Wyrok NSA z dnia 3 grudnia 2019 r., sygn. II OSK 3123/18
Obalenie domniemania prawnego z art. 3 ust. 1 pkt 19 u.o. może nastąpić tylko poprzez wykazanie, że odpadem faktycznie władał inny podmiot. Ciężar przeprowadzenia dowodu celem obalenia domniemania z art. 3 ust. 1 pkt 19 u.o. spoczywa przy tym na władającym powierzchnią ziemi. Władający powierzchnią ziemi może się zwolnić z odpowiedzialności za odpady tylko w jeden sposób - wykazując, że odpadem włada lub władał faktycznie inny podmiot, czyli wskazać wyraźnie na innego posiadacza odpadów. Tak więc obowiązek usunięcia odpadów ciąży na posiadaczu odpadów, a jego odpowiedzialność oparta jest na obiektywnym fakcie zalegania odpadów w miejscu do tego nieprzeznaczonym.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz Sędziowie sędzia NSA Grzegorz Czerwiński sędzia del. WSA Piotr Korzeniowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 grudnia 2017 r., sygn. akt IV SA/Wa 2174/17 w sprawie ze skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska z dnia [...] czerwca 2017 r., nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 8 grudnia 2017 r., sygn. IV SA/Wa 2174/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: Sąd I instancji), po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 grudnia 2017 r. sprawy ze skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą w K. na decyzję Głównego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej: GIOŚ) z [...] czerwca 2017 r., nr [...], w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej, oddalił skargę.
W motywach rozstrzygnięcia Sąd I instancji wskazał, że skarga podlegała oddaleniu, bowiem nie stwierdził, aby w kontrolowanym postępowaniu dopuszczono się uchybień wskazanych w skardze, jak również innych naruszeń przepisów prawa materialnego i procesowego, które Sąd ma obowiązek uwzględnić z urzędu, nie będąc związany wnioskami i zarzutami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. p.p.s.a.
Sąd I instancji podziela stanowisko organu, że zarzuty skarżącej, dotyczące naruszenia art. 10 § 1 k.p.a. w związku z art. 28 k.p.a. oraz naruszenia art. 138 §1 pkt 1 k.p.a., są chybione. Według Sądu I instancji, biorąc pod uwagę ustalenia wszystkich kontroli przeprowadzonych przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej: [...] WIOŚ) oraz kontroli [...] Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska (dalej: [...] WIOŚ), należy stwierdzić, że na teren nieruchomości nr [...] w S. nie był transportowany, jak to twierdzi skarżąca, produkt o nazwie [...], lecz odpady o kodzie 10 01 03. Według Sądu I instancji, z dokumentacji zgromadzonej w sprawie wynika, że skarżąca przyjęła na teren działki nr [...] w miejscowości S. odpady o kodzie 10 01 03, które były rozplantowywane w wyrobisku przez spychacz oraz mieszane z ziemią. Sąd I instancji podziela stanowisko organu, że powyższa sytuacja spełnia definicję odzysku odpadów i wobec braku zezwolenia na tę działalność, Skarżąca naruszyła art. 41 ustawy z 14 grudnia 2012 r. o odpadach (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r. poz. 1987 ze zm., dalej: u.o.), stwarzając tym samym podstawę do wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej. Zdaniem Sądu I instancji, zebrany i rozpatrzony materiał dowodowy stanowił należytą podstawę do wymierzenia stronie administracyjnej kary pieniężnej w wysokości 50 000 zł za przetwarzanie odpadów bez wymaganego zezwolenia.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
