Wyrok NSA z dnia 21 grudnia 2007 r., sygn. II OSK 1783/06
Każde wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym, na które obywatel polski nie otrzymał zgody właściwego organu, bez względu na rodzaj tej służby, rodzi skutek w postaci utraty z mocy prawa obywatelstwa polskiego na podstawie art. 11 pkt 2 ustawy z 20 stycznia 1920 r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz.U. RP Nr 7, poz. 44 z późn. zm.).
Ustalenie przesłanki utraty obywatelstwa polskiego związanej ze wstąpieniem do służby wojskowej w państwie obcym następuje wprawdzie na podstawie przepisów prawa polskiego, ale może wymagać uwzględnienia przepisów prawa obcego, regulujących rodzaje służby wojskowej i zasady jej odbycia w państwie, w którym obywatel polski taką służbę podjął
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Włodzimierz Ryms Sędziowie: Sędzia NSA Jacek Chlebny (spr.) Sędzia NSA Teresa Kobylecka Protokolant Anna Wieczorek po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2007r., na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I.H.G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2006 r. sygn. akt IV SA/Wa 2361/05 w sprawie ze skargi I.H.G. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] października 2005 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę I.G. na decyzję Prezesa Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców z dnia [...] października 2005 r. w przedmiocie odmowy stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego.
W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.
Pismem z dnia 29 marca 2005 r. skarżący wystąpił z wnioskiem do Wojewody Lubelskiego o stwierdzenie posiadania obywatelstwa polskiego. W toku rozpoznawania sprawy wojewoda ustalił, że skarżący urodził się w dniu 9 lutego 1925 r. w B., jako I.H.G., syn I.L. i E.R., z domu E. W 1936 r. skarżący wyjechał wraz z rodzicami do Palestyny, zaś z dniem 15 maja 1948r. nabył obywatelstwo Izraela. Z uwagi na to, że w okresie od 1 lipca 1949 r. do 31 sierpnia 1975 r. skarżący był żołnierzem sił rezerwowych Wojsk Obrony Izraela, decyzją z dnia [...] czerwca 2005r. Wojewoda Lubelski odmówił stwierdzenia posiadania obywatelstwa polskiego przez skarżącego i stwierdził, że od dnia 1 lipca 1949 r. nie posiada on obywatelstwa polskiego. Utratę obywatelstwa organ I instancji powiązał z przesłanką z art. 11 pkt 2 ustawy z dnia 20 stycznia 1920r. o obywatelstwie Państwa Polskiego (Dz.U. RP Nr 7, poz. 44 z późn. zm.), dalej jako: ustawa lub: ustawa o obywatelstwie Państwa Polskiego. Zgodnie z powołanym przepisem, utrata obywatelstwa polskiego następowała przez przyjęcie urzędu publicznego lub wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym bez zgody właściwego wojewody, wyrażonej, w przypadkach zamiaru wstąpienia do służby wojskowej w państwie obcym, w porozumieniu z właściwym dowódcą okręgu. Utrzymując w mocy decyzję Wojewody Lubelskiego Prezes Urzędu do Spraw Repatriacji i Cudzoziemców zgodził się z organem I instancji, że skarżący utracił obywatelstwo polskie z mocy prawa na podstawie art. 11 pkt 2 ustawy o obywatelstwie Państwa Polskiego, przez wstąpienie do służby wojskowej w państwie obcym. Organ odwoławczy stwierdził jednak, że wbrew stanowisku wyrażonemu w decyzji organu I instancji nie można uznać, że służba w rezerwie może być uznana za czynną służbę wojskową, polegającą na przyjęciu obowiązków w obcym wojsku (art. 7 pkt 1 lit. b ustawy z 9 kwietnia 1938 r. o powszechnym obowiązku obrony, Dz. U. Nr 25, poz. 220 ze zm.). Wobec powyższego za nieuprawnione uznał stanowisko Wojewody Lubelskiego, zgodnie z którym z dniem przeniesienia skarżącego do rezerwy utracił on obywatelstwo polskie na skutek wstąpienia do służby w obcym wojsku. Jednocześnie, kierując się potrzebą dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a więc ustalenia, czy skarżący został powołany do odbycia czynnej służby wojskowej w obcym wojsku, organ drugiej instancji zwrócił się do pełnomocnika skarżącego o przesłanie zaświadczenia potwierdzającego przebieg całej służby wojskowej skarżącego. Odpowiadając na wezwanie strona wskazała, że jedynym dokumentem, który może przedstawić jest przesłane już w toku postępowania pierwszej instancji, zaświadczenie z dnia [...] lutego 2005 r. o odbyciu obowiązkowej służby rezerwowej. W tych okolicznościach organ odwoławczy uznał, że wiek skarżącego w dacie przeniesienia do rezerwy oraz fakt zamieszkiwania w Palestynie w okresie walk o powstanie państwa Izrael pozwala przyjąć, iż przed dniem przeniesienia do rezerwy skarżący odbył czynną służbę wojskową w wojsku Izraela. Biorąc natomiast pod uwagę odmowę przesłania przez wnioskodawcę żądanego zaświadczenia o służbie wojskowej, bądź pisemnego potwierdzenia przez Wojsko Obrony Izraela odmowy wydania wyżej wymienionego dokumentu, organ drugiej instancji nie znalazł podstaw do zmiany decyzji wojewody.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
