Wyrok NSA z dnia 29 czerwca 2023 r., sygn. III FSK 160/23
Podatek od nieruchomości
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Sławomir Presnarowicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Anna Dalkowska, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent, , po rozpoznaniu w dniu 29 czerwca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. S.A. z siedzibą w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26 października 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 662/22 w sprawie ze skargi P. S.A. z siedzibą w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Siedlcach z dnia 30 grudnia 2021 r., nr SKO.4000-1835/2021 w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2017 r. oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z 26 października 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 662/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: "WSA"), oddalił skargę P. S.A. z siedzibą w L. (dalej: "Skarżąca", "Spółka") na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Siedlcach (dalej: "SKO") z 30 grudnia 2021 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2017 r. Wymieniony wyrok, jak również inne przytoczone w niniejszym uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych, publikowane są na stronach internetowych Naczelnego Sądu Administracyjnego (www.nsa.orzeczenia.gov.pl).
W skardze kasacyjnej wywiedzionej od tego wyroku, Skarżąca zrzekając się przeprowadzenia rozprawy zaskarżyła go w całości wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w całości oraz zasądzenie od SKO na rzecz Skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów wynagrodzenia radcy prawnego, według norm przepisanych.
Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:
- naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2022 r., poz. 329 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a.") w związku z art. 145 § 2 p.p.s.a., art 135 p.p.s.a. oraz art 151 p.p.s.a., wszystkie powyższe przepisy w związku z art 120 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2021 r., poz. 1540 ze zm., dalej jako: "o.p."), art 121 § 1 o.p., art 122 o.p., art 180 § 1 o.p., art 187 § 1 o.p., art. 188 o.p. art 190 o.p., art 191 o.p., art 197 § 1 o.p. oraz art 210 § 1 pkt 6 o.p. i art 210 § 4 o.p., poprzez uznanie przez WSA, że zaskarżona decyzja SKO nie narusza przepisów prawa materialnego w stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy ani nie narusza przepisów postępowania, w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, podczas, gdy decyzja SKO i poprzedzająca ją decyzja Organu I instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania podatkowego, albowiem rozstrzygnięcia Organów I i II instancji wydane zostały na podstawie błędnie ustalonego stanu faktycznego, opartego na materiale dowodowym zebranym w sposób niewszechstronny, jego pobieżnej i wybiórczej ocenie, polegającej na wybiórczym uwzględnieniu przez Organy I i II instancji treści wynikającej z opinii sporządzonej przez biegłego, której ustalenia odnoszą się wyłącznie do przedłożonych przez Spółkę dokumentów i wyjaśnień i ich błędnej interpretacji przez biegłego, a całkowicie pomijającej istotne elementy dla ustalenia stanu faktycznego sprawy tj. w zakresie konstrukcji i funkcji łączników zdalnie sterowanych, ich związku z funkcjonowaniem linii elektroenergetycznej, a także ustalenia czy łączniki zdalnie sterowane są częścią składową rzeczy, to jest czy łączniki takie mogą być odłączone od napowietrznej linii elektroenergetycznej bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego, co również wymagało wiadomości specjalnych, czego jednak czego jednak Organy I i II instancji nie uczyniły, co w konsekwencji doprowadziło do błędnej oceny sporządzonej przez biegłego opinii i oparcia rozstrzygnięcia o przedmiotową opinię przez Organy I i II instancji, a za nimi również WSA, że łączniki zdalnie sterowane stanowią element budowli podlegającej opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, zaś zaskarżoną decyzję Organu II instancji WSA powinien był uznać za naruszającą przepisy prawa materialnego w stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy oraz za naruszającą przepisy postępowania, w stopniu, który mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy, jako naruszającą powołane w niniejszym zarzucie przepisy postępowania, a w szczególności wynikające z nich zasady prawdy obiektywnej i oficjalności, a w konsekwencji WSA powinien był uchylić zaskarżoną decyzję SKO i poprzedzającą ją decyzję Organu I instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a. w związku z art. 145 § 2 p.p.s.a. i art. 135 p.p.s.a., czego jednak nie uczynił błędnie oddalając skargę na podstawie art. 151 p.p.s.a., a zatem to naruszenie przepisów postępowania miało istotny wpływ na wynik sprawy, albowiem treść wyroku WSA powinna być odmienna niż miała miejsce;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
