Wyrok NSA z dnia 5 maja 2022 r., sygn. II OSK 2047/19
Inne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie: sędzia NSA Roman Ciąglewicz (spr.) sędzia del. NSA Jerzy Stankowski po rozpoznaniu w dniu 5 maja 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M. P.-F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2018 r., sygn. akt VII SA/Wa 1632/18 w sprawie ze skargi M. P.-F. na postanowienie Ministra Zdrowia z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Uzasadnienie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 20 grudnia 2018 r., sygn. akt VII SA/Wa 1632/18, oddalił skargę M. P.-F. (dalej jako skarżąca) na postanowienie Ministra Zdrowia z dnia 8 maja 2018 r., nr MDP.051.1042.2017, w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym.
Minister Zdrowia postanowieniem z dnia 8 maja 2018 r., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r. poz. 1257, ze zm.; dalej zwanej K.p.a.) i art. 119 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2017 r. poz. 2491, ze zm.; dalej zwanej u.p.e.a., ustawa o postępowaniu egzekucyjnym w administracji), po rozpatrzeniu zażalenia skarżącej, utrzymał w mocy postanowienie Wojewody Kujawsko-Pomorskiego z dnia 9 października 2014 r., którym nałożono na skarżącą grzywnę w wysokości 500 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązku poddania obowiązkowym szczepieniom ochronnym syna O. F. Grzywna została nałożona zgodnie z tytułem wykonawczym z dnia 1 lipca 2014 r., nr 10/14, wystawionym przez Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w Inowrocławiu.
W uzasadnieniu organ II instancji wyjaśnił, że podstawą prawną do nałożenia obowiązku szczepień przeciw wybranym chorobom zakaźnym jest art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. z 2016 r. poz. 1866, ze zm.; dalej zwanej ustawą), przy czym zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy w odniesieniu do osoby nieposiadającej pełnej zdolności do czynności prawnych (m. in. dziecko) odpowiedzialność za wypełnienie tego obowiązku ponosi osoba sprawująca nad tą osobą prawną pieczę, albo jej opiekun faktyczny (zwykle rodzice). W przypadku obowiązkowych szczepień, obowiązek ich wykonania wynika wprost z ustawy i brak zgody szczepionego lub jego przedstawiciela ustawowego nie zmienia faktu istnienia tego obowiązku. Podkreślił przy tym, że Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w Inowrocławiu nie działał w sprawie jako organ egzekucyjny, lecz jako wierzyciel obowiązku o charakterze niepieniężnym. Z kolei organem egzekucyjnym w przedmiotowej sprawie był Wojewoda Kujawsko-Pomorski.
Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 119 § 1 u.p.e.a., poprzez wydanie postanowienia w sytuacji nieistnienia obowiązku, organ wskazał, że wykaz obowiązkowych szczepień ochronnych i grupy osób obowiązanych do poddania się tym szczepieniom zostały określone w art. 17 ust. 1 ustawy oraz w rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 r. w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (Dz. U. z 2016 r. poz. 849, ze zm.; dalej zwanego rozporządzeniem). Powołał § 5 rozporządzenia i wyjaśnił, że szczepienia obowiązkowe są realizowane przez osoby upoważnione, będące realizatorami obowiązkowych szczepień ochronnych w terminach i zgodnie ze szczegółowymi wskazaniami dotyczącymi stosowania poszczególnych szczepionek i zgodnie z aktualną wiedzą medyczną. Wskazał również, że terminy realizacji obowiązku wykonania poszczególnych szczepień są uwarunkowane zaleceniami, jakie definiuje Program Szczepień Ochronnych w zależności od kalendarzowego wieku dziecka. Ponadto podkreślił, że obowiązek ten staje się egzekwowalny w chwili wejścia osoby objętej obowiązkiem w granice wiekowe zakreślone przez ustawę - w tym bowiem okresie obowiązkowe szczepienia ochronne powinny zostać wykonane. Mając to na względzie, organ odwoławczy stwierdził, że brak jest podstaw do uznania zaskarżonego postanowienia za niezgodne z art. 119 § 1 u.p.e.a.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
