Wyrok NSA z dnia 17 listopada 2020 r., sygn. II OSK 1307/18
Pod pojęciem "stanu zgodnego z prawem", o którym mowa w art. 51 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane, należy rozumieć nie tylko zgodność inwestycji z przepisami prawa budowlanego, w tym z przepisami techniczno-budowlanymi, ale i z przepisami z zakresu planowania i zagospodarowania przestrzennego, a więc z obowiązującym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, stanowiącym - w myśl art. 14 ust. 8 u.p.z.p. - akt prawa miejscowego.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Wojciech Mazur Sędziowie: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędzia del. WSA Marta Laskowska - Pietrzak po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 14 grudnia 2017 r. sygn. akt II SA/Gl 821/17 w sprawie ze skargi A. W. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie rozbiórki budowli oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, wyrokiem z dnia 14 grudnia 2017r., sygn. akt II SA/Gl 821/17, oddalił skargę A. W. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] lipca 2017 r. nr [...] w przedmiocie rozbiórki budowli.
Zaskarżoną decyzją [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w [...] utrzymał w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego dla miasta [...] z [...] kwietnia 2017 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego (t.j. Dz. U. 2016, poz. 290 ze zm.), nakazującą A. W. rozbiórkę samowolnie wybudowanego miejsca na gromadzenie odpadów stałych (śmietnika), na terenie nieruchomości przy ul. [...] (dz. nr [...], obręb ewid. [...]) w [...].
Uzasadniając oddalenie skargi A. W. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] z dnia [...] lipca 2017 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że bezspornym w sprawie jest, iż A. W. na przedmiotowej działce usytuował obiekt określany zarówno w decyzjach, jak też odwołaniu i skardze jako miejsce na odpady stałe (śmietnik). Śmietnik w całości usytuowany jest na terenie działki nr [...]. Według oświadczenia inwestora - A. W., obiekt został wybudowany około 2001-2002 r. Jak wynika z oświadczenia, a także informacji uzyskanej przez organy z Urzędu Miasta w [...], budowy tej inwestor nie zgłosił. W konsekwencji, zdaniem Sądu, organ II instancji trafnie ocenił, że budowę miejsca składowania odpadów stałych należy traktować jako budowę obiektu małej architektury, która aktualnie, o ile nie jest prowadzona w miejscu publicznym, nie wymaga zgłoszenia, ani tym bardziej pozwolenia (art. 30 ust. 1 pkt 4 Prawa budowlanego). Jednocześnie Sąd wskazał, że do dnia 11 lipca 2003 r., tj. do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz o zmianie niektórych ustaw, budowa obiektów małej architektury, niezależnie od miejsca budowy, wymagała zgłoszenia, co wynikało z art. 29 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego w ówczesnym brzmieniu. Inwestor takiego zgłoszenia nie dokonał, co sam przyznał w czasie kontroli. Skutkuje to koniecznością przeprowadzenia postępowania legalizacyjnego. Słusznie zatem organ zastosował tryb tzw. naprawczy tj. art. 50-51 Prawa budowlanego z uwagi na obecne regulacje dotyczące obiektów małej architektury. W ocenie Sądu organ nie naruszył też przepisów przejściowych, jakie towarzyszyły wprowadzeniu ww. ustawy z dnia 27 marca 2003 r. Zgodnie z art. 7 ust. 1 noweli, do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy dotychczasowe, z zastrzeżeniem ust 2. Przepis ten dotyczy jednak trybu prowadzenia postępowania legalizacyjnego, nie zaś oceny samowoli, która w przeszłości miała miejsce. Słusznie więc organ odwoławczy ocenił, że skoro niniejsze postępowanie zostało wszczęte po wejściu w życie nowelizacji, to należy zastosować procedury obecne. W konsekwencji skoro inwestor zrealizował inwestycję samowolnie, to stosownie do przepisów Prawa budowlanego rozważyć należało możliwość legalizacji, która jednak możliwa byłaby jedynie pod warunkiem zgodności inwestycji z planem miejscowym. W przedmiotowej zaś sprawie ustalenia obowiązującego planu miejscowego w ewidentny sposób wykluczają możliwość usytuowania na przedmiotowej działce obiektu, o którym mowa. Śmietnik położony jest na działce o przeznaczeniu 6ZL - tereny lasów, dla którego obowiązują - stosownie do pisma Urzędu Miejskiego w [...] z dnia [...] maja 2017 r. - zgodnie z § 21 uchwały Nr [...] Rady Miejskiej w [...] następujące ustalenia: dla terenów o symbolach 1ZL - 15ZL ustala się przeznaczenie podstawowe: lasy, co oznacza zachowanie istniejącej zieleni leśnej; przeznaczenie dopuszczalne: drogi wewnętrzne, ścieżki rowerowe, piesze i konne, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, włącznie ze stacjami bazowymi telefonii komórkowej - w ramach jakie umożliwiają przepisy odrębne. Zdaniem Sądu przedmiotowy śmietnik nie kwalifikuje się jako żaden z rodzajów obiektów wskazanych jako przeznaczenie dopuszczalne, nie jest bowiem drogą wewnętrzną, ścieżką rowerową, pieszą lub konną, nie stanowi sieci i urządzenia infrastruktury technicznej, włącznie ze stacjami bazowymi telefonii komórkowej. Z oczywistych przyczyn nie mieści się też w przeznaczeniu podstawowym - las, gdzie obowiązuje nakaz zachowania istniejącej zieleni leśnej. Nie do przyjęcia jest, zdaniem Sądu, argumentacja pełnomocnika skarżącego, że śmietnik stanowi urządzenie infrastruktury technicznej, nie stanowi bowiem żadnego obiektu umożliwiającego techniczną obsługę nieruchomości, mieszczącego się w szerokim pojęciu uzbrojenia terenu. Wprawdzie uchwała nr [...] Rady Miejskiej w [...] uchwalająca plan miejscowy istotnie nie zawiera definicji urządzeń infrastruktury technicznej, to jednak w § 5 ust. 2 tejże uchwały zapisano, że pozostałe określenia użyte w ustaleniach planu należy rozumieć zgodnie z definicjami zawartymi w obowiązujących przepisach odrębnych. Słusznie zatem organ odwoławczy zaznacza, co stanowi w orzecznictwie kwestię niewątpliwą, że zgodnie z art. 143 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych. Nie ma zatem wśród tego wyliczenia miejsc gromadzenia odpadów stałych na potrzeby prywatnej posesji, a zamieszczony spis stanowi zbiór zamknięty. W konsekwencji zgodnie z ww. zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie jest dopuszczalne usytuowanie na przedmiotowej działce jakichkolwiek nie wyliczonych w planie obiektów. Niemożliwa jest tym samym legalizacja obiektu zrealizowanego samowolnie, a tym samym obowiązkiem organu było nakazanie inwestorowi rozbiórki obiektu. W ocenie Sądu, bez znaczenia są w tej mierze sformułowane w odwołaniu i skardze argumenty dotyczące treści zawartej pomiędzy skarżącym a Nadleśnictwem [...] umowy. Niezależnie bowiem od jej treści umowa nie może liberalizować zapisów planu miejscowego i zezwalać na sprzeczne z planem wykorzystanie terenu. Wbrew twierdzeniom skargi słusznie także organ odmówił wnioskowanego przez pełnomocnika skarżącego zawieszenia postępowania, albowiem spór co do własności działki nie stanowi kwestii wstępnej, która uprawniałaby do zawieszenia.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
