Wyrok NSA z dnia 15 czerwca 2020 r., sygn. I OSK 2389/19
Inne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędziowie: Sędzia NSA Czesława Nowak-Kolczyńska Sędzia del. WSA Arkadiusz Blewązka (spr) po rozpoznaniu w dniu 15 czerwca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej B. M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 31 maja 2019 r. sygn. akt II SA/Gl 439/19 w sprawie ze skargi B. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia wychowawczego 1. uchyla zaskarżony wyrok, zaskarżoną decyzję, a także poprzedzającą ją decyzję Burmistrza Miasta S. z dnia [...] grudnia 2018 r. nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. na rzecz B. M. kwotę 900 (dziewięćset) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 31 maja 2019 r. sygn. akt II SA/Gl 439/19 oddalił skargę B.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] stycznia 2019 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia wychowawczego.
Wyrok został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:
Burmistrz Miasta [...] decyzją z dnia [...] maja 2018 r. nr [...] odmówił B.M., jako opiekunowi prawnemu, przyznania prawa do świadczenia wychowawczego na dziecko - D.T. W uzasadnieniu organ I instancji wskazał, że strona, jako opiekun prawny dziecka, nie sprawuje nad nim faktycznej opieki, a jedynie często go odwiedza. Nie zamieszkuje wspólnie z podopiecznym, nie prowadzi z nim wspólnego gospodarstwa domowego oraz nie pokrywa kosztów związanych z jego potrzebami. Małoletni przebywa w Domu Pomocy Społecznej dla Dzieci w [...], a koszty jego pobytu w tej placówce pokrywa jednostka samorządu terytorialnego oraz D.T. z zasiłku pielęgnacyjnego. Organ I instancji przyjął, iż strona nie wychowuje małoletniego D.T. i zasadnym jest odmowa przyznania wnioskowanego świadczenia na małoletniego, zgodnie z art. 4 ust. 1 oraz art. 2 pkt 16 ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci (Dz.U. z 2017 r. poz. 1851 ze zm.), dalej w uzasadnieniu przywoływanej jako "ustawa 500+". Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], po rozpoznaniu odwołania, decyzją z dnia [...] lipca 2018 r. utrzymało w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. W uzasadnieniu Kolegium podało, że w dniu [...] kwietnia 2018 r. strona złożyła w organie I instancji wniosek o ustalenie prawa do świadczenia wychowawczego na dziecko D.T., który legitymuje się orzeczeniem o niepełnosprawności Powiatowego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności w [...] z dnia [...] stycznia 2016 r., wydanym do dnia [...] stycznia 2019 r. zgodnie, z którym niepełnosprawność D.T. datowana jest od urodzenia. Wskazało, iż postanowieniem z dnia [...] marca 2010 r. Sądu Rejonowego dla [...] skarżąca została ustanowiona opiekunem prawnym małoletniego i tego dnia złożyła przyrzeczenie. Z kolei postanowieniem Sądu Rejonowego w [...] z dnia [...] marca 2018 r. sygn. akt [...] umieszczono małoletniego Domu Pomocy Społecznej w [...] prowadzonym przez Zgromadzenie Zakonne Sióstr [...]. Z zaświadczenia Dyrektora tej placówki wynika, że małoletni jest jej mieszkańcem od dnia [...] kwietnia 2018 r. i ponosi odpłatność za pobyt w wysokości 107,10 zł miesięcznie. Na podstawie wywiadu środowiskowego ustalono, że podopieczny nie zamieszkuje u strony i nie pozostaje w jej gospodarstwie domowym. Małoletni przebywa w DPS, gdzie ma zapewnioną całodobową opiekę i pomoc. Strona często odwiedza małoletniego. W czasie wizyt rozmawia z nim, zabiera na spacery lub na zakupy. Strona nie łoży z własnych środków na utrzymanie małoletniego, jedynie okazjonalnie, sporadycznie daje mu drobne prezenty. Kilka razy w roku małoletni gości u niej w domu. D.T. jako mieszkaniec DPS ma zapewnione wszystkie elementarne potrzeby życiowe, a strona odwiedza go kilka razy w tygodniu. Dalej Kolegium wskazało na cel ustawy 500+ oraz elementy zwarte w art. 2 pkt 16, art. 4 ust. 1-3 oraz art. 5 ust 1 - 4 tej ustawy podkreślając, że dla uzyskania prawa do świadczenia wychowawczego konieczne jest ustalenie, czy dziecko wchodzi w skład rodziny tego podmiotu, który ubiega się o nie, a wobec tego, czy jest dzieckiem zamieszkującym wspólnie z nim. Organ odwoławczy odwołał się do pojęcia "zamieszkiwania wspólnego" zawartego w legalnej definicji rodziny z art. 2 pkt 16 ustawy 500+, które należy rozumieć jako faktyczne miejsce zamieszkania, czyli fizyczne przebywanie dziecka u tego rodzica, który sprawuje faktyczną nad nim opiekę i faktycznie zaspakaja jego potrzeby życiowe. Organ wskazał na art. 4 ust. 1 ustawy 500+ podkreślając, że celem świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokajaniem jego potrzeb życiowych. Kolegium wskazało, że z materiału dowodowego sprawy wynika jednoznacznie, że dziecko D.T. jest mieszkańcem DPS, w którym ma zapewnioną całodobowa opiekę i podstawowe potrzeby życiowe. Strona nie sprawuje faktycznej i bezpośredniej opieki nad swoim podopiecznym i tym samym nie pełni głównej roli w jego wychowaniu i zaspokajaniu jego podstawowych potrzeb życiowych. W ocenie Kolegium oznacza to, że strona nie spełnia zasadniczego warunku wynikającego z treści art. 4 ust. 1 i art. 2 pkt 16 ustawy 500+, a zatem odmowa przyznania wnioskowanego świadczenia była zasadna.
Skargę na powyższą decyzję wniosła skarżąca zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj. art. 2 pkt 16 i art. 4 ust. 1 ustawy 500+ przez ich błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie, a także naruszenie przepisów postepowania, tj. art. 6, art. 7, art. 7a, art. 8 i art. 77 K.p.a.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
