Wyrok NSA z dnia 14 stycznia 2014 r., sygn. II FSK 299/12
Z normy wyrażonej w art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. wynika, iż dla pojęcia kosztów uzyskania przychodów istotne znaczenie mają zdarzenia faktyczne, a nie prawne.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Płusa, Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędzia NSA Jerzy Rypina, Protokolant Justyna Bluszko-Biernacka, po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej G. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 9 listopada 2011 r. sygn. akt I SA/Ke 469/11 w sprawie ze skargi G. G. na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów z dnia 13 czerwca 2011 r. nr IBPBI/1/415-215/11/AB w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od G. G. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach działającego z upoważnienia Ministra Finansów kwotę 180 (słownie: sto osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
1. Wyrokiem z 9 listopada 2011 r., I SA/Ke 469/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę G. G. na indywidualną interpretację Ministra Finansów z 13 czerwca 2011 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.
2. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym: we wniosku z 17 lutego 2011 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości wykorzystywanej w prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków poniesionych przez wnioskodawcę na podstawie zawartej ugody na spłatę zobowiązań innego podmiotu, wnioskodawca wskazał, że 28 maja 2003 r. wraz z małżonką nabył, na zasadach ustawowej wspólności małżeńskiej, na podstawie umowy sprzedaży grunt zabudowany budynkami użytkowymi za cenę [...] zł. Sąd Najwyższy uznał ostatecznie za bezskuteczną umowę sprzedaży przedmiotowej nieruchomości. Skutkiem powyższego wyroku było to, iż rzeczona nieruchomość była traktowana względem wierzyciela (spółki z o.o.), jakby nigdy nie wyszła z majątku dłużnika zbywcy i wierzyciel mógł poszukiwać na niej zaspokojenia swojego roszczenia. W dniu 28 października 2010 r. wnioskodawca wraz z małżonką (dłużnicy) zawarli z spółką z o.o. (wierzycielem) ugodę w sprawie spłaty wierzytelności egzekwowanej z przedmiotowej nieruchomości, w której zobowiązali się do uiszczenia do 31 grudnia 2010 r., na rachunek bankowy wierzyciela kwoty [...] zł, która to kwota pieniężna miała stanowić całkowite zaspokojenie roszczeń wierzyciela wobec dłużnika. W dniu 20 grudnia 2010 r. wnioskodawca wraz z żoną dokonał sprzedaży przedmiotowej nieruchomości na rzecz innej spółki z o.o. Kupująca spółka z o.o. dokonała przelewu części ww. kwoty pieniężnej [...] zł bezpośrednio na rachunek bankowy spółki z o.o. w celu całkowitego zaspokojenia roszczeń tej spółki z przedmiotowej nieruchomości, ujawnionych w prowadzonej dla niej księdze wieczystej. Przedmiotowa nieruchomość wykorzystywana była w prowadzonej przez wnioskodawcę działalności gospodarczej i była ujęta w ewidencji środków trwałych. Amortyzacja budynków była dokonywana przez trzy lata, tj. w okresie od 2008 r. do 2010 r.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
