Wyrok NSA z dnia 18 listopada 2014 r., sygn. I OSK 624/13
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge - Lissowska Sędziowie: Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędzia del. WSA Przemysław Szustakiewicz Protokolant st. inspektor sądowy Tomasz Zieliński po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 2 stycznia 2013 r. sygn. akt VII SA/Wa 2645/12 w sprawie ze skargi R. K. na czynność Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] października 2011 r. nr [...] w przedmiocie zmiany organizacji ruchu drogowego 1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną czynność Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] października 2011 r. nr [...]; 2. zasądza od Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad na rzecz R. K. kwotę 974 (dziewięćset siedemdziesiąt cztery) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 2 stycznia 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę R. K. na opisaną w sentencji wyroku czynność Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad.
W uzasadnieniu tegoż wyroku Sąd I instancji przytoczył następujący stan faktyczny i prawny: zaskarżoną czynnością "zamknięto" istniejący zjazd z drogi krajowej nr [...] (ul. [...]) w O. na działkę skarżącego nr [...], który stanowił połączenie z drogą gminną (ul. [...]). Postępowanie administracyjne zostało wszczęte przez skarżącego, który domagał się otwarcia zjazdu, precyzując żądanie jako żądanie zmiany organizacji ruchu w tym zakresie (p. pisma z 11 sierpnia i 12 września 2011 r.). Organ w piśmie z dnia 6 września 2011 r. poinformował go o niemożności pozytywnego załatwienia wniosku z powodu niezgodności zjazdu z zapisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, istnienia możliwości dojazdu do posesji innymi ulicami, nadto ze względów bezpieczeństwa. Stanowisko to podtrzymał w piśmie z dnia 11 października 2011 r. Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy został negatywnie załatwiony w piśmie z dnia 8 listopada 2011 r., które skarżący uczynił przedmiotem skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, dowodząc iż stanowi on decyzję administracyjną. Sąd ten postanowieniem z dnia 31 maja 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 138/12, skargę tę odrzucił. Doszedł bowiem do przekonania, iż pismo to nie mieści się w żadnej z kategorii aktów uregulowanych w przepisie art. 3 § 2 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz., 270 ze zm.), dalej P.p.s.a., podlegających zaskarżeniu do sądu administracyjnego. W szczególności nie jest decyzją administracyjną, a quasi aktem normatywnym. Uwzględniając skargę R. K. na to postanowienie Naczelny Sąd Administracyjny postanowieniem z dnia 31 października 2012 r., sygn. akt I OSK 2284/12, je uchylił. W jego ocenie tego rodzaju, jak zaskarżony do Sądu I instancji akt, należy do kategorii sprecyzowanej w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., a więc do grupy innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, podlegających zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Uzasadniając zajęte stanowisko Sąd Kasacyjny wskazał, iż zatwierdzenie organizacji ruchu drogowego jest z jednej strony aktem o charakterze generalnym, a z drugiej konkretnym, bo dotyczącym uprawnień i obowiązków każdego uczestnika ruchu drogowego. Ponieważ skarżący w piśmie z dnia 12 września 2011 r. domagał się zmiany organizacji ruchu drogowego, co wywołało negatywną reakcję organu zawartą w piśmie z dnia 11 października 2011 r., to pismo należało potraktować jako zaskarżoną w sprawie czynność materialno-techniczną. Załatwiła ona bowiem tę sprawę administracyjną. Jednocześnie Naczelny Sąd Administracyjny wywiódł, iż skarżący wyczerpał wymagany tryb odwoławczy, gdyż stosowne wezwanie złożył w piśmie datowanym na 12 września 2011 r. (data wpływu 21 października 2011 r.), nadto w terminie złożył skargę. Jak wskazał Sąd meriti w motywach zaskarżonego obecnie wyroku, ta ocena prawna jest dla niego wiążąca po myśli przepisu art. 153 P.p.s.a., podobnie jak wykładnia prawa, wedle brzmienia art. 190 tej ustawy. Jego zdaniem zaskarżona czynność jest zgodna z prawem. Ma bowiem oparcie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego miasta O., przewidującym połączenie nieruchomości skarżącego przez ul. [...], a dalej ul. [...] do ul. [...], która jest drogą gminną. Ponadto droga nr [...] jest drogą krajową kategorii GP, na której stosowanie zjazdów możliwe jest tylko wyjątkowo, gdy brak innej wersji dojazdu drogami niższych kategorii. Wreszcie zważył Sąd I instancji, że za stanowiskiem organu przemawiają względy bezpieczeństwa, w tym wynikające ze stale zwiększającego się natężenia ruchu drogowego. W konsekwencji czego, dochodząc też do przekonania, iż organ nie przekroczył granic uznania administracyjnego, skargę oddalił na zasadzie art. 151 P.p.s.a.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
