Wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2015 r., sygn. I OSK 757/14
Nie każde stwierdzenie wadliwości decyzji prowadzi do stwierdzenia jej nieważności. Taką wadą dotknięta będzie decyzja jedynie wówczas, gdy do naruszenia prawa dojdzie w sposób jasny i niedwuznaczny. Natomiast nie stanowi takiego oczywistego naruszenia prawa odmienna wykładnia przepisu prawnego stanowiącego podstawę materialno prawną rozstrzygnięcia. A nawet uznanie, że inna interpretacja zostanie uznana za lepszą, słuszniejszą albo bardziej racjonalną, nie może być ocenione jako rażące naruszenie prawa.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący sędzia NSA Jan Paweł Tarno, Sędzia NSA Małgorzata Miron (spr.), Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz, Protokolant asystent sędziego Katarzyna Kudrzycka, po rozpoznaniu w dniu 22 grudnia 2015r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 stycznia 2014 r. sygn. akt II SA/Wr 746/13 w sprawie ze skargi A.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o wygaśnięciu użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej budynkiem i przyznanie wynagrodzenia oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 stycznia 2014 r., sygn. akt II SA/Wr 746/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę A. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Jeleniej Górze z dnia [...] sierpnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o wygaśnięciu użytkowania wieczystego nieruchomości zabudowanej budynkiem i przyznaniu wynagrodzenia.
W uzasadnieniu orzeczenia Sąd pierwszej instancji przedstawił następujący stan faktyczny i prawny sprawy.
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Jeleniej Górze decyzją z dnia [...] czerwca 2013 r. nr [...] odmówiło stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji Naczelnika Miasta Szklarska Poręba z dnia [...] czerwca 1983 r. nr [...]. W uzasadnieniu decyzji Kolegium wskazało, że decyzja ta nie została wydana z rażącym naruszeniem prawa, jak również nie została wydana bez podstawy prawnej. Kolegium wskazało, że Naczelnik Miasta Szklarska Poręba orzekł o wygaśnięciu użytkowania wieczystego terenu działki nr [...] o powierzchni 378 m², położonej w S. przy ulicy [...] nr [...], zapisanej w księdze wieczystej nr [...], zabudowanej budynkiem w stanie surowym zamkniętym przez wieczystego użytkownika A. M. Jednocześnie orzeczono również o przyznaniu A. M. wynagrodzenia w kwocie 1.919.210,00 zł za wzniesiony przez niego budynek w stanie surowym. W uzasadnieniu decyzji podano, że aktem notarialnym z dnia 13 kwietnia 1972 r. rep. A nr [...] A. M. nabył od Skarbu Państwa działkę budowlaną nr [...] o powierzchni 378 m² z przeznaczeniem pod budowę domu jednorodzinnego bliźniaczego, wieczysty użytkownik wzniósł na działce budynek jednorodzinny bliźniaczy w stanie surowym. Naczelnik Miasta Szklarska Poręba podał, że co najmniej od 5 lat brak jest jakichkolwiek postępów w dalszych robotach budowlanych. Przeprowadzone wywiady pozwoliły na ustalenie, że A. M. w sposób nielegalny opuścił terytorium PRL i organy paszportowe nie wystawiły pozwolenia na wyjazd. W tej sytuacji - zdaniem organu - istnieją podstawy do rozwiązania umowy notarialnej i zarządzenia odebrania terenu, bowiem użytkownik wieczysty nie korzysta w żaden sposób z nabytego od Skarbu Państwa terenu, w szczególności w sposób określony w umowie notarialnej, tj. nie wykończył budowy w terminie określonym w umowie notarialnej. Decyzję powyższą doręczono E. S. - ustanowionej przez Sąd Rejonowy w Jeleniej Górze postanowieniem z dnia [...] listopada 1982 r. przedstawicielem dla osoby nieobecnej. Kolegium wskazało, że ze znajdującego się w aktach sprawy pisma z dnia 5 lutego 1988 r. Urzędu Wojewódzkiego w Jeleniej Górze, kierowanego do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy we Wrocławiu wynika, że przedmiotowy grunt został oddany A. M. w użytkowanie wieczyste z obowiązkiem rozpoczęcia i ukończenia budowy w ustalonymi w § 7 umowy terminami wynoszącymi odpowiednio 6 miesięcy i 2 lata. Mimo upływu 10 lat od dnia zawarcia umowy użytkownik wieczysty nie wywiązał się z ciążących na nim obowiązków, wobec czego zostało wszczęte postępowanie administracyjne zmierzające do orzeczenia z urzędu rozwiązania umowy przed upływem jej terminu. W trakcie postępowania okazało się, że miejsce pobytu strony nie jest znane, zaistniała przeto konieczność ustanowienia dla niej przedstawiciela na drodze sądowej. Nastąpiło to postanowieniem Sądu Rejonowego w Jeleniej Górze z dnia [...] listopada 1982 r. sygn. akt [...]. Podstawą prawną decyzji był art. 21 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach (tekst jednolity: Dz.U. z 1969 r. Nr 22 poz. 159) oraz art. 13 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach (Dz.U. Nr 27 poz. 192). Kolegium stwierdziło, że podstawą rozwiązania umowy użytkowania wieczystego nie był wyjazd A. M. z Polski, lecz niewywiązanie się przez niego z terminów ukończenia budowy wynikających z umowy użytkowania wieczystego. Zgodnie z jej zapisami, wnioskodawca miał ukończyć budowę budynku w terminie 2 lat od zawarcia umowy. Niewątpliwe jest, że w chwili wydawania przedmiotowej z dnia [...] czerwca 1983 r. (tj. ponad 10 lat od oddania gruntu w użytkowanie wieczyste) budowa budynku nie została ukończona, bowiem postawienia budynku w stanie surowym nie można traktować jako ukończenia budowy. Okoliczność nieukończenia budowy w terminie potwierdza treść wniosku o stwierdzenie nieważności, a w którym wnioskodawca podaje, że "czas robót uległ przedłużeniu w związku z koniecznością poczynienia dodatkowych prac związanych z dokopaniem się do utwardzonego terenu. To z kolei spowodowało potrzebę poczynienia zmian w planie inwestycji, zmiany te były jednak zatwierdzone przez władze budowlane". W ocenie Kolegium doszło do naruszenia przez użytkownika wieczystego obowiązków wynikających z art. 12 ustawy o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach, jak również obowiązków wynikających z § 7 umowy, na podstawie której sporny grunt oddano w użytkowanie wieczyste. Jednocześnie brak jest dowodów na to, że użytkownikowi wieczystemu przedłużono terminy wynikające z przepisów oraz umowy. To zaś oznacza, że na podstawie art. 13 ustawy o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach w związku z art. 21 ust. 2 i 3 ustawy o gospodarce terenami w miastach i osiedlach, istniały podstawy do rozwiązania umowy użytkowania wieczystego. Kolegium wskazało również, że mimo tego, że w sentencji zaskarżonej decyzji użyto sformułowania "orzec o wygaśnięciu użytkowania wieczystego", to jednak biorąc pod uwagę treść przepisów stanowiących podstawę prawną wydanej decyzji, jak również treść uzasadnienia decyzji (gdzie wyraźnie mówi się o "rozwiązaniu umowy"), niewątpliwie decyzja ta orzekała o rozwiązaniu umowy użytkowania wieczystego. W ocenie Kolegium, brak jest również podstaw do stwierdzenia, że wysokość wynagrodzenia została ustalona w zaskarżonej decyzji z rażącym naruszeniem prawa. Wartość ta została bowiem ustalona przez rzeczoznawcę majątkowego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
