Wyrok NSA z dnia 20 lutego 2014 r., sygn. II FSK 612/12
1. Likwidację należy rozpatrywać z punktu widzenia podatnika, który jej dokonuje, a więc jako definitywne wyzbycie się środka trwałego, w tym przypadku inwestycji w obcym środku trwałym (wykreślenie z ewidencji), np. w wyniku zniszczenia, ale także pozbycie się w następstwie pozostawienia poniesionych nakładów u wynajmującego – w rozpatrywanej sprawie właściciela gruntu (środka trwałego).
2. Likwidacja nie w pełni umorzonych środków trwałych wskutek rozwiązania umowy dzierżawy przez wydzierżawiającego mieści się w zakresie racjonalnego działania przedsiębiorcy.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca), Sędzia NSA Beata Cieloch, Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak, Protokolant Marta Wyszkowska, po rozpoznaniu w dniu 20 lutego 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 19 października 2011 r. sygn. akt I SA/Gl 601/11 w sprawie ze skargi A. D. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 5 maja 2011 r. nr IBPBI/1/415-135/11/KB w przedmiocie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
1.1. Wyrokiem z dnia 19 października 2011 r. o sygn. akt I SA/Gl 601/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w sprawie ze skargi A. D. uchylił indywidualną interpretację Ministra Finansów działającego przez organ upoważniony - Dyrektora Izby Skarbowej w K., z dnia 5 maja 2011 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.
1.2. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, że Skarżący zwrócił się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej. W treści wniosku podał, iż prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. W dniu 21 czerwca 2004 r. na potrzeby tej działalności nabył w drodze umowy sprzedaży nakłady poniesione na obcym gruncie w postaci budynków, budowli oraz pozostałych środków trwałych, tj. domków kempingowych. Jednocześnie zawarł umowę dzierżawy gruntów, na których posadowione były ww. nakłady na czas nieokreślony. Nakłady te zakwalifikował jako inwestycję w obcym środku trwałym, wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i amortyzował. Z dniem 1 grudnia 2010 r. umowa dzierżawy gruntów została rozwiązana a nabyte przez wnioskodawcę nakłady zostały pozostawione na nieruchomości gruntowej. Do dnia rozwiązania umowy dzierżawy nabyte przez wnioskodawcę nakłady nie zostały w pełni zamortyzowane. W uzupełnieniu wniosku Skarżący podał m.in., iż zgodnie z umową dzierżawy w przypadku jej wypowiedzenia lub rozwiązania dzierżawcy nie przysługuje prawo domagania się zwrotu jakichkolwiek nakładów poniesionych na przedmiocie umowy. Skarżący zadał pytanie : "Czy w związku z rozwiązaniem umowy dzierżawy gruntów, na których "posadowione" były nakłady na obcy środek trwały, może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu niezamortyzowaną wartość nakładów poczynionych na tę nieruchomość?" W jego opinii konstrukcja kosztów uzyskania przychodów określona w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm., zwana dalej : "u.p.d.o.f.") oparta jest na klauzuli generalnej, która stanowi, że kosztami przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f. Przepis art. 22 ust. 6 u.p.d.o.f. stwierdza w odniesieniu do środków trwałych, że kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane zgodnie z regułami wynikającymi z art. 22a - 22m, z uwzględnieniem art. 23. Zdaniem Skarżącego wykładnia art. 22 ust. 1 oraz 23 ust. 1 pkt 5 i 6 u.p.d.o.f. a contrario pozwala uznać, że straty powstałe w wyniku likwidacji środków trwałych w znaczeniu wcześniej przyjętym, z innych przyczyn aniżeli wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., (tj. utraty przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności), w części niepokrytej odpisami amortyzacyjnymi podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Oznacza to, że wskutek rozwiązania umowy dzierżawy przed upływem okresu amortyzacji wnioskodawca poniesie stratę w wysokości niezamortyzowanej części z tytułu likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego. W rezultacie po rozwiązaniu umowy dzierżawy gruntów ma prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu niezamortyzowaną wartość nakładów poniesionych na ich nabycie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
