Postanowienie NSA z dnia 24 lutego 2015 r., sygn. I FSK 1992/14
Odrzucenie skargi
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Arkadiusz Cudak (spr.), , , po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2015 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej U.O. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 29 sierpnia 2014 r. sygn. akt I SA/Sz 791/14 w zakresie odrzucenia skargi w sprawie ze skargi U.O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 16 maja 2014 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2008 r. postanawia: oddalić skargę kasacyjną
Uzasadnienie
I FSK 1992/14
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 29 sierpnia 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w sprawie o sygnaturze akt I SA/Sz 791/14, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 oraz art. 58 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1270) dalej p.p.s.a., odrzucił skargę U.O. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w S. z dnia 16 maja 2014 roku w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2008 roku. Sąd wskazał, że na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału z dnia 9 lipca 2014 roku wezwano skarżącą do usunięcia braków formalnych skargi przez podpisanie skargi lub nadesłanie odpisu podpisanej skargi oraz podanie wartości przedmiotu zaskarżenia. Strona pouczona została o obowiązku dokonania powyższych czynności w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem odrzucenia skargi. Przesyłka zawierająca powyższe wezwania, została skutecznie doręczona stronie skarżącej 22 lipca 2014 r. Termin do dokonania wskazanych w wezwaniu czynności upłynął w dniu 29 lipca 2014 roku. Natomiast pełnomocnik skarżącej w dniu 23 lipca 2014 roku, działając na podstawie załączonego pełnomocnictwa, uzupełnił brak formalny skargi poprzez jej podpisanie. Wezwanie Sądu dotyczące podania przez skarżącą wartości przedmiotu zaskarżenia, nie zostało wykonane. Sąd wskazując na art. 215 § 1 p.p.s.a. wyjaśnił, że przedmiotowa skarga wskutek braku podania wartości przedmiotu zaskarżenia, nie mogła otrzymać prawidłowego biegu oraz na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 w zw. z art. 49 § 1 p.p.s.a., postanowił o odrzuceniu skargi. W skardze kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego strona skarżąca zaskarżyła wskazane powyżej postanowienie w całości, zarzucając mu naruszenie art. 77 ust. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP poprzez ograniczenie skarżącej prawa do sądu oraz błędne zastosowanie art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a., wynikające z błędnej interpretacji art. 215 § 1 p.p.s.a. Błędna interpretacja Sądu art. 215 § 1 p.p.s.a. polegać miała na uznaniu, że nie stanowi podania wartości przedmiotu zaskarżenia wskazanie przez skarżącą w skardze żądania uchylenia decyzji w całości, w sytuacji kiedy z treści decyzji wynika wartość ustalonego zobowiązania podatkowego. Ostatni wskazany w skardze kasacyjnej zarzut dotyczył naruszenia przez Sąd art. 8 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 roku, poz. 267 ze zm.,) dalej kpa, poprzez działanie Sądu wpływające na obniżenie zaufania do organów administracji publicznej. Wskazując na powyższe zarzuty autor skargi kasacyjnej domagał się uchylenia zaskarżonego postanowienia w całości oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw ani zarzutów, a zatem należało ją oddalić, zaś za podstawę prawną takiego działania przyjąć art. 184 p.p.s.a. W pierwszej kolejności przypomnieć wypada, że odrzucenie skargi z powodu nieuzupełnienia braków formalnych pisma w postępowaniu sądowoadministracyjnm jakim jest skarga ma miejsce wówczas, gdy nie usunięto w wyznaczonym terminie tych braków, mimo prawidłowego wezwania do ich usunięcia, o czym stanowi art. 49 § 1 oraz art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. Braki skargi w rozumieniu tego przepisu powinny być istotne, to znaczy takie, których nieusunięcie uniemożliwi nadanie sprawie dalszego biegu (J.P.Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, 2010, s. 192). Z kolei w myśl art. 215 § 1 p.p.s.a., w każdym piśmie wszczynającym postępowanie sądowe w danej instancji, a takim pismem jest niewątpliwie skarga, należy podać wartość przedmiotu zaskarżenia, jeżeli od tej wartości zależy wysokość opłaty. Oznacza to obowiązek pisemnego podania przez stronę wnoszącą skargę wartości przedmiotu zaskarżenia we wszystkich sprawach, których przedmiotem są należności pieniężne, gdyż wpis od skargi w takich przypadkach ma charakter opłaty stosunkowej, a jego wysokość zależy od wysokości należności pieniężnej objętej zaskarżonym aktem, co wynika z art. 230 i art. 231 p.p.s.a. oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 roku w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193). Z kolei stosownie do art. 220 § 1 p.p.s.a., sąd nie podejmuje żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata. Należy zatem stanąć na stanowisku, że wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej, to strona postępowania jest obowiązana by wraz ze złożeniem skargi określić przedmiot zaskarżenia, poprzez podanie jego wartości w rozumieniu art. 215 § 1 p.p.s.a. (por. postanowienie NSA z dnia 14 kwietnia 2010 roku, I FZ 59/10, www.orzeczenia.nsa.gov.pl). Niewątpliwie też, niewywiązanie się z tego obowiązku, stanowi istotny brak formalny skargi uniemożliwiający nadanie temu pismu dalszego biegu, gdyż wartość przedmiotu zaskarżenia podana przez stronę, co do zasady, wiąże przewodniczącego przy ustalaniu wysokości należnej opłaty. Brak ten podlega uzupełnieniu w trybie i na zasadach uregulowanych w art. 49 § 1 oraz art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. Sąd pierwszej instancji prawidłowo zatem dostrzegając opisany powyżej brak formalny skargi skutecznie wezwał do jego uzupełnienia, wyznaczając stronie ustawowy termin na dokonanie tej czynności oraz pouczając o skutkach niewykonania wezwania. Natomiast art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a. przewiduje w sposób jednoznaczny obowiązek sądu odrzucenia skargi w przypadku nieuzupełnienia w wyznaczonym terminie jej braków formalnych. W rozpoznawanej sprawie strona wnosząca skargę kasacyjną nie kwestionuje faktu nieuzupełnienia braku skargi polegającego na niewskazaniu wartości przedmiotu zaskarżenia. Sąd pierwszej instancji nie uchybił zatem zarzucanym w skardze kasacyjnej art. 215 § 1 oraz art. 58 § 1 pkt 3 p.p.s.a., ani tym bardziej nie ograniczył stronie prawa do sądu zagwarantowanego art. 77 ust. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Sąd w zarządzeniu Przewodniczącego Wydziału z dnia 9 lipca 2014 roku w sposób jasny i nie budzący wątpliwości określił na czym polegały dostrzeżone braki skargi oraz w jaki sposób należy je uzupełnić. Nie istniała zatem wątpliwość co do prawidłowości ani skuteczności wezwania do uzupełnienia skargi (por. postanowienie SN z dnia 9 czerwca 1999 roku III RN 6/99, lex nr 38452). Za całkowicie chybiony uznać należało też ostatni podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przez Sąd art. 8 ustawy Kodeks postępowania administracyjnego. Przedmiotem postępowania wywołanego wniesieniem skargi kasacyjnej w rozpoznawanej sprawie jest stosownie do art. 173 p.p.s.a. postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie. A zatem skutecznie podniesione zarzuty skargi kasacyjnej, wyznaczające granice rozpoznawania sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny w rozumieniu art. 183 § 1 p.p.s.a., powinny dotyczyć jedynie tych norm postępowania, które sąd administracyjny wydając objęte skargą kasacyjną postanowienie mógł lub miał obowiązek stosować albo przepisów, których wykładni dokonywał. Natomiast art. 8 kpa, tak jak inne przepisy tej ustawy, są normami stosowanymi jedynie w postępowaniu przed organami administracyjnymi administracyjnym, co wynika z art. 1 kpa. Sąd administracyjny nie jest więc adresatem norm wyrażonych w art. 8 kpa, a zatem przepis ten nie był stosowany w postępowaniu poprzedzającym wydanie objętego skargą kasacyjną postanowienia i nie mógł być w postępowaniu tym naruszony. Uwzględniając, podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty nie mają uzasadnionych podstaw Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjna.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
