska-Adamowicz
Sędziowie SN: Janusz Łętowski, Walerian Sanetra (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 16 września 1997 r. sprawy z powództwa Ludwika D. przeciwko Spółce Akcyjnej "E." w P. o zapłatę, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12 lutego 1997 r. [...]
1. oddalił kasację.
2. nie obciążył powoda kosztami postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Powód Ludwik D. wniósł kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 12 lutego 1997 r. [...] Jego zdaniem wyrok ten narusza zarówno przepisy prawa materialnego, jak i procesowego. Gdy idzie o prawo materialne, to naruszenia dotyczą: 1. art. 10 i 11 ustawy z 19 października 1972 r. o wynalazczości (jednolity tekst: Dz. U. z 1984 r. Nr 33, poz. 177 ze zm.) i polegają na tym, iż w sprzeczności z dokumentem patentowym [...] sądy orzekające w Lublinie zasądziły wynagrodzenie na rzecz twórcy wynalazku (powoda) za lata 1984-1985, "za dogładzarki do hanowania zgrubnego tłoka, nie będące przedmiotem wynalazku oraz nie zastosowały przepisów art. 93 ust. 2 ustawy o wynalazczości", 2. art. 93 ust. 1 i 2 ustawy o wynalazczości przez niewłaściwe pojmowanie "stosowania projektu wynalazczego", 3. § 26 i 24 a także § 2 ust. 1 i § 11 ust. 3 zarządzenia Ministra - Kierownika Urzędu Postępu Naukowo-Technicznego i Wdrożeń z dnia 31 stycznia 1986 r. w sprawie zasad obliczania efektów stanowiących podstawę do ustalania wysokości wynagrodzeń za pracownicze projekty wynalazcze (załącznik), M.P. Nr 12, poz. 87, 4. art. 481 § 1 KC i art. 358 § 3 KC w związku z art. 300 KP oraz "zastosowania błędnej wykładni uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15.IV. 1994 r., IPZP 15/94, naruszając interes Rzeczypospolitej Polskiej oraz nie zastosowały rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 września 1991 r., Dz. U. Nr 83, poz. 374", 5. art. 106 ustawy o wynalazczości oraz przepisu § 43 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 czerwca 1984 r. w sprawie projektów wynalazczych (Dz. U. Nr 33, poz. 178 ze zm.), gdyż nie zasądzono na rzecz powoda wynagrodzenia za wykonaną i dostarczoną dokumentację przydatną do stosowania projektu wynalazczego, 6. art. 94 ustawy o wynalazczości, gdyż przyjęto, iż pierwszy okres obliczeniowy stosowania wynalazku powoda rozpoczął się od dnia 1 stycznia 1984 r. W zakresie zarzutów procesowych w kasacji podniesiono, że "nie dopuszczono dowodów zgłaszanych przez powoda stosownie do art. 217 KPC i nie wyjaśniono okoliczności istotnych dla sprawy oraz nie odebrano przyrzeczenia od biegłego przed przesłuchaniem, a nadto wystąpiły uchybienia organizacyjno-proceduralne, Sądy nie uwzględniły wniosku o wyłączenie biegłego W.M.". W uzasadnieniu kasacji powód w obszernych wywodach zasadniczo powtarza zarzuty i argumentację, która zawarta została w jego rewizji od wyroku Sądu Wojewódzkiego w Lublinie z dnia 30 kwietnia 1996 r. [...]oraz w kilku jego pismach procesowych sporządzanych po wniesieniu rewizji, które były przedmiotem rozpoznania Sądu Apelacyjnego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
