Wyrok NSA z dnia 31 lipca 2020 r., sygn. I GSK 500/18
Środki unijne
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Kowalik-Grzanka Sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz (spr.) Sędzia del. WSA Jacek Czaja Protokolant Anna Wojtowicz-Hess po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2020 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 września 2017 r. sygn. akt III SA/Po 375/17 w sprawie ze skarg K. na decyzje Dyrektora W. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w P. z dnia [...] lutego 2017 r. nr [...] w przedmiocie płatności rolnych 1. uchyla zaskarżony wyrok; 2. uchyla zaskarżone decyzje; 3. zasądza od Dyrektora W. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w P. na rzecz K. 1540 (tysiąc pięćset czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu wyrokiem z 14 września 2017 r., sygn. akt III SA/Po 263/17 oddalił skargi K. na decyzje Dyrektora W. Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w P. z [...] lutego 2017 r. o nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2015 i odmowy przyznania płatności dla obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami na rok 2015.
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie sprawy.
W dniu 13 czerwca 2015 r. strona wystąpiła z wnioskiem o przyznanie na rok 2015 jednolitej płatności obszarowej (JPO), płatności na zazielenienie, płatności do bydła oraz płatności dla obszarów z ograniczeniami naturalnymi lub innymi szczególnymi ograniczeniami (ONW).
Kierownik Biura Powiatowego ARiMR w W. decyzją z [...] lipca 2016 r. odmówił stronie przyznania płatności ONW na rok 2015. Kolejną decyzją z tego samego dnia organ I instancji odmówił stronie przyznania płatności w ramach systemów wsparcia bezpośredniego na rok 2015.
Dyrektor Wielkopolskiego Oddziału Regionalnego ARiMR w P., utrzymując w mocy obie decyzje organu I instancji wskazał, że analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wykazała, iż nie można uznać skarżącego za samodzielnie prowadzącego działalność rolniczą, posiadającego autonomię w zakresie zarządzania swoim gospodarstwem. Skarżący nie prowadził działalności rolniczej samodzielnie, a jego gospodarstwo zostało zarejestrowane w systemie ewidencji producentów jedynie celem sztucznego podziału gruntów oraz zwierząt będących w faktycznym posiadaniu A., to jest jednostki, której zarząd w rzeczywistości decydował zarówno o pracach wykonywanych na wskazanych obszarach, jak i o osobach, które miały wykonywać określone czynności na wydzierżawionych gruntach. Ponadto, A. ponosiła koszty związane z funkcjonowaniem gospodarstwa, utrzymaniem gruntów, ale i ze zwierzętami rzekomo sprzedanymi, lecz przebywającymi w jednej siedzibie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
