Wyrok NSA z dnia 6 listopada 2007 r., sygn. I OSK 1509/06

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Janina Antosiewicz Sędziowie Barbara Adamiak (spr.) NSA Zygmunt Zgierski Protokolant Barbara Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 6 listopada 2007r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej [...] Spółka z o.o. [...] z siedzibą w O.-Z. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 21 grudnia 2005r. sygn. akt IV SA/Po 383/04 w sprawie ze skargi [...] Spółka z o.o. [...] z siedzibą w O.-Z. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w R. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za przejazd pojazdem ponadnormatywnym 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania, 2. zasądza od Dyrektora Izby Celnej w R. na rzecz [...] Spółka z o.o. [...] z siedzibą w O.-Z. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelnik Urzędu Celnego w O. decyzją z [...], nr [...], wydaną na podstawie art. 13 ust. 2a i 2b oraz art. 40b ust. 1 i 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r. Nr 71, poz. 838 ze zm.) w związku z art. 64 ust. 1 ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. Nr 98, poz. 602 ze zm.) oraz rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz.U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262 ze zm.) nałożył na [...] Sp. z o.o. karę pieniężną w wysokości 720 zł za przejazd pojazdem nienormatywnym bez zezwolenia. W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z art. 64 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym, przejazd pojazdem nienormatywnym jest dozwolony tylko pod warunkiem uzyskania zezwolenia, którego strona nie okazała. Stan faktyczny ustalono na podstawie kontroli przeprowadzonej w dniu 25 czerwca 2003 r. o godz. 5.04 i potwierdzonej zapisem protokołu nr 3609/2003.

Dyrektor Izby Celnej w R. decyzją z [...] nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 13 ust. 2 pkt 3, ust. 2a i 2b, art. 40b ust. 1 i 2 ustawy z 21 marca 1985 r. o drogach publicznych, § 4 i § 5 ust. 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia, utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W uzasadnieniu wskazano, że kara pieniężna została nałożona [...] czerwca 2003 r. na przejściu granicznym w O., po przeprowadzeniu pomiaru dynamicznego obciążenia osi pojazdu o nr rejestracyjnym [...], należącego do przedsiębiorstwa [...] Sp. z o.o. z O. i stwierdzeniu przekroczenia na drugiej osi pojazdu dopuszczalnych norm nacisku ustalonych w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia. Dyrektor Izby Celnej stwierdził, że pomiaru nacisku osi na podłoże dokonano na wadze dynamicznej typu RPT 97-114, posiadającej ważne świadectwo legalizacji nr [...] z dnia [...] października 2002 r., wydane przez Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w Z. G., a wagi tego typu zostały zatwierdzone decyzją Prezesa Głównego Urzędu Miar z 28 kwietnia 1997 r. nr ZT 314/97 do wyznaczania dynamicznego obciążenia osi pojazdów. Pomiaru rozstawu osi dokonano przy pomocy przymiaru stalowego posiadającego świadectwo legalizacji nr [...] ważne do [...] lutego 2006 r. wydane przez Naczelnika Obwodowego Urzędu Miar w Z. G.. Organ II instancji przedstawił techniczne etapy procesu ważenia oraz system zabezpieczeń zapewniający jego prawidłowy przebieg a także stwierdził, że brak reakcji aparatury kontrolnej podważa zasadność jakiegokolwiek kwestionowania wyniku ważenia. Nie ma zatem podstaw do jego powtarzania ani do żądania weryfikacji ważenia na wadze statycznej, skoro to właśnie waga dynamiczna służy do sprawdzania faktycznych nacisków osi na jezdnię. Odnosząc się do powołanego przez stronę wyroku Trybunału Konstytucyjnego sygn. P 7/98 Dyrektor Izby Celnej stwierdził, że orzeczenie to nie odnosi się do przepisów prawnych, na podstawie których wydano zaskarżoną decyzję.