Wyrok NSA z dnia 26 sierpnia 2020 r., sygn. II OSK 228/20
Zagospodarowanie przestrzenne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie: Sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) Sędzia NSA Zygmunt Zgierski po rozpoznaniu w dniu 26 sierpnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 18 września 2019 r. sygn. akt IV SA/Po 539/19 w sprawie ze skargi T. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia[...]marca 2019 r. nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy 1. oddala skargę kasacyjną; 2. oddala wniosek T. W. o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, wyrokiem z dnia 18 września 2019r., sygn. akt IV SA/Po 539/19, po rozpoznaniu sprawy ze skargi T. W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] marca 2019 r., nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy, uchylił zaskarżoną decyzję i zasądził od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.
Zaskarżoną decyzją utrzymano w mocy decyzję Burmistrza [...] z dnia [...] października 2018 r., którą na podstawie art. art. 59, 60 ust. 1 i art. 54 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018r. poz. 1945, dalej: u.p.z.p.) odmówiono T. W. ustalenia warunków zabudowy dla budowy siedmiu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wolnostojących, budowy drogi wewnętrznej oraz niezbędnej infrastruktury technicznej i towarzyszącej na terenie działki oznaczonej w ewidencji gruntów i budynków nr [...] położonej w miejscowości [...], gmina [...]. Zdaniem organów w niniejszej sprawie nie został spełniony warunek kontynuacji linii zabudowy.
Uchylając powyższą decyzję przywołanym na wstępie wyrokiem Sąd podniósł, że orzekające w sprawie organy nie wykonały prawidłowo wytycznych zawartych w wydanym uprzednio w niniejszej sprawie wyroku WSA w Poznaniu z dnia 19 kwietnia 2018r., sygn. akt IV SA/Po 19/18. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 19 kwietnia 2018 r. jasno wskazał, że jeśli działka, na której jest planowana inwestycja, nie ma wspólnej granicy z żadną działką zabudowaną, niemniej jednak znajduje się w dość bliskiej (pod względem urbanistycznym) odległości od takiej zabudowy, nie ma przeciwwskazań do wydania decyzji o warunkach zabudowy. W związku z tym, że przywołana ustawa posługuje się sformułowaniami nie zawsze jasnymi, to w razie wątpliwości należy je interpretować na korzyść obywatela, tj. na korzyść jego uprawnień właścicielskich. Sąd stwierdził też, że nie mają racji organy, według których nie został spełniony warunek art. 61 ust. 1 pkt 1 u.p.z.p. w zakresie kontynuacji linii zabudowy. Projektowane budynki mieszkalne jednorodzinne zgodnie z załączoną koncepcją miałyby zostać zlokalizowane w odległości około 75-110 m od wskazanej drogi publicznej, tworząc tym samym dwa rzędy zabudowy. Decyzja odmowna z tej przyczyny, stanowi przejaw nadmiernego rygoryzmu, nieuzasadnionego celami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Pojęcia "działki sąsiedniej" nie można ograniczać do działki bezpośrednio przyległej do działki inwestora, lecz odnieść je należy do pewnego obszaru tworzącego urbanistyczną całość, pozwalającą organowi na dokonanie oceny możliwości zrealizowania planowanej inwestycji przy zachowaniu ustawowych warunków wynikających z art. 61 ust. 1 ustawy. Ponadto Sąd, odwołując się do treści § 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003r. Nr 164 poz. 1588 ze zm.), wskazał, że w przypadku niezgodności linii istniejącej zabudowy na działce sąsiedniej z przepisami odrębnymi, obowiązującą linię nowej zabudowy należy ustalić zgodnie z tymi przepisami. Dopuszcza się zatem inne wyznaczenie obowiązującej linii nowej zabudowy, jeżeli wynika to z analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu w zakresie warunków, o których mowa w art. 61 ust. 1-5 u.p.z.p. Sąd zaakceptował także czynione w orzecznictwie rozróżnienie na obowiązującą linię zabudowy i nieprzekraczalną linię zabudowy, ustalaną w zależności od cech zabudowy w obszarze analizowanym (pierzejowej lub rozproszonej), żadna z nich nie może jednak odnosić się do limitowania na działce granic zabudowy nie od strony drogi, lecz w głąb działki. Sąd w powołanym wyżej wyroku podzielił w konsekwencji zarzut skargi, że brak jest podstaw do odmowy ustalenia warunków z tego względu, że wprowadzenie kolejnych rzędów zabudowy, oddalonych od drogi wprowadziłoby dysharmonię w istniejącym ładzie przestrzennym. Tymczasem Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], wbrew powyższym wytycznym Sądu, ponownie zakwestionowało kontynuację istniejącej na analizowanym terenie funkcji zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wskazując, że projektowana inwestycja prowadzi do powstania “małego osiedla mieszkaniowego", co w sąsiedztwie z zabudową zagrodową i w otoczeniu działek niezabudowanych o przeznaczeniu rolniczym prowadzi do dysharmonii w istniejącym ładzie przestrzennym. Konstatacja ta organu godzi w stanowisko Sądu, w którym wskazano, że niedopuszczalne jest zawężające rozumienie pojęcia kontynuacji funkcji w ten sposób, że ogranicza się tylko do zezwolenia na powstanie w danym miejscu obiektów tożsamych z już istniejącymi. Wobec powyższego Sąd w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wskazał, że skoro na działkach sąsiednich i to mających dostęp z tej samej drogi publicznej, co działka inwestycyjna, występuje zabudowa mieszkaniowa (działka [...] i [...]), pozwalająca określić kontynuację funkcji zabudowy dla projektowanej zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, to nie można przyjąć, że projektowana zabudowa nie kontynuuje funkcji zabudowy zastanej na danym terenie analizowanym. W konsekwencji przyjąć należy, że dopuszczalna jest projektowana zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna na przedmiotowym terenie. Zdaniem Sądu chybiony jest argument organu, że skoro na danym terenie występuje zabudowa zagrodowa, to projektowana zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna nie kontynuuje funkcji zabudowy istniejącej na danym terenie. Z definicji zawartej w § 3 pkt 3 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1422) wynika, że zabudowa zagrodowa to w szczególności budynki mieszkalne, budynki gospodarcze lub inwentarskie w rodzinnych gospodarstwach rolnych, hodowlanych lub ogrodniczych oraz w gospodarstwach leśnych. Jakkolwiek definicja ta nie ma charakteru powszechnie obowiązującego, to opierając się na definicjach zawartych w słownikach języka polskiego przyjmuje się, że "zabudowa zagrodowa" to zespół budynków obejmujący wiejski dom mieszkalny i zabudowania gospodarskie, położony w obrębie jednego podwórza. W rezultacie skoro z istoty zabudowy zagrodowej wynika, że obejmuje ona w pierwszej kolejności dom mieszkalny, a następnie zabudowania gospodarskie, to błędnie przyjmuje organ odwoławczy, że projektowana zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna nie wpisuje się kontynuację funkcji zabudowy istniejącej na danym terenie. O braku kontynuacji funkcji mówić bowiem można z pewnością tylko wtedy, gdy projektowana zabudowa jest sprzeczna z zastaną na analizowanym terenie, a taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
