Uchwała Składu 7 Sędziów SN z dnia 29 czerwca 1995 r., sygn. I PZP 5/95

Sąd Najwyższy, z udziałem prokuratora, w sprawie z powództwa Mirosława R., Jacka R., Bogusława B., Mirosława K., Jerzego T., Wandy T., Grzegorza B., Stanisława T. i Bożeny S. przeciwko Zakładom Urządzeń Górniczych „W.” w W. o ekwiwalent pieniężny za deputat węglowy, po rozpoznaniu zagadnienia prawnego przekazanego przez skład trzech sędziów Sądu Najwyższego postanowieniem z dnia 24 maja 1995 r. I PRN 114/94:

„Czy ekwiwalent pieniężny w zamian za deputat węglowy przewidziany i określony kwotowo w zakładowym systemie wynagradzania podlega waloryzacji na podstawie art. 358¹ § 3 k.c. w związku z art. 300 k.p.?”

podjął następującą uchwałę:

Świadczenie pieniężne ustalone kwotowo w zakładowym systemie wynagradzania w zamian za deputat węglowy niezależnie od zmiany wartości węgla, nie spełnione w terminie, może być waloryzowane na podstawie art. 358¹ § 3 k.c. w związku z art. 300 k.p.

Uzasadnienie

Przytoczone wyżej zagadnienie prawne przedstawione zostało przez zwykły skład Sądu Najwyższego w sprawie, w której Minister Sprawiedliwości wniósł rewizję nadzwyczajną od prawomocnego wyroku Sądu Wojewódzkiego – Sądu Pracy Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu z 24.V.1994 r. (...). Wyrokiem tym oddalono rewizję pozwanych Zakładów Urządzeń Górniczych „W.” w W. od wyroku Sądu Rejonowego – Sądu Pracy w Wałbrzychu z 2.XII.1993 r. (...), zasądzającego na rzecz 9 pracowników zwaloryzowany ekwiwalent pieniężny za deputat węglowy przysługujący za lata 1990–1992.

Sądy obu instancji przyjęły, że z istoty ekwiwalentu pieniężnego za deputat węglowy wynika zasada ekwiwalentności, czyli równowartości ceny węgla. Uwzględniając zatem różnice pomiędzy średnią ceną zakupu 1 tony węgla dla celów deputatowych a kwotami wypłaconymi powodom z tytułu ekwiwalentu pieniężnego, Sąd Rejonowy zasądził na rzecz powodów wyliczone na powyższej zasadzie odpowiednie kwoty pieniężne i ustalił, iż deputat węglowy – zgodnie z Układem Zbiorowym Pracy dla Przemysłu Węglowego z 1.II.1980 r. – przysługiwał powodom wyłącznie w postaci ekwiwalentu pieniężnego. Stosownie do komunikatów zawartych w załącznikach do porozumienia wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 tonę węgla wzrosła ze 194 tys. zł w 1990 r. do 242 tys. zł w 1992 r. Według Sądu, przy wypłacie ekwiwalentu pieniężnego nie uwzględniono, że ceny węgla obowiązujące na wolnym rynku były wyższe i wynosiły w 1990 r. 226.400 zł, w 1991 r. 442.267 zł, a w 1992 r. 614.708 zł za jedną tonę.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się