Wyrok SN z dnia 10 lutego 1989 r., sygn. IV KR 8/89
1. Kara dodatkowa podania wyroku do publicznej wiadomości, będąca konsekwencją popełnionego przestępstwa, nie powinna wyrządzać dolegliwości osobie pokrzywdzonej tym przestępstwem, lecz musi być skierowana przeciwko sprawcy.
2. W wypadku, kiedy występuje kolizja między potrzebą społecznego oddziaływania tej kary a interesem pokrzywdzonej przestępstwem zgwałcenia – rozstrzygające znaczenie powinno mieć dobro pokrzywdzonej. Skazanie sprawcy nie może być jednocześnie „ukaraniem” ofiary jego przestępnego działania.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu w dniu 10 lutego 1979 r. sprawy Wiesława G. i innych, oskarżonych z art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 210 § 1 k.k. oraz art. 168 § 2 i art. 156 § 2 k.k., z powodu rewizji wniesionych przez obrońców oskarżonych od wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 13 czerwca 1988 r. – I. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że: a) wyeliminował z kwalifikacji prawnej czynu opisanego w pkt 1 ppkt 1 wyroku art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 10 maja 1985 r. o szczególnej odpowiedzialności karnej (Dz.U. nr 23, poz. 101), uchylając orzeczenie o konfiskacie mienia; b) poprawił błędną kwalifikację czynu opisanego w pkt 1 ppkt 1 wyroku z art. 11 § 1 k.k. w zw. z art. 210 § 1 k.k. – na art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 210 § 1 k.k.; c) uchylił orzeczenie o zarządzeniu podania wyroku do publicznej wiadomości (pkt V wyroku); II. w pozostałym zakresie zaskarżony wyrok utrzymał w mocy (...).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
