Uchwała SN z dnia 22 marca 1994 r., sygn. I KZP 3/94

Przepis art. 259 k.k. wiąże penalizację nierespektowania wymienionych w nim zakazów z rodzajem organu, który wydał orzeczenie ustanawiające określony zakaz, a nie z podstawą materialnoprawną orzeczenia tego zakazu.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu przekazanego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki w Suwałkach, postanowieniem z dnia 31 stycznia 1994 r. zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni:

„Czy przepis art. 259 k.k. penalizuje zachowanie się jedynie osób, co do których wyrokiem karnym orzeczono kary dodatkowe przewidziane w art. 38 pkt 3 i 4 k.k., czy także tych, wobec których kary dodatkowe orzeczone zostały przez sąd na podstawie art. 28 § 1 pkt 1 i 2 k.w.?”

– uchwalił udzielić odpowiedzi jak wyżej.

Uzasadnienie

Sposób sformułowania pytania przez Sąd Wojewódzki w Suwałkach, nawiązujący do realiów faktycznych sprawy, na pierwszy rzut oka przemawiałby za odmową udzielenia odpowiedzi, albowiem pytanie prawne nie może dotyczyć sposobu rozstrzygnięcia sprawy ani bezpośrednio, ani pośrednio (por. S. Włodyka: , NP 1971, nr 2, s. 176–177). Jeśli wniknąć w istotę pytania Sądu Wojewódzkiego i w część motywacyjną postanowienia formułującego to pytanie, należy stwierdzić, że sądowi odwoławczemu chodzi nie tyle o sposób konkretyzacji dyspozycji normy prawnej do stanu faktycznego niniejszej sprawy, ile o konkretyzację zakresu zachowań objętych dyspozycją przepisu art. 259 k.k. w ogóle. To ostatnie ujęcie umożliwia sprowadzenie zagadnienia, które wyłoniło się przy rozpoznawaniu środka odwoławczego, do formuły bardziej abstrakcyjnej, a mianowicie, czy przepis art. 259 k.k. wiąże penalizację nierespektowania wymienionych w nim zakazów z rodzajem organu, który wydał orzeczenie ustanawiające określony zakaz, czy też z podstawą materialnoprawną orzeczenia tego zakazu. Ze względu na to, że zagadnienie to rzeczywiście nie zostało dotąd podniesione w orzecznictwie i nie było też przedmiotem stanowczych wypowiedzi przedstawicieli doktryny, zasługuje ono na zaliczenie do grupy zagadnień wymagających rozstrzygnięcia w trybie art. 390 § 1 k.p.k.

Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

• Codzienne aktualności prawne
• Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
• Bogatą bibliotekę materiałów wideo
• Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty

Zamów teraz Masz już konto? Zaloguj się