Postanowienie NSA z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. I FSK 2187/13
Podatek od towarów i usług
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwester Marciniak, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak (sprawozdawca), Sędzia NSA Roman Wiatrowski, Protokolant Michał Majczyna, po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi Z.S.A. w likwidacji z siedzibą w K. o wznowienie postępowania sądowego zakończonego wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2013 r. sygn. akt I FSK 61/12 oddalającym skargę kasacyjną Z. S.A. w likwidacji z siedzibą w K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 2 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Kr 822/10 w sprawie ze skarg Z. S.A. w likwidacji z siedzibą w K. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 22 marca 2010 r. nr [...] do [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za okresy od stycznia do grudnia 2000 r. postanawia: 1. odrzucić skargę o wznowienie postępowania sądowego; 2. zarządzić zwrot od Skarbu Państwa - Naczelnego Sądu Administracyjnego na rzecz Z. S.A. w likwidacji z siedzibą w K. kwotę 916 zł (słownie: dziewięćset szesnaście złotych) tytułem uiszczonego wpisu.
Uzasadnienie
I FSK 2187/13
Uzasadnienie
Pismem z dnia 20 grudnia 2013 roku Z. SA w likwidacji z siedzibą w K. wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2013 roku, sygnatura I FSK 61/10, którym oddalono skargę kasacyjną Z. SA w likwidacji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 2 lutego 2011 roku, sygnatura akt I SA/Kr 822/10, oddalającego skargi wyżej wskazanej spółki na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 22 marca 2010 roku w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2000 roku. Jako podstawę prawną żądania wznowienia postępowania spółka wskazała art. 272 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 1270), dalej p.p.s.a. oraz wydanie przez Trybunał Konstytucyjny wyroku z dnia 8 października 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt SK 40/12, opublikowanego w Dzienniku Ustaw w dniu 13 listopada 2013 roku, w którym Trybunał orzekł, że art. 70 § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku (Dz. U. z 2012 roku, poz. 749, ze zm.,), w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 1998 roku do 31 grudnia 2002 roku, jest niezgodny z art. 64 ust. 2 Konstytucji. Spółka argumentowała, że art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej we wskazanym brzmieniu stanowił, że nie ulegają przedawnieniu zobowiązania podatkowe zabezpieczone hipoteką, jednakże po upływie terminu przedawnienia zaległość podatkowa może być egzekwowana tylko z przedmiotu hipoteki. Natomiast w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 2003 roku kwestia powyższa regulowana jest analogicznie art. 70 § 8 Ordynacji podatkowej. Spółka dodała, że zobowiązania podatkowe będące przedmiotem postępowania rozpoznawanej sprawy powstały w okresie od stycznia do grudnia 2000 roku. W tym czasie obowiązywał art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2002 roku, który został uznany za niegodny z art. 64 ust. 2 Konstytucji. Zmiana stanu prawnego nastąpiła z dniem 1 stycznia 2003 roku, na podstawie ustawy z dnia 12 września 2002 roku o zmianie ustawy - Ordynacja podatkowa, oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Nowelizacja ta, jak podniosła spółka, wprowadziła nowe brzmienie całego art. 70 Ordynacji podatkowej, przenosząc dotychczasową treść z § 6 do § 8. Spółka wskazała ponadto, że Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 lutego 2013 roku I FSK 61/10 uznał, że analizowane w rozpoznawanej sprawie zobowiązania podatkowe nie uległy przedawnieniu z uwagi na skuteczne ustanowienie zabezpieczających te zobowiązania hipotek przymusowych. Natomiast wobec uznania przez Trybunał Konstytucyjny, że art. 70 § 6 Ordynacji podatkowej w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2002 roku jest niezgodny z Konstytucją, zdaniem spółki, fakt ustanowienia hipotek przymusowych zabezpieczających zobowiązania nie może stanowić okoliczności powodującej niemożność przedawnienia tych zobowiązań podatkowych. Wskazując na powyższą podstawę wznowienia, spółka zaskarżyła w całości wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt I FSK 61/12, wnosząc o jego zmianę poprzez uwzględnienie skargi kasacyjnej i uchylenie w całości objętego nią wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 2 lutego 2011 roku, sygnatura akt I SA/Kr 822/10 oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji. Przedstawiono także wniosek ewentualny o uchylenie wyroku Sądu pierwszej instancji oraz rozpoznanie skargi. Zawarto również żądanie zasądzenia zwrotu kosztów postępowania wznowieniowego oraz postępowania kasacyjnego w sprawie o sygnaturze akt I FSK 61/12, a także postępowania sądowoadministracyjnego w sprawie o sygnaturze akt I SA/Kr 822/10. Ponadto spółka wskazując na art. 284 p.p.s.a. złożyła wniosek o wstrzymanie wykonania wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia z dnia 5 lutego 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt I FSK 61/12. Jednocześnie przedstawiła żądanie łącznego rozpoznania spraw z opisanej powyżej skargi o wznowienie postępowania oraz skarg o wznowienie spraw zakończonych wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 lutego 2013 roku, w sprawach o sygnaturze akt I FSK 270/12 oraz I FSK 160/12. Stan sprawy zakończonej wyrokiem NSA z dnia 5 lutego 2013 roku w sprawie o sygnaturze akt I FSK 61/12 przedstawiał się następująco: Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej decyzjami z dnia 19 lipca 2004 roku określił Z S.A. zobowiązanie w podatku od towarów i usług za miesiące od stycznia do grudnia 2000 roku, a za styczeń, kwiecień i grudzień 2000 r. ustalił dodatkowe zobowiązanie podatkowe. Wydając rozstrzygnięcia organ stwierdził, że spółka zaniżyła wysokość zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za te okresy rozliczeniowe poprzez zaniżenie podatku należnego. W trakcie postępowania ustalono, że w dniu 19 lutego 1999 roku spółka podpisała z K. sp. z o.o. umowę dzierżawy zespołu budynków produkcyjnych, magazynowych i administracyjnych mieszczących się w obrębie nieruchomości przy ul. R. wraz z przynależnymi drogami i placami, w której strony ustaliły czynsz dzierżawny w wysokości 25.000 zł (w kwocie netto, bez podatku od towarów i usług). Zdaniem organu świadczenie usług na rzecz K. odbywało się na warunkach korzystniejszych, odbiegających od warunków ogólnie stosowanych w czasie i miejscu wykonywania tych świadczeń. Wysokość czynszu ustalona przez strony była kilkakrotnie niższa od przeciętnych cen/stawek rynkowych oraz od cen/stawek stosowanych przez spółkę w przypadku dzierżawy na rzecz podmiotów innych niż K. sp. z o.o. Zdaniem organu zaniżenie wartości transakcji spowodowane było powiązaniami kapitałowymi pomiędzy stronami umowy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm., powoływanej dalej jako "ustawa o VAT"). Po rozpatrzeniu odwołań spółki Dyrektor Izby Skarbowej w K. utrzymał w mocy decyzje organu pierwszej instancji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
