Wyrok NSA z dnia 15 grudnia 2020 r., sygn. II FSK 2266/18
Podatek dochodowy od osób fizycznych
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz, Sędzia NSA Antoni Hanusz, Sędzia WSA (del.) Wojciech Stachurski (sprawozdawca), po rozpoznaniu w dniu 15 grudnia 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej B. N.-S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 3796/14 w sprawie ze skargi B. N.-S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 30 września 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2007 r. oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
1. Wyrok sądu pierwszej instancji.
Wyrokiem z 22 czerwca 2017 r., III SA/Wa 3796/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę B.N.-S. (dalej: Skarżąca) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 30 września 2014 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2007 r.
Z uzasadnienia wyroku wynika, że powstały w tej sprawie spór dotyczy zakwalifikowania, na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jako kosztu uzyskania przychodów albo kosztu rozłożonego w czasie (tj. odpisów amortyzacyjnych), wydatków inwestycyjnych poniesionych w związku z zamontowaniem szybu windowego w należącym do Skarżącej budynku. Rozpoznając tę sprawę sąd nie stwierdził naruszenia prawa przez organy podatkowe. W szczególności, zdaniem sądu, w sprawie nie doszło do naruszenia art. 70 § 1 i § 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm., dalej: "o.p."), poprzez wydanie decyzji mimo przedawnienia zobowiązania podatkowego. Sąd nie zgodził się także z zarzutami skargi, dotyczącymi kwalifikacji wydatków poniesionych przez Skarżącą w związku z zamontowaniem szybu windowego w należącej do niej kamienicy. W ocenie sądu, zakres przeprowadzonych przez Skarżącą robót jednoznacznie wskazuje, że nie stanowią one remontu, lecz ulepszenie środka trwałego. W konsekwencji, wydatki na przeprowadzenie tych prac nie mogły zostać jednorazowo zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, lecz powinny zwiększyć wartość początkową środka trwałego, a następnie powinny zostać zaliczone pośrednio w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne. Za poprawne sąd uznał także inne ustalenia organów dotyczące zaniżenia przez Skarżącą przychodów bądź zawyżenia kosztów uzyskania przychodów. Sąd nie stwierdził naruszenia prawa materialnego, tj. art. 22 ust. 1, art. 22a ust. 1 pkt 1, art. 22f ust. 1, art. 22g ust. 1 pkt 17, art. 22i ust.1, art. 22j, art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm., dalej: u.p.d.o.f.). Za niezasadne sąd uznał także pozostałe zarzuty skargi, w tym dotyczące naruszenia przepisów postępowania.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
