Wyrok NSA z dnia 9 marca 2017 r., sygn. I OSK 1555/15
O istnieniu interesu prawnego przesądza norma prawa materialnego i istnienia takiej normy materialnoprawnej jak prawidłowo oceniono w zaskarżonym wyroku w tym przypadku nie wykazano. Interes prawny powinien być konkretny i realny, a związek pomiędzy własną, indywidualną sytuacją prawną wnioskodawcy a zaskarżonym aktem musi powodować następstwo w postaci ograniczenia lub pozbawienia danego podmiotu konkretnych uprawnień bądź obowiązków. Od interesu prawnego należy natomiast odróżnić interes faktyczny, kiedy to dany podmiot jest wprawdzie bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy, nie może jednak wykazać, że wskutek wydania zaskarżonego aktu doszło do zmiany jego sytuacji prawnej.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska Sędziowie: Sędzia NSA Aleksandra Łaskarzewska (spr.) Sędzia del. WSA Agnieszka Miernik Protokolant asystent sędziego Monika Mamińska po rozpoznaniu w dniu 9 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej G. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 4 marca 2015 r. sygn. akt II SA/Ke 74/15 w sprawie ze skargi G. B. na akt Prezydenta Miasta K. z dnia [...] października 2014 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu organizacji ruchu oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 4 lutego
2015 r., sygn. akt II SA/Ke 74/15 oddalił skargę G. B. na akt Prezydenta Miasta K. z dnia [...] października 2014 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu organizacji ruchu.
Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
G. B., powołując się na przepisy art. 101 a ust. 1 i art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym oraz art. 88 ust. 1 i art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach skargę na "dokonane przez Prezydenta Miasta K. zatwierdzenie, a następnie wprowadzenie aktualnie obowiązującego projektu organizacji ruchu" dotyczącego skrzyżowania ul. W. i ul. T. w K. oraz odcinków tych ulic w odległości ok. 20 m od tego skrzyżowania. Skarżący podał m.in., że na początku października 2014 r. wprowadzona została nowa organizacja ruchu na skrzyżowaniu ul. T. i ul. W.. Istotą wprowadzonych zmian było wytyczenie dwóch krótkich odcinków dróg dla rowerów i pieszych wzdłuż ul. W. po południowo-zachodniej oraz północno-wschodniej stronie skrzyżowania i krótkiego odcinka drogi dla rowerów i pieszych wzdłuż ul. T. po południowo - zachodniej stronie skrzyżowania, a także ustanowienie zakazu ruchu rowerów po jezdni na wlotach ul. W. na to skrzyżowanie. Na skrzyżowaniu brak jest jakichkolwiek przejazdów rowerowych, a wszystkie drogi dla rowerów i pieszych doprowadzone są do przejść dla pieszych, wyposażonych w detektory ręczne (przyciski). Wprowadzona we wskazanym miejscu organizacja ruchu zmusza rowerzystów do korzystania z drogi dla rowerów i pieszych, która nie spełnia parametrów technicznych w zakresie szerokości oraz skrajni poziomej i która jest niebezpieczna ze względu na występujące na niej obiekty (wsporniki, słupy itd.) oraz z powodu jej usytuowania względem jezdni. Ponadto, organizacja ruchu uniemożliwia rowerzystom przejechanie przez skrzyżowanie w niektórych relacjach - w szczególności wjechanie w ul. W. w kierunku północno-zachodnim (tj. do centrum) z każdego innego kierunku, co wynika z tego, że rowerzyści zmuszeni są do skorzystania z krótkiego odcinka drogi dla rowerów i pieszych po południowej stronie ul. W., kończącego się w miejscu, z którego nie da się włączyć do ruchu, aby kontynuować jazdę w tym kierunku ze względu na linię ciągłą na jezdni. Skarżący dodał, że zaskarżona organizacja ruchu sprawia, że rowerzysta chcący pokonać ww. skrzyżowanie zmuszony jest skorzystać z przejść dla pieszych wyposażonych w detektory ręczne do wzbudzania sygnału zielonego (przyciski). W opinii skarżącego, zaskarżona organizacja ruchu stanowi naruszenie art. 1, art. 3 pkt 1 oraz art. 41 ust. 1 i 3 ustawy o drogach publicznych, ponieważ sprawia, że przejechanie rowerem przez skrzyżowanie ul. W. z ul. T. w K. stało się niemożliwe, co oznacza, że drogi te przestały być ogólnodostępne. Z tego też powodu zaskarżona organizacja ruchu stanowi dyskryminację osób poruszających się na rowerze względem pozostałych uczestników ruchu drogowego oraz bezprawne ograniczenie wolności poruszania się tj. naruszenie art. 32 ust. 1 i 2 oraz art. 52 ust. 1 Konstytucji RP. Skarżący stwierdził, że dostosowanie organizacji ruchu na niniejszym skrzyżowaniu do przepisów prawa mogłoby polegać np. na zastąpieniu znaków C-13/C-16 (droga dla rowerów i pieszych) znakami C-16 z tabliczką T-22 (droga dla pieszych, nie dotyczy rowerów) oraz usunięciu znaków B-9 (zakaz wjazdu rowerów), co spowodowałoby, że poruszanie się rowerzystów po chodnikach byłoby dopuszczalne, ale nie obowiązkowe, a możliwy stałby się przejazd po jezdni. Należałoby to połączyć z przestrojeniem pętli indukcyjnych, aby wykrywały rowery lub włączeniem sygnalizacji stałoczasowej (kwestia sygnalizacji leży poza zakresem niniejszej sprawy). Alternatywnie można dostosować wytyczone drogi dla rowerów i pieszych do norm prawa (poszerzyć, usunąć przeszkody) i wytyczyć przejazdy rowerowe (z automatyczną detekcją).
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
