Wyrok NSA z dnia 5 lutego 2015 r., sygn. II OSK 1867/13
Jeśli podstawę kasacji stanowi zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, to uzasadnieniem takiego zarzutu powinno być wyjaśnienie, dlaczego przepis przyjęty za podstawę prawną nie ma związku z ustalonym stanem faktycznym i jaki przepis sąd powinien zastosować.
Teza od Redakcji
Dnia 5 lutego 2015 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Leszek Kamiński /spr./ sędzia NSA Paweł Miładowski sędzia del. NSA Tomasz Zbrojewski Protokolant sekretarz sądowy Tomasz Bogdan Godlewski po rozpoznaniu w dniu 5 lutego 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej J. C. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 12 marca 2013 r. sygn. akt II SA/Rz 1139/12 w sprawie ze skargi J. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Rzeszowie z dnia [...] września 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 12 lutego 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie sygn. akt II SA/Rz 1139/12 oddalił skargę J. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Rzeszowie z dnia [...] września 2012 r. nr [...], utrzymującą w mocy decyzję własną z dnia [...] marca 2012 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu warunków zabudowy.
Powyższe rozstrzygnięcie zapadło na tle następującego stanu faktycznego i prawnego sprawy.
Decyzją z dnia [...] czerwca 2010 r. Prezydent Miasta Rzeszowa nr [...] ustalił warunki zabudowy na zamierzenie inwestycyjne pod nazwą: "mały dom mieszkalny wielorodzinny z parkingiem, wjazdem i infrastrukturą techniczną" na działkach nr [...], [...] i [...] obr. [...], przy ulicy M. w Rzeszowie, w granicach określonych na załączniku graficznym decyzji, dla [...] Sp. z o.o. w R.
Wniosek o stwierdzenie nieważności powyższej decyzji złożył J. C.
Decyzją z dnia [...] marca 2012 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Rzeszowie na podstawie art. 157 § 1 i 2, art. 156 § 1 K.p.a. oraz art. 59, art. 61 ust. 1, art. 56 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.- zwanej dalej ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym) odmówił stwierdzenia nieważności ww. decyzji z dnia [...] marca 2010 r., uznając, iż nie narusza ona rażąco prawa. Zdaniem organu, w przedmiotowej sprawie zostały spełnione wymogi dla planowanej inwestycji, co obligowało organ do ustalenia warunków zabudowy. Sporządzona analiza urbanistyczna obejmująca część tekstową oraz graficzną nie budzi zastrzeżeń w kontekście wymogów jej sporządzenia. Projektowana zabudowa będzie odpowiadać zastanemu w terenie sposobowi zagospodarowania i użytkowania obiektów i da się pogodzić z istniejącą już funkcją zabudowy. Nadto, Kolegium nie podzieliło zarzutu, że na działkach nr [...], [...] i nr [...] może powstać tylko i wyłącznie zabudowa jednorodzinna, skoro nieuprawniona jest zawężająca interpretacja pojęcia "kontynuacja funkcji". Organ stwierdził również, że nie można oceniać sprzeczności decyzji o warunkach zabudowy z postanowieniami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, gdyż nie zawiera ono przepisów powszechnie obowiązującego prawa. Zarzucany z kolei brak spełnienia warunku dostępu terenu inwestycji do drogi publicznej nie stanowi o wydaniu decyzji z rażącym naruszeniem prawa, gdyż w dacie wydania decyzji Prezydenta warunek ten był spełniony poprzez drogę wewnętrzną istniejącą na działkach nr [...] i [...]. Także zarzuty dotyczące braku dysponowania przez inwestora tytułem prawnym do działki nr [...] były niezasadny, bowiem taki wymóg nie wynikła z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
