Wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2016 r., sygn. II OSK 2926/14
Planowanie przestrzenne odbywa się na podstawie przepisów prawa obowiązujących w toku procedury planistycznej i z uwzględnieniem wówczas istniejącego na danym terenie stanu faktycznego. Nawet jeśli w toku procedury planistycznej zmieniają się przepisy prawa, to przepisy przejściowe przewidują, które przepisy należy stosować dotychczasowe czy nowe. W toku procedury planistycznej organ uwzględnia decyzje ostateczne dotyczące danego terenu, jak np. decyzje udzielające pozwolenia na budowę, decyzje dotyczące zabytków.
Teza od Redakcji
Dnia 31 sierpnia 2016 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Paweł Miładowski Sędziowie: sędzia NSA Anna Łuczaj (spr.) sędzia NSA Robert Sawuła Protokolant: starszy asystent sędziego Maciej Stojek po rozpoznaniu w dniu 31 sierpnia 2016 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej N. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 11 lipca 2014 r. sygn. akt II SA/Kr 748/14 w sprawie ze skargi N. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] grudnia 2000 r. nr [...] w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od N. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K. na rzecz Gminy Miejskiej [...] kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 11 lipca 2014 r., sygn. akt II SA/Kr 748/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę wniesioną przez N. Sp. z o.o. w K. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] grudnia 2000 r. nr [...] w przedmiocie zmiany miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd podał, że N. Sp. z o.o. w K. w skardze na uchwałę Nr [...] Rady Miasta [...] z dnia [...] grudnia 2000 r. w sprawie zmiany (korekty) miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta [...] zarzuciła temu aktowi: naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 32 ust. 2 w związku z art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, dalej u.p.z.p., poprzez funkcjonowanie jako obowiązującej uchwały zmieniającej miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego pomimo, że powinna być rozpoczęta ze względu na jego nieaktualność procedura zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego skutkująca podjęciem nowej uchwały oraz art. 7 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 18 ust. 1 pkt 5 ustawy o samorządzie gminnym, dalej u.s.g., poprzez jej niezgodność z aktualnym zagospodarowaniem terenu, a także naruszenie art. 11 w związku z art. 12 K.p.a. poprzez brak odpowiedzi na złożone w dniu 23 listopada 2011 r. przez skarżącego wezwanie do usunięcia naruszenia prawa oraz art. 8 K.p.a. poprzez wprowadzenie stanu niepewności prawnej spowodowanej nieuchyleniem uchwały, skutkiem czego obowiązuje nieaktualny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Strona podnosiła, że § 17 zaskarżonej uchwały wskazuje, iż teren u zbiegu ulic O. i R. przeznacza się pod usługi komercyjne i zieleń parkową. W ustaleniach szczegółowych precyzyjnie wskazano, że dla wyznaczonego terenu wprowadza się: dyspozycja rozmieszczenia elementów funkcji zespołu i wielkości programu winny utrzymać proporcje w stosunku do całości terenu - 15 % powierzchni istniejący obiekt zabytkowy (budynek nr [...]) nie podlegają rozbudowie, lecz adaptacji, rekonstrukcji i remontowi kapitalnemu z przystosowaniem do projektowanej funkcji (usług gastronomii). Spółka wskazała, że uchwała podjęta przez Radę Miasta [...] w dniu [...] grudnia 2000 r. jest obecnie nieaktualna. Wskazany w tej uchwale obowiązek ochrony i utrzymania obiektu zabytkowego nie uwzględnia faktu, iż decyzją wydaną przez Prezydenta Miasta [...] nr [...] z dnia [...] sierpnia 2009 r. udzielono pozwolenia na rozbiórkę wyżej wymienionego budynku i że decyzja ta została wykonana. Zaistniała sytuacja uniemożliwia skarżącej realizację jakiejkolwiek inwestycji na terenie nieruchomości, albowiem każde zamierzenie inwestycyjne musi uwzględniać ustalenia planu mówiące o obiekcie zabytkowym, który już nie istnieje. O powyższym fakcie Spółka poinformowała Radę Miasta [...] wzywając ją do usunięcia naruszenia interesu prawnego (data wpływu wezwania do organu 23 listopada 2011 r.). Rada Miasta [...] nie odpowiedziała na wezwanie. Pismem z dnia 29 grudnia 2011 r. Przewodniczący Rady Miasta przesłał jedynie stanowisko Prezydenta Miasta [...], zastrzegając jednocześnie, iż pismo to nie jest stanowiskiem Rady Miasta [...] będącej odpowiedzią na wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. Powołując się na orzecznictwo sądowe, N. Sp. z o.o. w K. wywodziła, że celowi dostosowania planu zagospodarowania przestrzennego do sytuacji rzeczywistej służy art. 32 u.p.z.p., obligujący organy gminy do analizy zmian w zagospodarowaniu przestrzennym gminy, analizowany winien być zatem i brak postępów w tym zakresie w odniesieniu do zamierzeń infrastrukturalnych zapisanych w planie. Stosownie do art. 32 ust. 2 zd. 2 tej ustawy rada gminy podejmuje uchwałę w sprawie aktualności studium i planów miejscowych, a w przypadku uznania ich za nieaktualne w całości lub w części - podejmuje działania, o których mowa w art. 27. N. Sp. z o.o. w K. wskazała następnie, że naruszenie interesu prawnego w złożeniu skargi, o którym mowa w art. 101 ust. 1 u.s.g., wywodzi z faktu, że na skutek niedokonania zmian w istniejącym planie zagospodarowania i obowiązywaniu planu, który jest nieaktualny skarżąca nie może realizować jakiegokolwiek zamierzenia inwestycyjnego na nieruchomości, co godzi w jej prawo własności. Źródłem interesu prawnego lub uprawnienia, o którym mowa w art. 101 ust. 1 u.s.g. jest norma prawa materialnego (najczęściej prawa cywilnego lub administracyjnego). Naruszenie tego interesu następuje więc, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący. W orzecznictwie sądowym wyrażono także pogląd, że interes prawny w postępowaniu planistycznym ma niewątpliwie właściciel nieruchomości, a interes ten może znajdować ochronę w przepisach prawa cywilnego i innych gałęziach prawa.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
