Wyrok NSA z dnia 8 grudnia 2022 r., sygn. III OSK 1460/21
Inne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Przemysław Szustakiewicz Sędziowie: sędzia NSA Rafał Stasikowski sędzia del. WSA Tadeusz Lipiński (spr.) po rozpoznaniu w dniu 8 grudnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Gminy Lubin od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 lutego 2019 r. sygn. akt II SA/Wr 916/18 w sprawie ze skargi Prokuratora Rejonowego w Lubinie na uchwałę Rady Gminy Lubin z dnia 11 grudnia 2017 r. nr LVI/387/2017 w przedmiocie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzenie ścieków oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 19 lutego 2019 r., sygn. akt II SA/Wr 916/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w [...] (dalej: Prokurator) na uchwałę Rady Gminy [...] (dalej: Rada Gminy) z 11 grudnia 2017 r., nr LVI/387/2017, w przedmiocie zatwierdzenia taryf za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzenie ścieków, stwierdził, że zaskarżona uchwała w części stanowiącej tabelę 3 w załączniku nr 1 ustalająca stawki opłat za przyłączenie do urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych wydana została z naruszeniem prawa.
W motywach rozstrzygnięcia Sąd I instancji stwierdził, że aprobuje wyrażony w orzecznictwie sądowoadministracyjnym pogląd, że w aktualnym stanie prawnym brak jest upoważnienia ustawowego dla rady gminy do ustanowienia opłat za przyłączenie do urządzeń wodociągowo-kanalizacyjnych. Oznacza to, że powołane w zaskarżonej uchwale podstawy prawne - art. 18 ust. 2 pkt 15 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2017 r., poz. 1875; dalej: u.s.g.) i art. 24a ust. 2 i 3 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków (Dz. U. z 2017 r., poz. 328 ze zm.; dalej: u.z.z.w.) nie uzasadniały ustalenia stawek tych opłat. Sąd wskazał, że brak upoważnienia ustawowego do podjęcia uchwały przez radę gminy wywołuje zasadniczo nieważność uchwały. Z uwagi jednak na upływu terminu rocznego od podjęcia zaskarżonej uchwały, nie orzekł o nieważności uchwały w zaskarżonej części, lecz - na podstawie art. 94 ust. 2 u.s.g. - uznał ją za niezgodną z prawem
Sąd dodał, że na przeszkodzie uwzględnienia skargi nie stał § 5 pkt 7 rozporządzenia Ministra Budownictwa z dnia 28 czerwca 2006 r. w sprawie określania taryf, wzoru wniosku o zatwierdzenie taryf oraz warunków rozliczeń za zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (Dz. U. z 2017 r., poz. 1701; dalej: rozporządzenie z dnia 28 czerwca 2006 r.), bowiem Sąd jest władny odmówić stosowania w danej sprawie rozporządzenia niekonstytucyjnego, ponadto do wydania uchwały niezbędne jest upoważnienie ustawowe. Podkreślił również, że nie ma podstaw do różnicowania ocen odnośnie zatwierdzenia taryf lub ich ustalenia na podstawie art. 24 i art. 24a u.z.z.w., a Rada Gminy nie miała racji, że orzecznictwo sądowe na tle art. 24 u.z.z.w. i na tle innych ustaw nie mogło być odpowiednio odnoszone do uchwały podjętej na podstawie art. 24a u.z.z.w.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
