Wyrok Składu 7 Sędziów SN z dnia 22 lutego 1989 r., sygn. V KRN 14/89
Zgodnie z ustaloną linią judykatury Sądu Najwyższego „usprawiedliwione okoliczności” to po pierwsze także okoliczności, które muszą być w pewnym stopniu wywołane zachowaniem się pokrzywdzonego, i to takim, które według kryteriów obiektywnych, a nie tylko w subiektywnym odczuciu sprawcy w świetle powszechnie przyjętych norm moralnych i zasad współżycia społecznego ocenić należałoby nagannie, a po wtóre podlegają one wartościowaniu z tego punktu widzenia, czy nie pozostawały one w rażącej dysproporcji w stosunku do działania sprawcy.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 22 lutego 1989 r. sprawy Tadeusza K., skazanego z art. 148 § 2 k.k. w zw. z art. 25 § 2 k.k. oraz art. 22 § 3 k.k., z powodu rewizji nadzwyczajnej wniesionej przez Prokuratora Generalnego PRL na niekorzyść skazanego od wyroków Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 22 marca 1988 r. i Sądu Najwyższego z dnia 8 lipca 1988 r. – uchylił zaskarżone wyroki i sprawę przekazał Sądowi Wojewódzkiemu w K. do ponownego rozpoznania.
Uzasadnienie
Tadeusz K. został oskarżony o przestępstwo określone w art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 25 § 2 k.k. popełnione w ten sposób, że: 6.IV.1987 r. w K., działając w zamiarze pozbawienia życia Mieczysława M., wielokrotnie uderzył go młotkiem w głowę, powodując u niego rany tłuczone głowy, załamanie i wyłamanie kości czaszki, rozerwanie i zmiażdżenie mózgu, wybroczyny krwawe pod oponą twardą i pajęczą, w wyniku których to obrażeń Mieczysław M. zmarł, przy czym czynu tego dopuścił się w stanie znacznego ograniczenia zdolności do rozpoznania jego znaczenia i pokierowania swoim postępowaniem.
Sąd Wojewódzki w K. wyrokiem z 22.III.1988 r. uznał Tadeusza K. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z tym, że dopuścił się go pod wpływem silnego wzburzenia, usprawiedliwionego okolicznościami zajścia oraz że w chwili jego popełnienia miał ograniczoną w stopniu znacznym zdolność rozpoznania znaczenia czynu i kierowania swym postępowaniem w rozumieniu przepisu art. 25 § 2 k.k. i za czyn ten wyczerpujący znamiona występku przewidzianego w art. 148 § 2 k.k. skazał go na karę 6 lat pozbawienia wolności i zasądził od oskarżonego dwie nawiązki w kwocie po 50.000 zł na cele społeczne.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
